วันศุกร์ที่ 21  พฤษภาคม  2564  (กรอบเช้า)

จิปาถะ  เรื่องสั้น อีเถื่อน  (เฉดหัวมันออกไป)

21

วันนี้ มีนา จัน บอกว่า มีเรื่องจะนำเสนอ มี 2 ประเด็น  ประเด็นแรก จะโพสต์ในกรอบเช้า ส่วนประเด็นที่สองจะโพสต์ในกรอบบ่าย ครับ

ประเด็นแรกเป็นข้อสงสัยของ ผศ.ดร.ชลิดา ภัทรศรีจิรากุล บอกว่า “องค์กรนี้ ปล่อยให้มี รษก. ที่ไม่ได้รับการแต่งตั้งตามกฎหมายเกิน 4 ปี รวมกับที่ได้รับแต่งตั้งถูกต้องอีก 4 ปี ก็เกิน 8 ปี ซึ่งตามระเบียบ ถ้าเป็นอธิการติดต่อกันสองสมัยก็ไม่สามารถเป็นต่อได้แต่กลับใช้ความไม่ถูกต้อง ใช้ช่องโหว่สามารถ ดำเนินการบริหารแบบเป็นปกติ ได้อย่างไร  อย่างนี้หน่วยเหนือควรถูกพิจารณา  มัวแต่โควิดระบาด ผู้คนเดือดร้อนทุกหย่อมหญ้า สถาบันการศึกษาควรเป็นที่พึ่งของ นักศึกษา อาจารย์ บุคลากร รวมทั้ง ผู้ปกครอง และคนในชุมชน”

มีนา จัน ตอบว่า “ที่เป็นเช่นนี้ เพราะ พรบ.ปี 47 บัญญัติไว้ว่า มหาวิทยาลัยสารขัณฑ์เป็นนิติบุคคลและเป็นส่วนราชการ สังกัดสำนักงานคณะกรรมการการอุดมศึกษา ปัจจุบันคือ กระทรวง อว. ซึ่งดูเหมือนว่าจะไม่มีอำนาจอะไรเลย  อำนาจเผด็จการเบ็ดเสร็จจึงอยู่ที่สภามหาวิทยาลัยเท่านั้น และเมื่อ สภาฯกับ รษก. สถุล เหมือนกัน การที่จะขับไล่พวกสถุล ออกไป จึงเหมือนแสงเทียนที่หริบหรีเต็มทน

คำถามต่อมาก็คือ แล้วพวกสถุลนี้จะถูกเฉดหัวออกไปได้อย่างไร?

มีนา จัน ตอบว่า มี 2 ช่องทาง คือ  ช่องท่างที่ 1

1.1 นักศึกษารวมตัวกันขับไล่

1.2 อาจารย์รวมตัวกันขับไล่ 

1.3 ประชาชนในท้องถิ่นรวมตัวกันขับไล่

1.4 นักศึกษา,อาจารย์, ประชาชนในท้องถิ่นรวมตัวกันขับไล่ ตามปกติ เพียง นักศึกษา,อาจารย์ หรือประชาชนในท้องถิ่น ออกมาขับไล่ ก็เรียบร้อยไปแล้ว แต่เนื่องจากพวกสถุลนี่ “หน้าด้านมาก” อาจไม่สำเร็จ จึงจำเป็นต้องใช้ช่องทางที่สอง

ช่องทางที่ 2 นั้น เป็นเรื่องของกระบวนการยุติธรรม ก็ต้องรอคำพิพากษาของศาลอาญา ตาม ม.อาญา 157 ซึ่งจะเป็นผลให้ ไอ้พวกสถุลเหล่านี้ ถูกจำคุกทั้งหมด และวันนั้น “แสงเทียนที่หริบหรี่ก็จะเจิดจ้าสดใส ตระการตา” ครับผม

…