วันจันทร์ที่ 11 เมษายน 2565
เรื่องสั้น ซีซั่น 1 อย่าเอาไว้ 4 (อาจจริงอย่างแกว่า)
11
ปัญหาของมหาวิทยาลัยสารขัณฑ์และอีกหลายมหาวิทยาลัย เกิดจากกลุ่มผู้บริหารอันได้แก่สภามหาวิทยาลัยและอธิการบดี รวมตัวกันใช้เล่ห์เหลี่ยมและช่องว่างทางกฏหมาย และบางกรณีก็ละเมิดกฏหมายด้วย เพื่อควมคุมประชาคม ซึ่งประกอบด้วยอาจารย์และพนักงานมหาวิทยาลัย ให้อยู่ในอำนาจ ในลักษณะที่เรียกว่า “อาณานิคม”
อาณานิคม (colony) หมายถึงดินแดนที่อยู่ภายใต้การควบคุมทางการเมืองของรัฐๆหนึ่ง ไม่มีอำนาจอธิปไตยเป็นของตนเอง จากการเข้ายึดครอง เช่น อินเดีย เป็นอาณานิคมของอังกฤษ เป็นต้น และกว่าอินเดียจะเป็นอิสระได้ ก็ต้องมีวีระบุรุษผู้ที่ยิ่งใหญ่อย่าง ท่านมหาตมา คานธี ที่ใช้ทุกวิถีทางในการต่อสู้เพื่อให้ชาวอินเดียได้อิสรภาพกลับคืนมา
ที่กล่าวนำมานี้ คงตอบคำถามที่ว่า “ทำไมเราต้องตั้งชมรม” ก็เพราะพวกเราถูกกดขี่ ข่มเหง ไม่ได้รับความเป็นธรรม จากกลุ่มบุคคลที่เราไม่ปรารถนา และไม่ใช่เพียงแค่จะต้องตั้งชมรมเท่านั้น แต่จะต้องทำทุกวิถีทางเพื่อจะขับไล่กลุ่มบุคคลที่ชั่วร้ายเหล่านี้ออกไปให้ได้ ไม่ว่าจะด้วยกระบวนการทางศาล ด้วยการประท้วง แสดงอารยะขัดขืน หรือด้วยการทูลเกล้าฯ ถวายฏีกาขอพระราชทานความเป็นธรรม-ช่วยเหลือ
เรื่องการตั้งชมรม ผศ.ดร. La Ph บอกว่า “การตั้งชมรมขึ้นมาก็จะเป็นอีกช่องทางหนึ่งที่จะช่วยเป็นกำลังใจและแก้ปัญหาให้ผู้ถูกกระทำได้บ้าง ถ้าส่งข้อมูลหรือข้อร้องเรียนให้หน่วยงานภายนอกโดยตรงก็จะมีน้ำหนักกว่าการส่งโดยตัวบุคคล แต่ถ้าชมรมฯจะส่งข้อมูลหรือข้อร้องเรียนให้สภาฯสารขัณฑ์ สภาฯก็จะส่งให้อธิการพิจารณาเหมือนเดิม ลองนึกต่อเล่นๆว่าผลจะเป็นอย่างไร??”
นี่ไงละครับ คือ เหตุผลที่เราจะต้องตั้งชมรม เพื่อจะได้มีสถานที่ที่เราจะมาประชุมร่วมกันให้เป็นกิจจะลักษณะ ระดมสมองเพื่อสะกัดกั้น วงจรอุบาท คนอุบาท ชาติชั่ว ให้พ้นๆไปให้ได้
มีนา จัน ถามว่า “แล้วแกไปเดือดร้อนอะไรกับพวกเขานักหนา อายุมากแล้ว อย่าไปยุ่งกับเขาดีกว่า เขาอยู่กันได้ เขาทนกันได้ 8 ปีแล้ว ยังทนได้ ทนอีก 8 ปี จะไปยากอะไร เดี๋ยวก็ชินหรือไม่ก็เกษียณไปเอง….ที่นี้เกิดไม่มีนางแต้มขึ้นมา พวกเขาอาจจะอยู่ไม่เป็นก็ได้ ใครจะไปรู้”
“เออ! อาจจริงของแก”
…