วันอาทิตย์ที่  13  กุมภาพันธ์  2565

จิปาถะ เรื่องสั้น อีเปรต หกห้า (จดหมายจากแดนไกล)

13

ลูกจ๋า ที่นี่หนาวเหลือเกิน  หนาวเหน็บเข้าไปจนถึงกระดูก ทุกไขข้อและขุมขน นานมากแล้วปิตายังไม่มีโอกาสได้ไปเกิดสักที ลำบากจริงๆ วันนี้ปิตาปรารถนาให้มีกำลังกายพอที่จะเขียนจดหมายถึงลูก เพื่อบอกว่า ปิตาภูมิใจในตัวลูกมากจริงๆ มันต้องอย่างนี้ เป็นอธิการบดีติดต่อกันได้ถึง 12 ปี ซึ่งไม่เคยมีใครทำได้ ตรงกับคำคมที่ว่า “กฏมีไว้ให้แหก”  “กฏหมายมีไว้ให้ละเมิด” ปล้นธนาคาร ก็ไม่ผิด  ถ้าตำรวจจับไม่ได้   สุดยอดจริงๆ เรื่องนี้ต้องเอาไปให้ Netflix ทำหนัง

ส่วนเรื่องคดีที่ลูกฟ้องหมิ่นประมาท อาจารย์และพนักงาน 7 คน ที่ทำหนังสือส่งให้กรรมการสภาฯเพื่อตรวจสอบสถานภาพของลูกนั้น  มันเยี่ยมมาก

เรื่องเดียวแต่ลูกสามารถฟ้องเป็นคดีได้ถึง 4 คดี 2 ศาล เรียกว่ามืออาชีพจริงๆ คือ “ต้องให้พวกมันลำบาก สูญเสีย เจ็บปวด และทุกข์ทรมาน ต้องเดินทางไปมา  ต้องจ่ายค่าทนาย กว่าจะถึงฏีกา ก็หมดตัวก่อนแน่นอน

ส่วนไอ้พวกที่เป็นพยานให้ลูกในการฟ้องคดี  ซึ่ง จบ ดร.ทั้งนั้น เดี๋ยวมันก็รู้สึกเองว่า “กูทำไมโง่อย่างนี้ สอบบรรจุมาเพื่อเป็นอาจารย์สอนหนังสือแท้ๆ เสือกมาติดคุกเสียนี่”

เท่านั้นยังไม่พอ ลูกยังใช้กลยุทธเหนือเมฆ ถอนฟ้องจำเลยบางราย เพื่อให้พวกมันทะเลาะกันเอง และก็ได้ผล เห็นด่ากันในกลุ่มไลน์เละเทะไปหมด

และที่สุดยอดมากๆก็คือ ลูกใช้คุณส่งเดชและกรรมการจากภายนอกเป็นมือเป็นเท้าให้สอบวินัยร้ายแรงคู่อริ โทษฐานที่ขาดราชการ โดยไม่มีเหตุผลสมควร ซึ่งไอ้กรรมการพวกนั้นยืนยันมาว่า คู่อริลูกขาดราชการ 117 วัน  ที่นี้ไม่ว่าลูกจะจัดการอย่างไร ลูกก็ลอยตัว เพราะกรรมการเขาระบุมาอย่างนั้น “ดิฉันก็ต้องปฏิบัติไปตามหน้าที่”  ลูกนี่ลื่นจริงๆ ไม่เคยผิด  ช่างเหมาะกับดวงชะตา เลข 7 ตัว พยากรณ์ “ ปิตา ปุตะ และพยายะของลูกจริงๆ “ฟ้ากำหนด”

ส่วนเรื่องฟ้องนักศึกษา ต้องเอาให้ถึงที่สุดนะลูก

สำหรับนางหัวจุก  เฉดหัวมันออกไปซะ ไม่ได้เรื่อง  “เลี้ยงเสียข้าวสุก”

และอย่าลืมนะลูก ทุกอย่างจะสมบูรณ์ที่สุด ก็ต่อเมื่อน้องของลูกได้สืบทอดอำนาจ  ซึ่งปิตามั่นใจว่าลูกทำได้

“โอยยยยยยยยย  ปิตาเจ็บคอ ครั่นเนื้อครั่นตัว เป็นโควิด หรือเปล่านี่!?”

ลงชื่อ ปิตา

…

มีเสียงถามว่า “ที่ ม.กำแพงมณีเขาเลิกรากันแล้วหรือ? เห็นเงียบยังกับเป่าสาก”  ไม่มีเสียงตอบ

…