เรื่องสั้น หัวใจเปื้อนชอล์ก ตอน ท่องยมโลก (เบื่อ)

mad

จิปาถะ
เรื่องสั้น หัวใจเปื้อนชอล์ก ตอน ท่องยมโลก (เบื่อ)
ฝนตกแบบลืมหูลืมตาไม่ขึ้นมาตลอดช่วงบ่าย น้ำเจิ่งนองไปทั่วบริเวณ กบเขียดส่งเสียงร้องกันเซ็งแซ่
เสียงดราเมติกโซปราโน (Dramatic soprano)และเสียเบส (Bass)ของคู่อึ่งอ่างก้องกังวาน สามารถสร้างจังหวะลีลาของบทเพลงธรรมชาติได้อย่างงดงาม อากาศเย็นสบาย อารมณ์ของผู้คนในบ้านนางแต้มก็พลอยคลี่คลายลงไปด้วย การสนทนาแบบถ้อยทีถ้อยอาศัยกันได้เป็นไปอย่างค่อนข้างราบรื่น
“ลูกจ๋า แม่อยากจะถามอะไรสักนิดหนึ่ง” แม่เลื่อนรถไปใกล้เตียงนอนลูกและเอ่ยถาม
“ได้จ้ะแม่ อยากถามอะไรก็ว่ามาเลยแม่” นางแต้มตอบอย่างอารมณ์ดี
“เรื่องการฟ้องศาลให้อาจารย์ที่ลาออกไปชดใช้ทุนเงินเดือนนั้น ในคำฟ้องลูกให้เหตุผลอย่างไรกับศาลจ้ะ”
“ลูกให้เจ้าบักหำเหลี่ยมน้อยทำคำฟ้องว่า เขาผิดสัญญาการใช้ทุน เนื่องจากลาจากราชการ เพื่อไปประกอบอาชีพอื่น”
“แต่ตามข้อเท็จจริง อาจารย์เขาไม่ได้ลาออกจากราชการ เพื่อไปประกอบอาชีพอื่น แต่เขายังคงรับราชการในหน่วยงานของรัฐอยู่นี่ลูก” แม่แสดงความเห็นแย้ง
“แม่ไม่เข้าใจ อันนี้เป็นกโลบาย หรือเล่ห์เหลี่ยม” นางแต้มสำทับ
“แม่ว่า ไม่น่าจะใช่เล่ห์เหลี่ยมอะไรนะ” แม่ยังไม่ยอมแพ้
“ไม่ใช่เล่ห์เหลี่ยมแล้วมันเป็นอะไร แม่” นางแต้มย้อนถาม
“มันเป็นการโกหก”
“การโกหกถือว่าผิดศีลห้า และผิดศีลข้อสำคัญเสียด้วย คือ มุสาวาทา เวรมณี สิกขาปะทังสมาธิยามิ “เจตนาเป็นเครื่องงดเว้นจากการพูดเท็จ” ซึ่งถ้าลูกผิดศีลข้อนี้เพียงข้อเดียว ลูกก็จะผิดศีลไปทุกข้อ เพราะว่าเมื่อทำผิดศีลข้ออื่นๆลูกก็จะโกหกว่าไม่ได้ทำ”
“แต่ลูกไม่ได้คิดแบบนั้นแม่ ลูกคิดว่า ลูกผิดศีล จากการพูดโกหกเพียงข้อเดียว ลูกก็สามารถรักษาศีลข้ออื่นๆได้ทุกข้อ”
“ลูกหมายความว่าอย่างไร” แม่ย้อนถาม
“ก็หมายความว่า ไม่ว่าทำผิดศีลข้อใด ก็โกหกว่าไม่ได้ทำ ก็แล้วไป”
“ลูกคิดบ้าๆแบบนั้นได้อย่างไร” แม่ทำหน้าตางง
“แต่แม่อย่าไปสนใจเลย การโกหก หรือแกล้งพูดข้อความที่ไม่สมบูรณ์ ถือเป็นเล่ห์เหลี่ยมอย่างหนึ่ง ในการบริหารงาน”
“แต่แม่คิดว่า ถ้าลูกพูดเท็จหรือพูดโกหกบ่อยๆ นานเข้าก็จะไม่มีใครเชื่อคำพูดของลูก”
“ก็ไม่เห็นเป็นอะไรนี่ เมื่ออำนาจอยู่ในมือลูก ไม่ว่าลูกจะพูดอย่างไร ก็จะมีแต่คนคอยฟังลูก…อาจมีบางคนไม่ฟังลูกบ้าง แต่ก็มีจำนวนน้อยมาก…ส่วนพวกที่หวังประโยชน์จากลูกก็จะฟังลูกอยู่วันยังค่ำ ฉะนั้นเรื่องพูดโกหก แม่อย่าไปซีเรียส”
“แม่เข้ามาใกล้ๆซิ จะบอกอะไรให้” แม่เขยิบเข้าไปใกล้ลูก นางแต้มเอามือป้องปากกระซิบบอกแม่ว่า “ลูกหลานมันอยู่กับเราทั้งนั้น ไม่มีใครกล้าแหยมหรอก แม่”
“อย่างไงแม่ก็กังวลอยู่ดี”
นางแต้มแสดงสีหน้าบอกบุญไม่รับ และสำทับแม่ว่า
“แม่หยุดทีเถอะ อย่าทำเป็นคนดีไปหน่อยเลย… เบื่อ”
……

Comments are closed.