วันศุกร์ที่  21  มกราคา  2565

จิปาถะ เรื่องสั้น ปีเปรตหกห้า (ปลาเผา)

21

สมัยเป็นครูใหม่ๆ ช่วงบ่ายวันหยุด เพื่อนครูชวนไปวิดปลาที่บ้าน การวิดปลาก็ง่ายมาก แค่ใช้เครื่องสูบน้ำออกจากบ่อจนแห้ง  จากนั้นทั้งเด็กและผู้ใหญ่ก็พากันลงไปจับปลากันอย่างสนุกสนาน แต่การจับปลาในดินเลนก็ไม่ง่ายนัก ปลาจะรื่นไหลหนี เมื่อหลุดไปได้ก็พยายามมุดหนีลงไปในดินโคลนเพื่อเอาตัวรอด   แต่ก็ไม่รอดหรอก พวกเราจับกันจนเกลี้ยงบอ จากนั้นก็เอามาเผา แก้มเหล้า แก้มกัญชา หัวเราะเฮฮากันเป็นที่สนุกสนานทั้งบ้าน

เพื่อนเล่าว่า ตอนเด็กๆ เมื่อจับปลาได้ก็เอามาพอกด้วยดินเหนียวแบบเป็นๆ แล้วก่อไฟเผา เมื่อปลาสุกทุบดินออก  หนังปลาจะติดไปกับดิน ที่เหลืออยู่เป็นเนื้อปลาร้อนระอุ เหลืองอร่าม หอมกรุ่น จนน้ำลายไหล แต่เดี๋ยวนี้ไม่กล้าทำแล้ว กลัวบาป

ที่ยกเรื่องนี้มาเล่าให้ฟังก็เพื่อจะบอกว่า สถานการณ์ของนางแต้ม ตัวละครของผม หรืออธิการบดี ม.สารขัณฑ์ กำลังตกอยู่ในขั้นวิกฤติ นางแต้มและบริวารต่างมีอาการร้อนๆหนาวๆไปตามๆกัน เปรียบเหมือนน้ำในบ่อวิดปลากำลังจะแห้ง รอแต่ว่าจะมุดหนีไปทางไหนเท่านั้น  ตอนนี้ก็พยายามทำดีกับนักศึกษา  เพราะกลัวเด็กจะขับไล่   เป็นครูบาอาจารย์ ฟ้องเด็ก ก็จบบริบูรณ์แล้วครับ  ก็ถอนฟ้องไปได้เพียง 3 คน เพราะยอมขอโทษ  เนื่องจากเป็นห่วงเรื่องความปลอดภัยของครอบครัวตนเอง และอนาคตในการบรรจุเข้ารับราชการครู  แต่อีก 2 คน ไม่ยอม เพราะมั่นใจว่าไม่ได้ทำผิด ถึงแม้นจะรู้สึกไม่ค่อยปลอดภัยก็ตาม  คงกะว่าจะจัดการพอกนางแต้มด้วยดินเหนียวก่อไฟเผาให้หอมกรุ่นเนื้อระอุเหลืองอร่ามไปเลย พูดแล้วน้ำลายไหล

ส่วน ผศ.ดร. La Ph ซึ่งเป็นครู และคิดว่ายังจะสอนนางแต้มได้ บอกว่า  “ทุกๆคน ในทุกๆคดีที่ขยันฟ้องอาจารย์ บุคลากรและนักศึกษา ถ้ามีความสำนึกในบทบาทหน้าที่ว่าตนเองเข้ามาเกี่ยวข้องกับองค์กรนี้เพื่อเป็นผู้ให้ : ให้เวลา ให้ทางกาย วาจา ใจ ทรัพย์สิน ฯลฯ รวมทั้งให้อภัย แต่คนเหล่านี้หาได้คิดแบบนั้นไม่ จะคิดตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิง หวังจะเข้ามากอบโกย เอาประโยชน์ทั้งทางตรงและทางอ้อม เอาเปรียบและรังแกคนที่ไม่ไปพินอบพิเทาเอาอกเอาใจ จึงถึงเวลาแล้วที่กรรมจะตามทันเสียที “กรรมใดใครก่อ กรรมนั้นย่อมคืนสนอง”

เอ้า! นึกว่าจะสอน แต่ที่ไหนได้ “ด่า”

ส่วนที่ ม.กำแพงมณี ข่าวนางแต้มแพ้คดีศาลอุทธรณ์  ทำให้ปอสิตหง๋อย  ซึมกระทือ ไปเหมือนกัน

…