หัวใจเปื้อนชอล์ก ตอน จดหมายจากพ่อ 2

power

กุมภาพันธ์ ๒๕๕๗
ลูกจ๋า ลูกคงได้อ่านจดหมายของพ่อแล้ว ในจดหมายพ่อได้ระบายความในใจเพื่อหวังว่าจะได้คลายทุกข์ลงบ้าง แต่ปรากฏว่าพ่อกลับยิ่งทุกข์ทรมานมากขึ้นกว่าเดิมอีก ทั้งนี้เพราะได้รับรู้ว่าลูกทั้งสองของพ่อได้ร่วมมือกันทำร้ายผู้อื่นอย่างหนักหนาสากรรจ์เพิ่มยิ่งขึ้น พฤติกรรมของลูกทั้งสองบงบอกได้อย่างชัดเจนว่าลูกมีเจตนาร้ายกับผู้ใต้บังคับบัญชา ดังนั้นเมื่อมีเจตนาร้ายเสียแล้ว ความเมตตากรุณาที่ลูกควรจะมีก็หมดไป ลูกจะเลือกทำและเลือกฟังแต่สิ่งที่ลูกอยากทำและอยากได้ยิน โดยไม่สนใจใยดีต่ออะไรทั้งสิ้น กล่าวได้ว่าลูกใช้อำนาจบาตรใหญ่ในการกลั่นแกล้งผู้คน มีตัวอย่างหนึ่ง (ยังมีอีกหลายตัวอย่าง)ที่พ่อได้รับรู้แล้วรู้สึกเศร้าใจเป็นอย่างยิ่ง หดหู่ใจจนอยากจะฆ่าตัวตาย แต่เนื่องจากพ่อตายไปแล้ว จึงไม่สามารถหลีกหนีให้พ้นทุกข์ได้ จึงต้องทนทุกข์ทรมานอยู่เช่นนี้
จากพฤติกรรมของลูก พ่อได้พิจารณาอย่างรอบด้านแล้วเห็นว่า พฤติกรรมดังกล่าวไม่น่าจะเป็นสิ่งที่มนุษย์จะพึงกระทำ แต่เป็นพฤติกรรมของสิ่งมีชีวิตชนิดใดชนิดหนึ่ง เช่น สัตว์นรก ติรัจฉาน เปรต และ อสุรกาย หรือ ชนิดใดชนิดหนึ่งหรือทุกชนิดรวมกัน มันจึงเป็นความเลวร้ายที่สุดที่พ่อเคยรับรู้มา
มีข้อมูลที่พ่อเพิ่งรับรู้มาเมื่อเร็วๆนี้ก็คือ ผู้ใต้บังคับบัญชาของลูกคนหนึ่ง ไปช่วยราชการที่ภูมิลำเนาเดิม เพื่อจะได้มีโอกาสดูแลแม่ซึ่งป่วย ต่อมาเมื่อลูกได้รับเลือกให้เป็นผู้บริหาร ได้เรียกตัวเขากลับโดยมิได้เห็นอกเห็นใจเขาเลยทั้งๆที่เขาเป็นลูกคนเดียว ที่เหลือแต่แม่เช่นเดียวกับลูก พ่อไม่เข้าใจว่าทำไมลูกไม่ให้โอกาสคนที่มีความกตัญญูรู้คุณพ่อแม่ซึ่งเป็นสิ่งที่มนุษย์ควรทำ สุดท้ายเมื่อเขาได้งานใหม่ เขาก็ขอลาออก แต่ลูกยังไม่ลดละ ข่มขู่เขาอีกว่าลาออก ต้องใช้ทุนก่อน โดยไม่ยอมศึกษาว่าทุนที่เขาได้รับนั้นสามารถใช้ทุนด้วยเวลาในหน่วยงานอื่นของรัฐได้ แต่ลูกไม่สนใจ จะให้เขาใช้ทุนให้ได้ เชื่อพ่อเถอะ อย่าทำเลย ไม่สำเร็จหรอก
พ่อมึนงงมาก ไม่รู้ว่าลูกทำเรื่องโง่ๆ นี้ เพื่อประโยชน์อะไร จริงอยู่ ลูกมีอำนาจที่จะทำเช่นนั้นได้ แต่มันเป็นอำนาจที่ขาดความชอบธรรม ใครได้ยินได้ฟังจะรู้สึกทุเรศ อำนาจนั้นมีได้ก็หมดได้ “ข้างแรมย่อมติดตามข้างขึ้นมาเสมอ นี่คือระเบียบของฟ้าดิน”(นัมโบกุ มิชูโน. อาหารกำหนดชตากรรมของท่าน.โรงพิมพ์ สาระ.2536 : 22 )
ความจริงลูกน่าจะใช้โอกาสนี้สร้างบุญบารมี เมตตา ช่วยเหลือสนับสนุนให้เขาได้มีโอกาสทำสิ่งที่งดงามคือกลับไปดูแลแม่ ได้ทำงานในหน่วยงานที่เขามีความสุข ซึ่งจะเป็นกุศลผลบุญเกิดกับตัวลูกเอง แต่ลูกก็ไม่ทำ ทั้งๆที่ทุนนั้น เป็นทุนของหน่วยงานอื่น ไม่ใช่ทุนของหน่วยงานลูก พ่อไม่เข้าใจเลยว่า ทำไมลูกของพ่อถึงใจไม้ไส้ระกรรมได้ถึงเพียงนี้
พ่อยืนยันได้ว่า สิทธิของข้าราชการหรือพนักงานของรัฐสามารถใช้ทุนด้วยเวลาในหน่วยงานอื่นได้
ถ้าหากลูกไม่ทราบหรือไม่แน่ใจก็สามารถหารือกับกรมบัญชีกลาง กระทรวงการคลังได้ แต่นั่นแหละ พ่อคิดว่าลูกไม่สนใจหรอก เพราะลูกกำลังบ้าอำนาจ
พ่อต้องจบแค่นี้ก่อน ฉบับหน้าพ่อจะบอกลูกว่า ผลกรรมที่ลูกกระทำต่อผู้คนนั้น เป็นผลให้พ่อจะต้องได้รับความทุกข์ทรมานอย่างไร
ยังรักลูกเสมอ
จากพ่อ
โปรดรออ่านตอนต่อไป

Comments are closed.