นิทาน ตากับยาย

จิปาถะ
นิทาน ตากับยาย
มีชาวบ้านสองคนตายายวัยประมาณ 70 กว่า เดินเก้ๆกังๆเข้าไปเพื่อจะเยี่ยมลูกชาย ในสถาบันการศึกษาแห่งหนึ่ง ขณะที่เดินมองไปมองมาอยู่ที่หน้าตึกสูงใหญ่ พอดีไปเจอะผู้บริหารเข้าก็ตกใจ อุทานออกมาเบาๆ ว่า “อีนางนี่ ทำไมถึงได้แต่งเนื้อแต่งตัวสวยงามอย่างนี้ หน้อ”….“หน้าตาก็ดูมีสง่าราศี” ยิ่งเห็นมีคนล้อมหน้าล้อมหลังก็ยิ่งทำให้สองตายายหวั่นเกรงบารมีมากยิ่งขึ้น
ทันใดนั้น ทั้งตาและยายก็ตกใจหน้าซีดลงไปถนัด เมื่อได้ยินเสียงแปร่งๆตวาดมาว่า “มาเดินเกะกะอะไรอยู่แถวนี้” สองตายายท่าทางงกๆเงินๆยังไม่ทันได้ว่าอะไร นางคนนั้นก็เดินจากไป
ตาและยายมองหน้ากันอย่างกลัวๆ ตาพูดกับยายว่า
ตา : “ยาย อีนางนี่ สวยแต่ฮูปจูบบ่หอมเนาะ”
ยาย : “นี่..แก่ไปจูบเขาตั้งแต่เมื่อไร..ตา”
ตา : “บ่…บ่ มันเป็นสุภาษิต ยายนี่ก็”
ยาย : “หมายความว่าไง สุภาษิต”
ตา : “หมายความว่า มัน บ่ มีสมอง”
เรื่องตากับยายนี้ปรับมาจากนิทานอิสป เรื่อง สุนัขจิ้งจอกและหน้ากาก kaplaninternational.com/tha/ เรื่องมีอยู่ว่า มีสุนัขจิ้งจอกตัวหนึ่งบังเอิญหลุดเข้าไปในห้องเก็บอุปกรณ์การแสดงของโรงละครแห่งหนึ่ง ทันใดนั้นมันก็ตกใจกลัวเมื่อเหลือบไปเห็นใบหน้าหนึ่งที่กำลังมองลงมาอย่างโกรธเกรี้ยว แต่พอเข้าไปดูใกล้ๆ สุนัขจิ้งจอกก็พบความจริงว่ามันเป็นเพียงหน้ากาก ที่นักแสดงใช้สวมครอบหน้าเวลาแสดง “โอ” สุนัขจิ้งจอกพูด “แกช่างดูสง่างามน่าเกรงขามมากแต่เสียดายที่แกไม่มีสมอง”

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า “รูปลักษณ์ภายนอกไม่อาจบ่งบอกคุณค่าภายใน

Comments are closed.