จิปาถะ
เรียนอินเดีย 1 (2558)
1
ดูเหมือนว่าความกลัวจะเป็นอุปสรรคของผมมาตลอดตั้งแต่รู้ความจนถึงปัจจุบัน โดยเฉพาะกลัวการเรียนหนังสือ ทั้งนี้เพราะผมโง่เอามากๆ เรียกว่าไม่รู้เรื่องอะไรเอาเสียเลย ไม่เคยอ่านหนังสือ เล่นสนุกสนานกับเพื่อนอย่างเดียว ถ้าพูดอย่างเข้าข้างตัวเองก็ต้องว่า เน้นประสบการณ์นอกห้องเรียนมากกว่าในห้องเรียน ฉะนั้นเวลาสอบจึงกลัวเอามากๆ มองหาว่าจะนั่งใกล้ใครดี จะได้คอยลอก
2
ประสบการณ์เกี่ยวกับเรื่องเรียน ที่น่ากลัวที่สุดเห็นจะเป็นตอนที่ไปเรียนปริญญาโท ที่มหาวิทยาลัยปัญจาบ รัฐจันดิการ์ประเทศอินเดีย ทั้งนี้เพราะภาษาอังกฤษผมไม่เอาไหนอยู่แล้ว ฟังอาจารย์สอนเกือบ 3 เดือนยังจับความอะไรไม่ได้เลยว่าอาจารย์พูดเรื่องอะไร ที่สยองมากที่สุดเห็นจะเป็นวิชา Art Appreciation ของ อาจารย์ ด็อกเตอร์ เปรม โกสวามี เพราะเวลาท่านพูดว่า We should… ทีไร ผมแทบจะช็อกไปเสียทุกที เพราะเสียงมันเหมือนเรียกผม “Wi sut”
3
ศาสตราจารย์ ดร. บี เอน โกสวามี หัวหน้าภาควิชา ท่านเมตตาผมเป็นพิเศษ เริ่มตั้งแต่รับผมเข้าเรียน ท่านเห็นผมอ่อนภาษามาก ท่านก็พยายามให้ผมมีโอกาสได้ตอบคำถามบ้าง วันหนึ่งท่านตั้งใจถามเพื่อให้ผมตอบให้ได้ ท่านจึงถามเกี่ยวกับ ประเทศทางอาเซียตะวันออกเฉียงใต้ โดยตั้งคำถามให้ผมตอบสั้นๆว่า Yes หรือ No โดยท่านชี้นำคำตอบว่า Yes ใช่ไหม ผมยังดันตอบว่า No เลย ทำให้ท่านงงมาก และไม่ยอมถามผมอีกเลย
4
ศาสตราจารย์ ดร. ดี พี บัตตะชายา ท่านสอนวิชาศิลปะอาเซียตะวันออกเฉียงใต้ ได้แก่ เขมร ไทย ลาว ท่านกลัวว่าผมจะสอบไม่ได้ ท่านจึงไปยืมหนังสือจากห้องสมุดมาให้ผม 5 เล่ม เพราะอาจารย์สามารถยืมได้เป็นเดือน ผมขนมาเก็บไว้ที่หอ เมื่อครบเดือนก็เอากลับไปคืนอาจารย์ ผมไม่อยากบอกอาจารย์ว่า กว่าผมจะอ่านได้สัก 1 หน้าผมก็ต้องใช้เวลาเป็นอาทิตย์
แต่นั่นแหละ สุดท้ายผมก็จบของผมมาจนได้ ทั้งนี้เพราะอาจารย์ที่ภาคแต่ละท่านมีเมตตาธรรมสูงนั่นเอง
สมมติผมเจออาจารย์ที่ไม่มีเมตตาธรรมละก็ ผมคงม่อยกระรอกไปนานแล้ว…
“เป็นครูต้องมีเมตตาธรรมสูงนะครับ”
…..