วันศุกร์ที่ 13 พฤษภาคม 2565
จิปาถะ เรื่องสั้น เหตุเกิดที่กำแพง (ไม่ยี่หระ )
13
เวลาสุนัขเห็นเหยื่ออยู่ใต้พุ่มไม้ หูมันจะตั้งขึ้น ตาเป็นประกาย และลิ้นห้อยออกมา น้ำลายไหลยืดหยดติ๋ง ผมก็เหมือนกัน เมื่อได้รับบัตรสนเทห์ หรือจดหมายฟ้องหรือกล่าวโทษผู้อื่นโดยมิได้ลงชื่อหรือไม่ลงชื่อจริงของผู้เขียน. แก้มผมจะแดง ตาเป็นประกาย แต่ไม่ได้ยกหู และลิ้นไม่ห้อย น้ำลายไม่ยืด เหมือนหมาเท่านั้น สรุปว่า “ผมดีใจที่ได้ยินเสียงร้อง”
คราวใดก็ตาม ที่เรารู้สึกเซ็ง เบื่อหน่าย เจ็บปวด เนื่องจากเห็นความไม่ถูกต้องไม่เป็นธรรม จากผู้คนที่เอาเปรียบ หน้าด้าน ไร้ยางอาย ซึ่งถ้ายังสามารถทนได้ เราก็จะนิ่งเฉยอยู่ แต่เมื่อใดเราทนไม่ไหวแล้ว อยากให้คนอื่นได้รู้ อยากให้คนอื่นได้ยิน เราก็จะร้อง เพื่อเขาจะได้รับรู้ว่า เรากำลังทุกข์ทรมานจากความเจ็บปวดที่ได้รับ
อย่างกรณี มหาวิทยาลัยกำแพงมณี เมื่อประชาคมเห็นความไม่ชอบมาพากลในการสรรหาอธิการบดี ในลักษณะที่เรียกว่า “ฮั้ว” คือ “การรวมหัวกัน ร่วมกันกระทำการ สมยอมกันในการสรรหาบุคคลเพื่อดำรงตำแหน่งอธิการบดี โดยมุ่งหมายมิให้มีการสรรหาอย่างเป็นธรรม. เช่น เมื่อนายครก อธิการบดีหมดวาระ เป็นต่ออีกไม่ได้ ต้องเว้นวรรคก่อน นายครก จึงรวมหัวกับนายสมโมนายกสภาฯ ใช้วิธีการสรรหาที่ไม่บริสุทธิ์ยุติธรรม เพื่อต้องการให้คุณปอสิต หรือหนูซอมบี้ เด็กใน control เป็นอธิการบดี ขัดตาทัพไว้ก่อน และตนเองจะกลับมาดำรงตำแหน่งอีกครั้งเมื่อคุณปอสิต หมดวาระ ซึ่งเรื่องนี้ประชาคมชาวกำแพงมณีเห็นว่าไม่เป็นธรรม ไม่ถูกต้อง จึงเขียนป้ายต่อต้าน และพากันแต่งชุดดำออกมาวางพวงหรีดประท้วง แต่ก็ไม่มีใครใส่ใจ
เวลาผ่านไปเป็นปี การประท้วงดูเหมือนจะอ่อนล้าลง เพราะมาเจอพวกละเมิดกฏหมาย หน้าด้านไร้ยางอาย เพราะเมื่อคุณปอสิตได้รับการแต่งตั้งให้รักษาการอธิการบดี ซึ่ง พรบ. กำหนดว่ารักษาการได้ 180 วัน แต่เมื่อครบกำหนด นางก็ละเมิดกฏหมาย อยู่เป็นรักษาการอธิการบดีเถือน แบบหน้าด้าน หน้าทน ไม่ยี่หระ ซึ่งสภาก็รู้เห็นเป็นใจด้วย
ฉะนั้น ตามที่ผมเกริ่นว่า ดีใจเหมือหมาเห็นเหยื่อ เมื่อได้รับบัตรสนเทห์ นั่นแสดงว่า ผมดีใจที่รู้ว่า การต่อสู้ยังไม่เลิก แต่ได้พัฒนาขึ้นมาอีกระดับหนึ่งแล้ว เพราะการต่อสู้เพื่อให้ได้รับชัยชนะนั้น ต้องทำทุกรูปแบบทั้งใต้ดินบนดิน ฯลฯ ในลักษณะแยกกันเดินรวมกันตี สุดท้านเราก็จะชนะ
….