อาจารย์ปู่

รศ.วิสุทธิ์  ภิญโญวาณิชกะ

ภาพ : อรรถกานต์ เอกศิลป์บุรีรัมย์

“วันหยุดนี้เราจะไปเที่ยวแบบ”วันเดย์ทัวร์”ที่ไหนกันดี” อาจารย์ส่งเสริมหัวหน้าโปรแกรมวิชาออกแบบนิเทศศิลป์ปรารภกับอาจารย์ในโปรแกรมฯ
อาจารย์บำรุง สอนวิชาประวัติศาสตร์ที่เพิ่งบรรจุมาใหม่ หลุดปากออกมาโดยไม่ได้คิดว่า “พนมรุ้ง”
อาจารย์หลายคนที่นั่งอยู่ในห้องรับแขก อาคารศิลปะดนตรี นาฏศิลป์หลังใหม่ ตามโครงการจัดตั้งคณะศิลปกรรมศาสตร์ ที่ทั้ง ศิลปะ ดนตรี นาฏศิลป์ ยังตกลงกันไม่ชัดเจนว่าจะเอาอย่างไร หันไปมองเป็นจุดเดียวกัน
อาจารย์พัฒนา สอนวิชาคอมพิวเตอร์กราฟฟิค ที่เพิ่งบรรจุใหม่อีกคน แย้งขึ้นว่า “เราจะไปเที่ยวไม่ได้ไปทัศนศึกษา “พนมรุ้ง..รึ..น่าเบื่อจะตาย” !
อาจารย์บำรุงที่เสนอว่า ไปพนมรุ้ง นั่งก้มหน้านิ่งอย่างรู้สึกผิด
ส่วนอาจารย์ส่งเสริม นั่งจิบกาแฟเฉย ไม่ปริปากพูดอะไร คงปล่อยให้ว่ากันไป
“ทำงานหนักมาตั้งห้าวันแล้ว ไปเที่ยวที่สบายๆ สักแห่งก็ดี อาจารย์อีกคนออกความเห็น ซึ่งทำให้อาจารย์หลายคนในห้องดูหน้าตาสดใสขึ้น
“น่าจะเป็นทะเล หรือไม่ก็น้ำตก ร้อนๆ อย่างนี้” อาจารย์อีกท่านหนึ่งเสริม
“หัวหิน เป็นไง” อาจารย์พัฒนา ระบุสถานที่ท่องเที่ยว
“ไกลไป วันเดียวไปไม่ทันหรอก” อาจารย์ที่รู้เส้นทางดีขัดขึ้น
“งั้น “เกาะเสม็ด ระยอง” ไม่ไกลเกินไปด้วย” ส่วนอาจารย์อีกคนว่า “แค่เขื่อนลำนางรองก็พอ”
ก็อภิปรายกันอยู่นานพอสมควร แต่สรุปอะไรไม่ได้
อาจารย์รักษา หรือที่พวกเราชอบเรียกกันว่าอาจารย์ปู่ เป็นอาจารย์อาวุโส ซึ่งจะเกษียรในอีกสองปีข้างหน้าสอนวิชาประวัติศาสตร์ศิลป์ เปรยขึ้นว่า “ไปพนมรุ้งก็ดีเหมือนกัน”
เท่านั้นเอง อาจารย์ทุกคนก็นิ่งเงียบกันหมด ไม่มีใครออกความเห็นเป็นอย่างอื่นเลย ถึงแม้จะไม่ค่อยสบอารมณ์นัก
เหมือนเดิม เสียงเดียวชนะขาด นี่มันอะไรกันวะ ! อาจารย์อีกคนสบถในใจ

“ทนไปอีกสองปี เดี๋ยวแกก็ไปแล้วล่ะ” อาจารย์พัฒนาหันไปกระซิบที่ข้างหูอาจารย์อีกคน ซึ่งพยักหน้ารับแสดงว่าเห็นคล้อยตามด้วย

สุดท้าย อาจารย์ส่งเสริม สรุปว่า เราจะไปพนมรุ้งกัน