จิปาถะ
ให้ตายซิ ผมทำไม่ได้จริงๆ
ต้องขออภัยเพื่อนๆที่หยุดโพสต์ไป 2 วัน ทั้งนี้เพราะคุณชวัลวิชญ์ วรรธนะสูตร ได้แสดงความคิดเห็น ในจิปาถะ เรื่อง ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น ที่โพสต์ในสภากาแฟ BRU เมื่อวันที่ 16 พฤศจิกายน 2557 ทำนองกระแนะกระแหนผมความว่า “ท่าน ผมถามจริง ๆ ท่านเบื่อบ้างมั๊ยท่าน” ซึ่งก็คงจะหมายความว่า เขียนและโพสต์ใน FB ทุกวันไม่เบื่อบ้างหรืออย่างไร
ความจริงผมตอบได้เลย แต่เนื่องจากผมเป็นคนโบราณ จิ้งจกทักก็ต้องหยุดคิด นี่คนทักจะทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ได้อย่างไร เลยหยุดไป 2 วัน
คำตอบสำหรับคุณชวัลวิชญ์ ก็คือผมไม่เบื่อครับ

สาเหตุที่ผมไม่เบื่อก็คือ ผมสอนลูกศิษย์อยู่เสมอๆว่าให้อ่านและเขียนหนังสือ ผมมักจะยกตัวอย่างตัวผมเองว่า ตั้งแต่เด็ก กว่าจะอ่านและเขียน ก. ไก่ได้ ครูสอนให้เขียนบนกระดานชนวน เขียนแล้วลบ ลบแล้วเขียนใหม่ จนเขียน ก. ไก่ ได้ จากนั้นครูก็สอนให้เขียน ข. ไข่ และ ข. ขวด ไปตามลำดับจนถึง ถึง ฮ. นกฮูกตาโต ใช้เวลานานมากกว่าจะจำได้เขียนได้ทั้งหมด จากนั้นยังต้องมาเรียนวิธีผสมสระ พยัญชนะ กว่าจะอ่านออกเขียนได้ก็ใช้เวลายาวนานโขอยู่ ผมตั้งคำถามกับลูกศิษย์ผมว่า เธอไม่เสียดายเวลาบ้างหรือ อุตสาห์เล่าเรียนจนอ่านออกเขียนได้ อยู่ดีๆก็มาเลิกอ่านเลิกเขียนเสียนี่ ก็ทำให้ลูกศิษย์ผมหันกลับมาอ่านและเขียนหนังสือได้หลายคน ซึ่งทำให้ผมภูมิใจมากๆ

เมื่อผมโตขึ้น ได้ศึกษาเล่าเรียนกับครูบาอาจารย์ที่มีผลงานการเขียนหนังสือ เช่น ศาสตราจารย์พิเศษ อารี สุทธิพันธุ์, ศาสตราจารย์ ดร. วิรุณ ตั้งเจริญ ก็รู้สึกทึ่งและศรัทธามาก ใฝ่ฝันที่จะเขียนหนังสือให้ได้อย่างครู ยิ่งได้เห็นผลงานหนังสือของเพื่อนสนิท ผศ. นิพนธ์ ทวีกาญจน์ ที่ร้านหนังสือในห้าง ความยากยิ่งกระฉูด ได้พยายามเขียนแล้วเขียนอีก กว่าจะเขียนไปลงในเมืองโบราณ ศิลปวัฒนธรรม สยามอารยะ มติชนรายวัน แนวหน้ารายวัน และสยามรัฐรายวันได้ ไม่อยากบอกว่าต้องใช้เวลายาวนานเท่าใด
ดังนั้นอยู่ดีๆคุณชวัลวิชญ์ วรรธนะสูตร จะมาบอกให้ผมเลิกเขียนเพื่ออะไรก็ไม่รู้ได้ ให้ตายซิ ผมทำไม่ได้จริงๆ