เรื่องสั้น ซีซั่น 2 อย่าเอาไว้ 4 (ความหวังของเหยื่อ)
21
วันนี้ คม หักศอก นำบทที่เขียนเพื่อเสริมในเรื่องสั้นของเขามาอ่านให้มีนา จัน ฟัง “นึกว่าพวกมันจะติดเชื้อไวรัสโควิด 19 ตายโหงตายห่ากันไปแล้ว (ตายโหง เป็นการตายแบบผิดปกติ ส่วนตายห่า ตายจากโรคระบาด ตายเป็นจำนวนมาก) แต่ที่ไหนได้ พวกมันกลับมากันอีก ก็มาทวงหนี้ที่ค้างอยู่ไง ไอ้ขี้คอกเอ้ย! รู้งี้กูไม่ยืมเงินมึงหรอก” เป็นไง เจ็งไหม?”
“ก็ดี ความหวังของลูกหนี้”
“เออ! สถานการณ์โควิด 19 ที่ ม. สารขัณฑ์ เป็นอย่างไรบ้าง?” คม หักศอก ถาม
“ก็ระบาดหนัก ติดเชื้อกันเยอะ บรรยากาศภายใน ม. เลยดูเงียบๆไป เก็บตัวกันหมด “กลัว” ไม่อยากเสี่ยง แต่ก็มีไอ้พวกบ้าระห่ำ กรรมการสอบสวนวินัยร้ายแรงหญิงผู้กล้าไง ทำบันทึกให้พยาน 2 ท่าน มาพบเพื่อสอบปากคำ “อยากติดโควิดหรือไง ไอ้สันขวาน”
“บันทึกนัดหมายออกวันนี้ ให้ไปหามะรืนนี้ ใครจะไปเตรียมตัวทัน จะใหญ่เกินไปแล้ว คงอยากจะรีบสรุปเพื่อเอาใจนายแม่มัน มั้ง
เขาเพิ่งฉลองปีใหม่กันสนุกสนาน ยังไม่ทันไรเลย มันก็เอาเรื่องเครียดมาโยนใส่ให้จนได้
“ขอบทเสริมเรื่องสั้นตรงนี้ให้มันหน่อยซิ คม หักศอก”
“ได้…ขอให้มันตายห่าตายโหงกันให้หมด ไอ้เวรตะไลเอ้ย!..เป็นไง เจ็งไหม?”
“ก็ดี ความหวังของเหยื่อ”
“ชะตากรรมเป็นเรื่องหนีไม่พ้น วิธีเดียวคือทำใจให้คุ้นกับมัน ในระหว่างนั้น จงฟังและเรียนรู้…ฟังจากทั้งผู้ที่อยู่สูงสุดและต่ำสุด ทั้งจากปราชญ์ราชสำนักและปราชญ์ชาวบ้าน และจำไว้ให้ดี คุณงามความดีที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของชาวพุทธคือความนอบน้อมถ่อมตน” นอบน้อมไว้ มันทำอะไรเราไม่ได้หรอก
….