เรื่องสั้น หัวใจเปื้อนชอล์ก ตอน วิบากกรรม

flys

จิปาถะ

เรื่องสั้น  หัวใจเปื้อนชอล์ก ตอน  วิบากกรรม

145

“แล้วความรักล่ะ มันคืออะไร” นางถามตัวเอง

“ความรักเป็นความรู้สึก ที่สวยสดงดงามและสูงส่ง เป็นสิ่งที่มนุษย์พึงรู้สึกได้  แต่นั่งแหละ ความรัก ก็เหมือนกับความรู้สึกอื่นๆ ที่อาจสูญหายหรือตายได้ถ้าไม่ได้ใช้  ใครๆก็จะชอบพูดว่า การรักตัวเองเป็นพื้นฐานของการที่จะทำให้เรารู้จักรักคนอื่น มันเป็นสิ่งจำเป็นในการสร้างความสัมพันธ์กับผู้คนที่อยู่รอบๆตัวเรา”

“กฎของสังคมบอกว่า คุณ ต้องรักคนอื่น อย่าเห็นแก่ตัว อย่าหยิ่งทะนง อย่าโลภ อย่าอวดดี ฯลฯ แต่น่าเสียดาย โปรแกรมนี้ถูกเขียนคำสั่งไว้ไม่รอบด้าน เพราะไม่ได้บอกต่อท้ายว่า ความเห็นแก่ตัว หยิ่ง โลภ และอวดดีนั้น จะ “ไม่ดี” ก็ต่อเมื่อคุณละเมิดสิทธิส่วนตัวในการเห็นแก่ตัว หยิ่ง โลภ และอวดดีของคนอื่น”(เจมส์ เอช. โฮเค(2537: 108)

“ฉันต้องเสียสติอย่างแน่นอนที่มานั่งคิดถึงเรื่องบ้าบอกคอแตกอยู่อย่างนี้ แต่นั่นแหละ พวกแกที่จับฉันมาขังไว้ แกก็เป็นพวกเห็นแก่ตัว หยิ่ง โลภ และอวดดีด้วยกันทั้งนั้น แกรู้หรือเปล่า แกกำลังละเมิดสิทธิส่วนตัวในความหยิ่งโลภ และอวดดีของฉัน”

146

“นั่นใครนะมายืนที่ประตู ถือมีดถือไม้มาทำไม ออกไปให้พ้นนะ  นายยาม ไปตามเจ้าดำไก่ชน มาจัดการมันที  เออ! ลืมไป เจ้าดำไก่ชน มันหายป่วยหรือยังก็ไม่รู้  วูบไปเมื่อสองสามวันก่อน  ระวังตัวหน่อยนะ ดำไก่ชน เล่นกับเจ้าที่เจ้าทาง เดี๋ยวจะหาว่าไม่เตือน แต่เรียกคนอื่นมาก็ได้ มาจัดการพวกมันที อย่าให้มันเข้ามา ช่วยด้วย ช่วยด้วย”  นางแต้มร้องให้ช่วย  และร้องไห้ฟูมฟายหมดสติอยู่ที่พื้นห้องยุ้งข้าวนั่นเอง

นางแต้มได้สติขึ้นมาอีกครั้ง นางถูไถตัวเองไปที่รอยแตกข้างฝายุ้งข้าว เจ้าดำหมาบางแก้วคงนอนอยู่ที่ม้าหินขัดเหมือนเดิม มันอาจได้รับคำสั่งให้อยู่เฝ้าดู  จึงไม่ไปไหน มันช่างสบายเสียจริงๆ ไม่ต้องทำงานทำการอะไรเลย นอนอย่างเดียว มีความสุขกับการนอน  เมื่อได้ยินเสียงตะกุกตะกัก เจ้าดำจึงยกหัวขึ้นและหันมามอง …

“ดำจ๋า สวัสดีจ้ะ” นางแต้มร้องทักแบบประจบ “ขอข้าวกับน้ำให้ฉันบ้างนะ  ฉันหิวจะตายอยู่แล้ว คอแห้งจนเจ็บ เหมือนมีทรายติดอยู่เต็มคอ ได้โปรดเถอะ ดำจ๋า แบ่งอาหารให้ฉันบ้างนะดำนะ…”

147

“อ้ายดำ แกจะนอนเฉยอยู่ทำไม  รีบเอาอาหารมาให้ฉันโดยเร็วนะ  ถ้าไม่เอามาฉันจะสั่งให้ไอ้ดำไก่ชนมาจัดการกับแกเดี๋ยวนี้แหละ ได้ยินไหม” นางแต้มลุกขึ้นเดินไปที่ประตูยุ้งข้าว เขย่าประตูไปมาจนหมดแรง แต่ไร้ประโยชน์  สุดท้ายนางรวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมดที่ยังเหลืออยู่ ใช้กำปั่นทุกประตูจนเลือดออกซิบๆ  แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น  เงียบสนิท ไม่มีใครได้ยินอะไรเลย “โง่บัดซบ” นางตะโกนใส่ฝาผนังยุ้งข้าวอย่างโกรธแค้น

“ฉันหิวโว้ย  เอาอาหารมาให้ฉันกินด่วน” นางแต้มเกิดมีแรงขึ้นมาอีก ลุกขึ้นกระโดดถีบประตูอย่างคุ้นคลั่ง จนตัวกระดอนกลับไปนอนแอ้งแม้งอยู่ที่พื้นห้องร้องไห้สะอึกสะอื้นเจียนจะขาดใจ

“ช่วยด้วย แม่ แจ๊ดแจ๋ ช่วยแต้มด้วย พ่อ พ่อมาหาแต้มด้วย แต้มจะตายอยู่แล้ว”

………………

เจมส์ เอช. โฮเค.(2537).พลวัต เรียบเรียง.แก้ปัญหาชีวิต ด้วยจิตวิทยา (I Would If I Could And I Can) (6)

กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์สร้างสรรค์-วิชาการ

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *