วันศุกร์ที่ 23 กันยายน 2565

จิปาถะ. เรื่องสั้น สำนวนไม้เมืองเดิม (ขี้แตกแน่ อีแต้ม)

23

วันนี้ ผศ.ดร. ชลิดา ภัทรศรีจิรากุล บอกว่า “รอดูผลกรรม” หรือ “รอกรรม” ที่มีเสียงคล้ายคลึงกับคำภาษาล้านนาว่า “รอกัม” แปลว่า รอแป๊บ หรือ รอเดี๋ยว คือรอไม่นาน หมายความว่าอีแต้ม ติดคุกแน่ ซึ่งสอดคล้องกับความเห็นท่าน Panya Charoenpojana

ที่ว่า“อีกไม่นานครับ คงสนุกแน่”

ครับ อีกไม่นาน สนุกแน่ แต่คงไม่นานเหมือนเพลงของลุงตู่ “คืนความสุขให้ประเทศไทย” รออีกไม่นาน แน่นอน เพราะตอนนี้อาจารย์และพนักงานฯ 7 ท่าน กำลังเตรียมการถล่มด้วยการฟ้องกลับแล้ว กำลังร่างคำฟ้องอยู่ เพียงแต่ว่าจะฟ้องเป็นรายบุคคลหรือต่างคนต่างฟ้อง หมายความว่า จะรุมกันตีหรือว่าจะแยกกันตี (ให้ปางตาย เก็บไว้ดูเล่น) แต่ที่แน่ๆ คือ ฟ้องอาญาและฟ้องแพ่งเรียกค่าเสียหายเข้าไปด้วย ครับ ตอนนี้อีแต้มและบริวารต้องนั่งเอาตีนก่ายหน้าผากแน่ๆ ช่วงนี้มาฟังเหยื่อที่ระบายความคับข้องใจ เพื่อความสบายใจ (ระบายบำบัด)เหมือนท้องอืดมานานกินขมิ้นชันสัก 2-3 เม็ด หรือนมเปี้ยวสักขวด ก็จะถ่ายสบายบื๋อ

วันนี้ คุณ มณัณญา บอกว่า “หลายๆ ตอนที่อ่าน เกิดขึ้นจริงหรือ สะท้อนให้เห็นถึง “ธรรมาภิบาล” ในสถาบันอุดมศึกษา ที่เกิดขึ้นจริงๆ และการเป็นผู้บริหารมีจิตใจที่โหดร้าย ไม่มีเมตตา ไม่มีสัจจะ มีแต่ความอาฆาต พยาบาท จะเอาชนะ ธงมันมีอยู่แล้ว ทุกเรื่อง เอาเงินหลวงไปใช้ ก็แค่ ใช้เงินคืน ก็จบ แก้ไขคำสั่ง ก็แค่แก้ให้ถูกใจฉันก็จบ สร้างตึกหายไม่ตรง ก็แค่คืนเงินก็จบ เล่นไพ่ในเวลาราชการ ก็แค่เส้นใหญ่ คับมหาลัย มันก็จบ เอาปั้มลมไปตั้งที่บ้าน..ไม่ต้องขออนุญาต..มันก็จบ เอาคนงานไปทำงานที่ตึกที่ซื้อ เครื่องขัด ก็ มรภ. มันก็จบ ฯลฯ ออ..ลืม เอารถตู้หลวงไปขนเสื้อผ้าที่ร้านซักรีด มาใส่รถตัวเองมันก็จบ หน้าตึก 15 เอารถตู้หลวงไปรับลูกมันก็จบ .ปลอมแปลงเอกสาร..คำสั่ง มันก็จบ ฯลฯ มันอยู่ ที่คนของใคร! กล้องมันไม่เสียหรอก..ผอ.มีกิ๊ก..มันก็จบ จนท.โรงแรมเปิดห้องวีไอพี แต่งตัว มันก็จบ เจ้าหน้าที่โรงแรม ใช้รถหลวงขนของไปโรงแรมตัวเองมันไม่ผิด มันก็จบ ฯลฯ ทุกอย่างมันเป็นนิทาน (นิยาย) ไม่มีมูลหมาไม่ขี้…อธิเกิน..ค่ะ..แกไม่ยอมมา..แถมด่า..หนูอีก..(E ตอแหล) พูดดีตลอด อธิเกิน พี่แกไม่มา..ให้หนูเรียกยาม..ไปลากแกมาไหมค่ะ ได้ดีเด่น ทุกปี ไม่มีตำนิ..แถมเป็นกรรมการพิจารณาความเฮงซวยทุกปี สามีเดียนต้องได้..เดียนเป็นกรรมการประเมิน ผู้มีส่วนได้ส่วนเสียหรือเปล่า สปารเท้า คนใช้ส่วนตัว..มันคือเรื่องน่าอัปยศใน ม.สารขันฯ จริงหรือ..

และ ผศ.ดร. La Pa บอกว่า “รวมเรื่องอัปยศอดสูใน ม.สารขัณฑ์ในยุคที่นางแต้มครองเมืองคงมีเนื้อหาได้หลายร้อยรถตู้แน่นอน คนอะไรเกิดมาช่างกระหายลาภ ยศ สรรเสริญ และหาเรื่องคนอื่นไม่เว้นแต่ละวัน..ช่างน่าสมเพชเวทนาเป็นที่สุด”