วันจันทร์ที่ 7 มิถุนายน 2564
จิปาถะ เรื่องสั้น อีเถื่อน (เลวสุดโลก)
7
มีนา จัน ถาม คม หักศอก “แกไม่รู้สึกเบื่อหรือไง? เขียนเรื่องนางแต้มทุกวัน อุตสาห์หาหลักฐานมายืนยันให้เห็นว่านางเป็น รษก. เถื่อน ทำผิดกฎหมาย ต่างกรรมต่างวาระมากมาย ทำร้ายผู้คนเป็นว่าเล่น ทั้งครูบาอาจารย์ และเจ้าหน้าที่ แม้นักศึกษาก็ไม่เว้น นางสุดยอด เพราะไม่มีใครทำอะไรนางได้ ฉะนั้น หยุดเขียนเสียเถอะ เขียนไปก็ไลฟ์บอย ไม่มีใครเขาอ่านของแกหรอก”
คม หักศอก ตอบว่า “ฉันก็เอือมระอากับนางเหมือนกัน นางเลวหลุดโลกจริงๆ แต่ฉันไม่หยุดหรอก เพราะฉันมีความสุขกับการเขียนเรื่องเขียนรูป ถึงไม่มีเรื่องนี้ฉันก็เขียนเรื่องอื่น มันเป็นงานของฉัน ฉันทำทุกวันเป็นปกติ ส่วนใครจะอ่านหรือไม่อ่านเป็นคนละเรื่องกัน เหมือนร้านขายก๋วยเตี๋ยว ต้องเปิดขายทุกวัน ไม่ว่าจะขายได้หรือขายไม่ได้ ใครมาก็ต้องได้กินไม่ผิดหวัง จิปาถะ เรื่องสั้นของฉันก็เหมือนกัน มีให้อ่านทุกวัน ไม่ผิดหวัง ทั้งที่ wisut จุด net เฟสบุกส์วิสุทธิ์ และสภากาแฟ BRU ”
“แล้ววันนี้มีประเด็นอะไรล่ะ?” มีนา จัน ถาม
“ก็ยังอยู่ที่ประเด็นเดิม คือนางแต้มจะต้องออกไป แต่จะให้นางเกิดสำนึกและลาออกไปเองนั้นไม่ต้องพูดถึง เพราะนางหน้าด้านเกินกว่าจะขูดออกให้หน้าเนียนบาง โดยการลาออกไปเองได้…
ส่วนการแก้ปัญหาก็ต้องใช้ คาถา เย ธมฺมาฯ คือ แก้ที่เหตุ ดังนี้
ต้นเหตุคือสภามหาวิทยาลัยสารขัณฑ์ ที่แต่งตั้งให้นางเป็น รษก. มาตั้งแต่ 18 มีค. 60 และหมดเวลารักษาการไปตั้งแต่ 15 กย. 60 แล้ว ฉะนั้น สภามหาวิทยาลัยจะต้องถอดถอนนางออกจากรักษาการอธิการบดีโดยเร็ว”
“ไม่..ไม่ สภาฯไม่ยอดถอดถอนนางหรอก ซึ่งแกก็รู้อยู่ ฉันฟังแกพูดเรื่องนี้จนเบื่อแล้ว ทำไม่ได้หรอก”
“ทำได้ซิ “ไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้นอกจากไม่ทำ” แต่การจะทำให้สำเร็จนั้น ต้องใช้ปัญญา และพลังความสามัคคีและต้องมุ่งมั่น….
ความจริง ถึงวันนี้ สภาฯก็น่าจะรู้แล้วว่า อุ้มนางแต้มต่อไปไม่ไหว ขนาด “ฟ้อง นักศึกษา” แล้วยังจะอุ้มไว้ ก็เลวสุดโลกเหมือนกัน…
แต่ไม่ว่าสภาฯจะทำหรือไม่ทำอย่างไร นางแต้มก็ไปไม่ไหวแล้ว “งอมพระราม” เหมือนผลกล้วยหอมที่สุกงอม โดนนิดเดียวก็หลุดจากหวีหรือปล่อยไว้เฉยๆก็หลุดเอง เชื่อเถอะ
…..