วันพุธที่ 20 กรกฏาคม 2565
จิปาถะ เรื่องสั้น เหตุเกิดที่สารขัณฑ์ (อย่างงั้นเชียวรึ!)
18
ท่านเชื่อหรือไม่ว่า ผมได้พาผู้บริหารตัวเป้งๆของ ม. กำแพงมณี ไปหาแม่เพื่อนที่เป็นตำรวจซึ่งพูดภาษาไทยไม่ชัด แม่เพื่อนก็จะออกมาทักอย่างดีอกดีใจว่า โอ! “สมโม นายกสภาฯ ก็หมา ปอสิต รักษาการอธิการบดีเถื่อน ก็หมา ท่านครก อดีตอธิการบดี ก็หมา โอ้! หมากันเยอะเลย! 555 นี่เป็นออเดิฟ
ผมไม่ทราบเรื่องของอาจารย์ ม.กำพงมณีที่ถูกประเมินให้ออก ว่าไปถึงไหนแล้ว รู้สึกเป็นห่วงพนักงานที่นั่นมาก คงจะร้อนๆหนาวๆกันน่าดู เพราะเดี๋ยงนี้เขาทุบหม้อข้าวกันง่ายเหลือเกิด ไม่รู้ว่าคุณธรรมหายไปไหนหมด นี่ขนาดอาจารย์ที่ถูกประเมินออก เคยเป็นกรรมการสภาจากตัวแทนคณาจารย์และพนักงานฯเชียวนะ แม่งมันยังไม่เอาไว้เลย คงไม่อยากให้มีก้างขวางคอ สู้ สู้ นะครับ อย่าไปยอมแม่งมัน!
ส่วนที่ ม. สารขัณฑ์ นางแต้มกำลังถล่มหญิงกล้าอย่างหนัก รายการนี้ไม่ใช่เพียงการรวมหัวกันทำร้ายแบบหมาหมู่เท่านั้น แต่เท่ากับไล่ออกชัดๆด้วย เพราะปฏิบัติการรวดเร็วมาก แต่ละฝ่ายประสานงานกันได้ดีเป็นเยี่ยม จนหญิงกล้าขนของออกจากที่ทำงานแทบไม่ทัน รวดเร็วเหมือนฝ่ายสัมพันธมิตรยกพลขึ้นบกที่นอร์ม็องดี ประเทศฝรั่งเศศ ในสงครามโลกครั้งที่สอง เมื่อวันที่ 6 มิย. 1944. ก็โอเค ทีมึง เอาให้หนักได้เลย ไม่ว่ากัน เดี๋ยวทีกูมั่ง มึงจะรู้สึกกก
งานนี้ทำให้หญิงกล้าได้ประจักษ์แล้วว่า ใครคือเพื่อนแท้ ใครคือเพื่อนเลียนแบบ เพราะงานนี้ กบ.ลงมติเป็นเอกฉันท์ ให้ปลดหญิงกล้า “แสดงว่าประธานสภาอาจารย์และข้าราชการ แห่ง เมืองตะลุง ตัวแทนของเรา ก็เอากับเขาด้วย ก็หญิงกล้ามันผิด คิดจะเอาให้มันตายไปเลย 555 “จะเอากันถึงขนาดนั้นเชียวรึ!”
ประโยค “จะเอากันถึงขนาดนั้นเชียวรึ!” ผมได้มาเมื่อสอนอยู่ที่ ม.รำไพพรรณี เวลาเล่นโป๊กเกอร์ ถ้ามีท่านเกษมอยู่ด้วย เวลาไพ่ดี ผมเกไป 100 บาท ท่านเกษมทำท่าครุ่นคิด และอุทานว่า “จะเอากัน ถึงขนาดนั้น เชียวรึ !” ก็เป็นประโยคธรรมดาๆ ครับ แต่เวลาท่านเกษมพูด จะยืดให้ยาวและเน้นบางคำ เป็นจังหวะจะโคน มันสุดยอดจริงๆ เสียดายไม่ได้อยู่ใกล้ผู้อ่าน จะได้ออกเสียงให้ฟัง เสียงมัน“กวนตีนมาก”
….