เรื่องสั้น เหตุเกิดที่ ม.สารขัณฑ์ (ระวังตัวไว้)

22

1)การข่มขู่ด้วยวาจาว่า “ให้ระวังตัวนะ” ของกรรมการสภาจากผู้ทรงคุณวุฒิ หญิงชรา ดร.วิพี จากมหาวิทยาลัยเอกชน ที่อวิชชาเข้าครอบงำ ถึงกับโยนความเป็นผู้ทรงคุณวุฒิทิ้ง เหลือไว้แต่ความหยาบกร้าน เห่าหอน ข่มขู่ กรรมการสภาฯที่เป็นตัวแทนของคณาจารย์ให้เกรงกลัว 

ผมได้ยินเขาเล่าให้ฟังแล้ว อดสมเพชไม่ได้ วัยขนาดนี้แล้ว ยังจะอวดศักดา ว่ากูแน่ ทำซ่า ข่มขู่เขา “ให้ระวังตัวนะ” คงนึกว่าเขาจะกลัวหัวหดละซิ?

การข่มขู่กรรมการสภาฯที่เป็นตัวแทนของคณาจารย์นั้น มีความหมายอย้างเดียว คือ การข่มขู่อาจารย์ทั้งมหาวิทยาลัยนั่นเอง ไม่มีความหมายเป็นอย่างอื่น  ฉะนั้น ผมอยากจะเตือนไว้ ต่อไปเมื่อมามหาลัยสารขัณฑ์ ก็ “ให้ระวังตัวนะ” เพราะอาจารย์ของเรามีเป็นร้อย

2)ไม่ว่าใครก็ตาม ที่ต้องทนกินอาหารไม่สด อาหารหมดอายุ  มีกลิ่นบูดเสีย ผิวอาหารซีด มีเชื้อราจับ  ไม่ช้าสุขภาพก็จะย่ำแย่ อาจต้องล้มหมอนนอนเสื่อเนื่องจากอาหารเป็นพิษ กล่าวได้ว่า การต้องตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ เป็นเวลานานไม่มีอะไรดี นองจากจะโทรมไปเรื่อยๆ กลายเป็นคนอมโรคไป  ทางแก้ก็คือ โยนอาหารหมดอายุพวกนี้ทิ้งไปให้หมดโดยเร็ว 

เช่นเดียวกับบุคลากรของมหาลัยสารขัณฑ์ ทั้งเด็กและผู้ใหญ่ ทั้งข้าราชการและพนักงานมหาลัยของรัฐ  ซึ่งกำลังตกอยู่ในสภาพเดียวกันนี้ คือต้องทนอยู่กับรักษาการอธิการบดีที่หมดอายุ เปรียบเหมือนของบูด ของเสีย ของเน่า เหม็น  วิธีแก้ก็ต้องทำแบบเดียวกัน คือ ไล่นางออกไปให้พ้นเพราะนางเป็นวัตถุมีพิษ

อย่างไรก็ตาม คณาจารย์ได้เรียกร้องให้สภาฯสั่งการให้นางหยุดปฏิบัติหน้าที่โดยเร็ว และเอาไปทิ้งเสียให้พ้นๆไป เพราะเหม็นเหลือเกินแล้ว  แต่ปรากฏว่าสภาฯไม่ยอม สภาฯกลับเห็นว่า นางแต้มยังไม่หมดอายุ ยังหอมหวลยวนใจอยู่ ขอเก็บเอาไว้ก่อนสักเดือนหนึ่ง  ก็ไม่เป็นไร แต่ขอได้โปรดเอาไปเก็บไว้บ้านท่านเถอะ” ของเน่าเหม็น หนอนขึ้นยั้วเยี้ย สะอิดสะเอียนเต็มทนแล้ว

ความจริงนอกจากเราจะฟ้องกรรมการสภาฯตาม ม. 157 แล้ว เราน่าจะทำแบบง่ายๆ คือไปแจ้งความที่โรงพัก ให้ตำรวจมาลากคอนางไปเสีย  เพราะมีหลักฐานชัดเจนว่าแอบอ้างเป็นเจ้าหน้าที่รัฐ จะได้หมดเรื่องไปเสียที

…