เรื่องสั้น หัวใจเปื้อนชอล์ก ตอน ชีวิตหลังความตาย

snails

จิปาถะ
เรื่องสั้น หัวใจเปื้อนชอล์ก ตอน ชีวิตหลังความตาย
115
วันต่อมา ขณะที่แม่นางแต้มและแจ๊ดแจ๋ มารวมกันอยู่ในห้อง
นางแต้มลุกขึ้นจากที่นอน หยิบไม้เรียวที่สั่งให้แม่หามาให้ ยืนอยู่ข้างเตียงนอน
ยืดอกดันคางให้ยื่นออกเพื่อสร้างความสง่างาม
มือถือไม้เรียวเครื่องมือสร้างคนดีในอดีต แกว่งไปมา สายตากวาดไปทั่วห้อง
เดินสั่งการเหมือนกับแม่ทัพกำลังตรวจพลจะออกรบ หันหน้าไปทางแม่และสั่งการว่า
“แม่นั่งบนรถเข็นนั่นแหละ ส่วนแจ๊ดแจ๋ เลื่อนเก้าอี้มานั่งใกล้ๆตรงนี้
แจ๊ดแจ๋ หันไปกระซิบถามแม่ว่า “เขาเป็นอะไรขึ้นมาอีกนะ เดินสั่งการยังกับครูใหญ่สมัยก่อน”
“แม่ก็ไม่รู้เหมือนกัน เขาอาจเลียนแบบพ่อแก”
“เงียบ อย่าคุยกัน” นางแต้มออกคำสั่ง และเริ่มบทเรียน…
วันนี้เราจะฝึกการกำหนดลมหายใจ หรือภาษาบาลีว่า อานาปานสติ “อานะ หายใจออก – ปานะ หายใจเข้า – สะติ ความระลึก” ตามที่ตู้อบสอนแต้มมา”
แจ๊ดแจ๋หันหน้าไปทางแม่กระซิบว่า “ยายบ้า เตาอบ ทำเรื่องอีกแล้ว”
“บอกว่าอย่าคุยกัน นางแต้มทำตาเขียวใส่แจ๊ดแจ๋ และกำชับว่า จำใส่สมองไว้ด้วยนะว่า “คุณตู้อบ” ไม่ใช่ “เตาอบ” อย่าเรียกส่งเดช”
แจ๊ดแจ๋ กระซิบบอกแม่ว่า “จะไปทำงานแล้ว” บ่นพึมพรำว่าขืนอยู่ต้องเป็นบ้าตามกันไปแน่นอน พร้อมทำท่าลุกขึ้น
“ยังไปไหนไม่ได้เด็ดขาด นี่เป็นคำสั่ง” นางแต้มยืนถือไม้เรียวอยู่ตรงหน้าของทั้งสองคน
แม่นางแต้มต้องรีบบอกแจ๊ดแจ๋ว่า “ลูกอย่าเพิ่งไป อยู่ก่อนลูก”
แจ๊ดแจ๋จึงนั่งลง
116
“เราจะเริ่มบทเรียนกันเลยนะ นางแต้มสั่งให้ทั้งสองคนนั่งตัวตรง มองตรงไปข้างหน้า ลืมตาหรือหลับตาก็ได้ ผ่อนคลายกล้ามเนื้อทุกส่วน ปล่อยใจให้สบาย.. ทำซิ แจ๊ดแจ๋ เดี๋ยวแกโดน” แจ๊ดแจ๋ก้มหน้านิ่ง
“บอกให้ตามองตรงไปข้างหน้า เดี๋ยวเถอะ ดื้อจริงๆ” แจ๊ดแจ๋ฝืนทำตามที่นางแต้มสั่ง
“แม่…ยิ้มน้อยๆ แจ๊ดแจ๋ด้วย ได้ยินไหม… นั่นต้องอย่างนั้น แจ๊ดแจ๋ ยิ้มอีกนิดหนึ่ง… ใช่แล้ว เหมือนอย่างที่ตู้อบบอกไม่มีผิดเลย…
ที่นี้ค่อยๆหายใจเข้าช้าๆ ท้องพองขึ้น จากนั้นปล่อยลมหายใจออกมา ช้าๆ ท้องยุบลง ตามลมหายใจเข้าออกไว้อย่างมีสติ”
117
“แจ๊ดแจ๋ อย่าก้มหน้า เงยหน้าขึ้น ยิ้มน้อยๆ” นางแต้มใช้ปลายไม้เรียวชี้ไปที่ข้างตาแจ๊ดแจ๋
แจ๊ดแจ๋ใช่มือปัดปลายไม่เรียวออกอย่างแรง ร้องเสียงดังว่า “เดี๋ยวโดนตาฉันบอด” พร้อมกับไสเก้าอี้ออกลุกขึ้นเดินไปทางประตู ร้องตะโกนว่า“ทนไม่ได้แล้วโว้ย”
เสียงนางแต้มตะโกนกลับมาลั่นห้อง “หยุดนะยายแจ๋ หยุดเดียวนี้ พร้อมทั้งฟาดไม้เรียวลงบนเก้าอี้เสียงดังสนั่น ปลายไม้เรียวหักกระเด็นไปคนละทิศละทาง
แจ๊ดแจ๋โมโหสุดขีด ฉวยเหยือกแก้วน้ำที่อยู่บนโต๊ะข้างประตูขว้างไปที่ผนัง เหยือกน้ำแตก น้ำกระจายไปทั่ว และนั่งซบหน้าร้องไห้โฮอยู่ที่ประตูนั่นเอง
ส่วนนางแต้ม ตกตะลึง ไม้เรียวหลุดจากมือ ทรุดนั่งอยู่ริมขอบเตียงใช้มือทั้งสองปิดหน้าร้องไห้กระซิก
ภาพถ่ายครูใหญ่แต่งตัวเต็มยศ ใส่กรอบแขวนอยู่บนผนังเอียงกระเท่เร่เพราะแรงสะเทือน ใต้ขอบภาพมีรอยคราบน้ำเป็นทางยาวคล้ายน้ำตา
ขณะเกิดเหตุ รถเข็นแม่นางแต้มกระเด็นไปหยุดที่ข้างฝา แม่นางแต้มหน้าขาวซีด น้ำตาไหลพราก ตัวสั่นเหมือนลูกนก พูดโพล่งออกมาอย่างเจ็บแค้นและชอกช้ำใจว่า “มึงเป็นใครวะ ! ไอ้ ฉิบ.หา.จะสาปแช่งอะไรกูนักหนา”
……….

Comments are closed.