วันพุธที่ 16 มีนาคม 2565
จิปาถะ เรื่องสั้น อีเปรต หกห้า (ลาวามหาภัย)
16
เขียนเรื่องที่รองอธิการบดีฝ่ายต่างๆรวมทั้งผู้ช่วยอธิการบดีของมหาวิทยาลัยสารขัณฑ์ จะต้องคืนเงินประจำตำแหน่งที่ตกเบิกและเอาไปใช้หมดแล้วว่า ถึงเขาไม่เรียกคืนตอนนี้ เขาก็จะเรียกคืนเอากับทายาทถึงแม้นว่าตัวเองจะตายไปแล้วหรือติดคุกก็ตาม ทำให้หลายคนมีอาการเครียด ไม่ดี เป็นบาป เปลี่ยนมาเขียนเรื่องตัวเองดีกว่า
ผมยอมรับว่าตามที่ ผศ.ดร. นิพนธ์ ทวีกาญจน์ กัลยาณมิตร บอกว่า “มองในแง่บวก….นางแต้มตัวละครของผม หรืออธิการบดีมหาวิทยาลัยสารขัณฑ์ เป็นแรงบันดาลใจให้ไฟของนักเขียนของท่าน(ซึ่งมีอยู่แล้ว)ได้เคลื่อนไหวไหลทะลักเป็นลาวาออกมาไม่หยุดหย่อน ยังไม่ต้องเร่งให้ตัวเดินเรื่องตายเร็วนัก ภูเขาไฟระเบิดแล้ว มันจะสงบ ราบเรียบ …..เดี๋ยวคนเขียน คนอ่าน จะเหงาซัดมันต่อเลยครับ! ผมกล่าวขอบคุณ และคิดว่า ใช่แล้ว นางมีคุณูประการกับผมจริงๆ เพราะลำพังตัวเองคงคิดทำอะไรบ้าๆเลวระยำอย่างที่นางคิดไม่ได้อย่างแน่นอน แต่ไม่ต้องห่วงครับ เหมือนคนที่ชอบเขียนรูป สตูดิโอ ต้องมีเฟรมไว้เสมอ และไม่ปล่อยให้เฟรมว่างหรอกครับ
กลับมาที่ความโลภ โกรธ หลง ของนางแต้ม ผศ.ดร La Ph บอกว่า “ความโลภและเหิมเกริมที่คิดว่า “พอได้เป็นอธิการแล้ว ใครๆก็ต้องเกรงกลัว” เป็นความคิดที่ผิดและล้าสมัยมากๆ เพราะจากตำราทางการบริหารไม่ว่าเล่มใดๆ ก็เขียนไว้อย่างตรงกันว่า การเป็นผู้บริหารคือการประสานงานในองค์กรให้ราบรื่น ให้เกียรติบุคลากรทุกคนได้แสดงศักยภาพ มีส่วนร่วมในองค์กร และรักองค์กร เพื่อนำพาองค์กรไปสู่เป้าหมายร่วมกัน แต่ที่สารขัณฑ์กลับทำตรงกันข้าม มีรายละเอียดของพฤติกรรมดังกล่าวให้เห็นทุกวัน ถ้าจะให้บรรยายครบทุกเรื่องสงสัยจะบันทึกได้หลายร้อยหน้ากระดาษแน่นอน…
และ ผศ.ดร. ชลิดา ภัทรศรีจิรากุล ก็มองในแง่ดีเหมือนกัน บอกว่า “ไม่ใช่เขาไม่รู้กฏหมาย เขารู้ทุกอย่าง แต่ตำแหน่ง เงิน อำนาจ มันห้ามใจยากต่างหากล่ะ ก็เพราะเรื่องนี้มิใช่เรอะ เลยทำให้มี ม.สารขันธ์ มาจนทุกวันนี้ คิดทบทวนดีๆ
…..