วันเสาร์ที่ 16 เมษายน 2565
เรื่องสั้น ซีซั่น 1 อย่าเอาไว้ 9 (ส่งเสริมครับ)
16
ผศ.ดร.ชลิดา ภัทรศรีจิรากุล บอกว่า “รอคำสั่งศาลสุดท้ายก่อนดีมั้ย ค่อยร่ายพญาโศก เหมือนสุภาษิตที่ว่า ไม่เห็นโลงศพ ไม่หลั่งน้ำตา การกระทำ ดี ชั่ว จะสำแดงเดชเสมอในบั้นปลาย จะหมกเม็ดอย่างไร ก็หลีกลี้หนีไปไม่ได้เลย”
เรื่องของนางแต้ม ตัวละครของคม หักศอก หรืออธิการบดีมหาวิทยาลัยสารขัณฑ์ มีนา จัน บอกว่า ใครจะใจเย็นรอคำสั่งสุดท้าย ค่อยร่ายพญาโศก พญาครวญ หรืออะไรก็ช่าง แต่เขาทนไม่ไหวแล้ว มันนานเกิน “ทุกความอดทนมีขีดจำกัด” จะมาทำเป็นแม่บานเย็นอยู่ได้อย่างไร”
“แล้วจะให้ทำอย่างไร” มีเสียงถาม
“ต้องเชิญผู้เสียหายหรือผู้ที่ตกเป็นเหยื่อของนางแต้มทั้งหมด รวมทั้งผู้สนับสนุนมาคุยกันเพื่อหาคำตอบให้ได้ว่า จะสู้กันต่อไปหรือว่าจะเลิก และจะรวมกันต่อสู้หรือว่าจะต่างคนต่างสู้” (ม.กำแพงควรทำด้วย)
เรื่องเลิกสู้ คงไม่ยาก แจกน้ำคนละขวดแล้วก็กลับบ้านไป “จบ” หรือ ต่างคนต่างสู้ ซึ่งตอนนี้ทำอยู่แล้ว ก็ทำต่อไป ทนอยู่แบบแห้งๆแกนๆเดี๋ยวก็ชินไปเองจนเกษียณ หรือดีไม่ดีอาจถูกหาเรื่องเฉดหัวออกไปก่อน ก็ตัวใครตัวมันละกัน
แต่ถ้าจะสู้ เพื่อให้เกิดการเปลี่ยนแปลง ก็ต้องเสียสละ และต้องเตรียมการ คือ ต้องหาหัวหน้าให้ได้ เพื่อการก้าวสู่ตำแหน่งอธิการบดี จากนั้นก็ดำเนินการให้มหาวิทยาลัยกลับมาเป็นอย่างที่ควรจะเป็น จะเอาคนในที่ยังไม่เกษียณหรือคนนอกที่เกษียณแล้วก็ว่ากันไป แต่คนที่เกิน 80 ไปแล้วอย่างเจ้าคม หักศอก อย่าไปเอามันมาเด็ดขาด ไม่ได้เรื่องหรอก แต่ถ้าหาหัวหน้าไม่ได้ก็ถือว่าเลิกไปโดยปริยาย “จบ” แจกน้ำคนละขวดแล้วก็กลับบ้านไป แต่ถ้าได้หัวหน้าแล้ว ก็สั่งกาแฟมาดื่มฉลอง เสร็จแล้วก็แยกย้ายกันกลับบ้านไป นอนหลับให้สบาย เดี๋ยวหัวหน้าเขาก็จะมานำท่านไปสู้กับพวกสภามหาลัยเองแหละ”
มีเสียงว่า “ดีแต่ยุเขาเรื่อยไป”
“อย่าพูดอย่างนั้น คำว่า ยุ แปลว่า พูดกระตุ้น หนุน ส่งเสริมให้ทำสิ่งใดสิ่งหนึ่ง, มักใช้ในทางไม่ดี แต่ที่พูดนี่มีเจตนาดี จึงควรใช้คำว่า ส่งเสริม หรือกระตุ้นให้เกิดการเรียนรู้ เพื่อการเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีถึงจะถูก” มีนา จัน complain
….