รื่องสั้น หัวใจเปื้อนชอล์ก ตอน การปฏิบัติธรรม 6 (ความโกรธ 2)

dots

จิปาถะ
เรื่องสั้น หัวใจเปื้อนชอล์ก ตอน การปฏิบัติธรรม 6 (ความโกรธ 2)
15
“อาจารย์ครับ ผมถามเรื่องความโกรธ อาจารย์ตอบไม่ตรงกับที่ผมถามเลย”
“เป็นอย่างนั้นรึ ถากถาง” ผมยิ้มน้อยๆ
“ใช่ครับ อาจารย์”
“ถากถาง ผมอาจจะมีนิสัยเคยชินกับการเอาตัวรอดก็ได้นะ”
“หมายความว่าอย่างไรครับอาจารย์”
“ผมจะเล่าเรื่องตอนไปเรียนที่ มหาวิทยาลัยปัญจาบ ประเทศอินเดีย ให้ฟัง”
“ที่ มหาวิทยาลัยปัญจาบ ผมเรียน 2 ปี 8 วิชา เรียนปีละ 4 วิชา สอบปีละครั้ง ทุกวิชาต้องสอบได้คะแนน 32 คะแนน จากคะแนนเต็ม 100”
“32 คะแนน ก็หมูซิครับอาจารย์”
“ไม่หมูหรอก เพราะตกวิชาใดวิชาหนึ่งก็ตกหมด”
“ก็ยังหมูอยู่ดี”
“ถากถาง ข้อสอบเป็นแบบ อัตนัยนะเธอ ตอบเป็นภาษาอังกฤษ ต้องเขียนข้อสอบอย่างน้อย 20 หน้า ถ้าไม่ถึง 20 หน้า กรรมการ(จากภายนอก) ก็จะไม่ตรวจ…
“โอ้ ยาก”
16
“แต่อย่างว่าแหละ ข้อสอบมีหลายข้อให้เลือก ใครที่เรียนก็จะเก็งข้อสอบได้ ยกตัวอย่างนะ สมมุติว่าเป็นวิชาสถาปัตยกรรมไทย เรื่อง อยุธยา สุโขทัย ข้อสอบออกแน่นอน ดังนั้น เราจึงเตรียมกันไว้ก่อน”
“เวลาที่ใช้สอบละครับ”
“สอบวิชาละ 3 ชั่วโมง สอบเสร็จหยุดไป 3 วัน เพื่อเตรียมตัวสอบวิชาต่อไป”
“ก็ไม่เห็นเกี่ยวกับเรื่องที่อาจารย์ว่า มีนิสัยเคยชินกับการเอาตัวรอดเลย”
“เกี่ยวซิครับ ตอนที่ผมสอบเพื่อจบ มีข้อสอบข้อหนึ่งในวิชาสถาปัตยกรรม ยกตัวอย่างนะ สมมุติเหมือนเดิม ผมเตรียมเรื่องวัดพระแก้วไป แต่ข้อสอบออกเรื่องวัดโพธิ์ ผมไม่รู้จะทำอย่างไร ก็เลยจั่วหัวว่า วัดโพธิ์ก็มีลักษณะคล้ายกับวัดพระแก้วนั่นแหละ จากนั้นก็ว่าเรื่องวัดพระแก้วยาวไปเลย…
รู้เปล่า ถากถาง วิชานี้ผมได้ 32 คะแนนพอดีเลย…
ผมยิ้มน้อยๆในความเจ้าเล่ห์ของผม และเสนอแนะถากถางว่า
“เราต้องให้โอกาสคนตรวจข้อสอบด้วยนะ เขียนไปเถอะ ต้องได้คะแนนบ้างละ แต่ถ้าไม่เขียนก็ ตก แน่นอน”
“เข้าใจแล้วครับ อาจารย์”
17
“ที่นี้ เมื่อว่ามาถึงตรงนี้ก็ขอออกนอกเรื่องต่อไปอีกสักนิดหนึ่งนะ ถากถาง”
“ครับ อาจารย์”
“ตอนที่ผมสอนนักศึกษา กศ.บป. เมื่อ 30 กว่าปี มาแล้ว มีนักศึกษาคนหนึ่ง สมมุติว่าชื่อ ควง ก็แล้วกัน
ควง ติด “ร” วิชาของผม ควงมาแก้ “ร” ผมให้สอบข้อเขียนแบบอัตนัย กำหนดเวลา 1 ชั่วโมง
เมื่อหมดเวลา ควง ส่งกระดาษเปล่า
ผมถามควงว่า “ทำไมส่งกระดาษเปล่าล่ะ”
ควงตอบว่า เขาตอบข้อสอบไม่ได้
ผมจึงอธิบายให้ควงฟังว่า “เธอทำอย่างนี้ไม่ถูกต้อง เธอเรียนวิชาอื่นๆมาจนครบหมดแล้ว เหลือวิชาของผมเพียงวิชาเดียวถ้าไม่ผ่านก็จะไม่จบ” ผมบอก ควง ว่า “เธอควรจะต้องจบออกไป”
ควงบอกผมว่า เขาก็หวังเช่นนั้น
ผมยิ้มน้อยๆ ลุกขึ้น เดินไปยืนข้างควง ใช้มือขวาตบไหล่เขาเบาๆ แล้วกระซิบว่า “ควง ให้โอกาสครูบ้างนะ เอากระดาษไปใหม่ เขียนอะไรมาก็ได้”
……………..

Comments are closed.