เรื่องสั้น เหตุเกิดที่ ม.สารขัณฑ์ (ชอบอวด)

8
รู้สึกว่า ช่วงนี้ จิปาถะ จะเขย่าขวัญให้สะดุ้งผวาตาเหลือกตาลานทั้งผู้บริหาร,ลิ่วล้อ และสภามหาวิทยาลัยฯ ด้วยเรื่อง ป้ายหมิ่น และ ปริญญาบัตร ต่อเนื่องกันเป็นระลอก แต่ไม่ใช่ระลอกคลื่น กระทบฝั่งแล้วหายไปนะ เพราะเรื่องนี้ผมจะไม่หยุดเขียน จะเขียนไปเรื่อยๆ เพราะมันเป็นภารกิจของผม

ประเด็นของเรื่องป้ายวันนี้ก็คือ ใครเป็นคนสั่งให้ทำป้าย คำตอบง่ายมาก ก็คนมีรูปที่ได้รับรางวัลอยู่ในป้ายนะซิ จะมีใครเสียอีก และทำไมต้องทำป้ายด้วย ก็อยากจะอวด อยากจะโชว์ว่าฉันเก่ง ฉันทำให้องค์กรได้รับรางวัลดีเด่น ที่น่าสังเกตก็คือ รูปใส่กรอบ หลุยส์ เสียด้วย ไม่ธรรมดา แต่ดูคล้ายพวกหรีดมาก

ถามว่าใครเป็นคนออกแบบ ก็เจ้าตัวนั่นแหละ ออกแบบด้วยปาก เมื่อเขาทำอาร์ตมาแล้วก็จะต้องตรวดดูว่าเป็นไปตามที่ต้องการหรือไม่ และเมื่อไปติดตั้งแล้ว เชื่อเถอะ จะต้องขับรถไปดูอย่างแน่นอน มันเป็นปกติของคนชอบอวด

เรื่องนี้ผมมีประสบการณ์ แต่ก่อนระบบการพิมพ์ยังไม่ไปไกลขนาดนี้ ป้ายส่วนใหญ่ก็เขียนด้วยมือ และนักศึกษาที่เรียนวิชาศิลปะนั่นแหละ ถูกใช้ให้เขียน แล้วก็นำไปติดตั้ง หนักเข้านักศึกษาก็บ่นว่า ทั้งเขียนและติดตั้งด้วย ขอเป็นเขียนอย่างเดียว ผมก็ไปติดต่อกับฝ่ายอาคารสถานที่ซึ่งก็ยินดีจะขนไปติดตั้งให้ แต่ปรากฏว่า เมื่อนักศึกษาเขียนเสร็จก็พากันยกไปติดตั้งเดี๋ยวนั้นเลย ผมถามว่า “ทำไมไม่รอให้ฝ่ายอาคารฯเขาเอาไปติดตั้งให้ล่ะ” นักศึกษาตอบแบบอายๆว่า “อยากดูผลงานครับ” ผมว่าคนที่มีรูปอยู่ในป้ายก็ต้องอยากดูผลงานของตัวเองเหมือนกันนั่นแหละ เชื่อผมซิ
….