วันพฤหัสบดีที่ 12 พฤษภาคม 2565
จิปาถะ เรื่องสั้น (ไอ้ทุเรศ)
12
คม หักศอก บอกมีนา จันว่า “ฉันจะเลิกเขียนด่าคนโน้นคนนี้แล้วละ เพราะสำนึกฝ่ายดีบอกฉันว่าไม่ควรใช้คำด่า น่าจะใช้คำอุทานดีกว่า เพราะคำอุทาน เป็นคำที่เปล่งออกมาโดยไม่คำนึงถึงความหมาย แต่เน้นที่การแสดงอารมณ์ ความรู้สึกของผู้พูด เช่น อาการดีใจ เสียใจ ตกใจ และประหลาดใจ เป็นต้น ได้แก่คำว่า เอ๊ะ โอ๊ย อ๊ะ เฮ่ เฮ้ย โธ่ อนิจจา แหม ว้า ว้าย วุ้ย เป็นต้น แล้วก็เติม เครื่องหมายอัศเจรีย์ (!) กำกับไว้ ก็จบ
ฉันทดลองเขียนโดยใช้คำอุทานแทนคำบริภาษแล้ว ปรากฏว่ามันไม่ smoot สู้เขียนไปตามอารมณ์ความรู้สึกอย่างอิสระไม่ได้ เรื่องนี้สำนึกฝ่ายดีของฉันจึงแพ้ไปอย่างไม่เป็นท่า
นี่ มีนา จัน ฉันมีเรื่องจะบอกแกว่า กรณีการตั้งกรรมการสอบสวนวินัยร้ายแรงหญิงผู้กล้าและเธออ้างพยานบุคล พยานได้ทำหนังสือยืนยันมาถึงกรรมการสอบฯแล้วว่า “เมื่อปี 64 พยานเป็นผู้รู้เหตุการณ์ได้นำหญิงผู้กล้าเข้าพบนางแต้ม อธิการบดีมหาวิทยาลัยสารขัณฑ์ เพื่อกราบขอโทษในเรื่องที่ฟ้องร้องกันเพื่อปรับความเข้าใจ ผลจากการขอโทษ ท่านอธิการบดีได้โปรดเมตตาให้อภัย”
เรื่องนี้มีข้อสังเกต คือ เมื่อนางแต้มบอกว่าให้อภัย เรื่องก็น่าจะจบไปนานแล้ว แต่ปรากฏว่ายังมีการตั้งกรรมการมาสอบสวนวินัยร้ายแรงกันอยู่ และสอบมาเป็นปีแล้วยังไม่จบ เอ๊ะ! นี่มันให้อภัยกันแบบไหนนะ เป็นงง!
ความจริง นางแต้มรู้ทั้งรู้ว่า เอาผิดหญิงผู้กล้าไม่ได้ เพราะมีหลักฐานชัดเจนว่าเธอมาปฏิบัติงานทุกวัน แต่สันดานนางแต้มมันชั่ว มันชอบแกล้งเขา ก็จะไม่ขึ้นเงินเดือนให้เขานั่นแหละ อีบ้าเอ้ย!
ไอ้เรื่องแกล้งคนนี่ ต้องยกให้นางแต้ม เยลให้นางหน่อย “แต้ม แกแน่, แกแน่, แกแน่!” แต่ตอนนี้นางรู้สึกเหงา เพราะไม่มีอะไรจะทำ เหมือนหนูที่อยู่เฉยไม่ได้ ต้องแทะโน่นแทะนี่เป็นสันดาน นางจึงสั่งการให้ลูกน้องที่เพิ่มมารับตำแหน่ง ผอ.ศูนย์ฯ คนใหม่ ประเมิน อดีตประธานสภาคณาจารย์ คู่เกลียด ที่ปฏิบัติงานอยู่ที่ศูนย์ฯ โดยประเมินคะแนนให้ต่ำ ซึ่งมีผลต่อการขึ้นเงินเดือน เจ้าสุนัขรับใช้ที่หวังประโยชน์และตำแหน่ง รีบสนองตอบแม่งมันอย่างไม่ชักช้า ไอ้ ทุเรศ เอ้ย!
“มึงต้องให้ ผอ.เก่า เขาประเมิน ไม่ใช่มึง ไอ้ก๊วก!”
….