วันอาทิตย์ที่ 9  เมษายน  2566

จิปาถะ : เรียนอินเดีย 2 (2558)

1

วันหนึ่ง เมื่อเรียนเสร็จ ผมเดินตามอาจารย์ออกมาจากห้อง อาจารย์หันมาถามผมว่า Can you follow me ผมตอบ Yes ทันที่ และเดินตามท่านอาจารย์ไป เมื่อถึงประตูห้องพักอาจารย์ ท่านหันมาถามผมว่าตามมาทำไม

ผมไม่รู้ว่าจะตอบว่าอย่างไร

ท่านจึงอธิบายว่า ท่านไม่ได้หมายความว่าให้ตามมา แต่หมายความว่า ที่สอนนะเข้าใจหรือตามทันไหม

2

ที่หอพักนักศึกษาทุกอาทิตย์ จะมีพวกแขกมาขอซื้อกระดาษหนังสือพิมพ์เก่าๆ เจอหน้าก็ถามว่า Do you have paper ถ้าเรามีกระดาษหนังสือพิมพ์เก่าก็จะขายแขกไป

ที่นี้ตอนช่วงที่มีการสอบ Mr.ซิง เพื่อนแขกที่พักอยู่หอเดียวกันเดินผ่านมาเจอผมที่หน้าห้องและถามว่า Do you have paper ผมรีบหันกลับเข้าห้องเอาหนังสือพิมพ์เก่ามาส่งให้ Mr.ซิง บอกว่าไม่ใช่ เขาหมายความว่าวันนี้คุณมีวิชาสอบไหม

3

เจ้าแขกยามที่เฝ้าหน้าหอพัก เจอนักเรียนไทยก็จะทักทาย เป็นการแสดงอัธยาศัยไมตรีอันดี ก็คงอยากจะพูดภาษาไทยว่า”สวัสดี” นั่นแหละ แต่ไม่รู้ว่า นักเรียนไทยรุ่นไหนอุตริ แทนที่จะสอนแขกยามว่า “สวัสดี” กลับสอนว่า “ไปนอน” ฉะนั้นไม่ว่าจะเจอะแขกยามเมื่อใด แขกยามก็จะทักว่า “ไปนอน”ทุกที

4

ที่เจ็บปวดที่สุด สำหรับแขกก็คือ ทุกเช้าเมื่อเข้าห้องน้ำ จะต้องชักโครกให้มันก่อนทุกที เป็นประจำทุกวัน และหากเดินไปตามทางเดินนอกเมืองไม่ระวังให้ดีละก็ ดีไม่ดีจะไปเหยียบเอาของมันเข้า มันจะปล่อยไว้กลางถนนหนทางนั่นแหละ ว่ากันว่า มหาตมา คานธี สอนไว้อย่างนั้น เพื่อจะไล่พวกอังกฤษออกไป ก็อย่างว่าแหละครับ ไม่อยากให้เขาอยู่จึงต้องทำทุกวิถีทาง

ฉะนั้น คำว่า “ต้องทำทุกวิถีทาง”นั้น สำคัญมากนะครับ ถ้าใครคิดอยากจะไล่คนที่กดขี่ข่มเหงท่านออกไป ก็ต้องทำทุกวิถีทางครับผม

….