จิปาถะ
เรื่องสั้น หัวใจเปื้อนชอล์ก ตอน ท่องยมโลก (อุบาทแดก)
7
ท้องฟ้ายามเย็นที่แดงฉานดั่งทะเลเลือด กลุ่มควันสีดำทะมึนปรกคลุมไปทั่วหมู่บ้านโดยไม่ทราบสาเหตุ ลมกรรโชคแรงหอบฝุ่นฟุ้งตะหลบ เสียงฟ้าร้องคร่ำครวญดังได้รับความเจ็บปวดจากคมอาวุธ ปรากฏการณ์เช่นนี้ไม่เคยมีมาก่อน มันอาจเป็นลางสังหรณ์ที่จะร้ายหรือดีอย่างไรไม่มีใครสามารถทำนายได้ ภายในบ้านหลังใหญ่ที่เงียบเหงามาตลอดวัน ก็ปรากฏเสียงนางแต้มตะโกนร้องโหวกเหวกแข่งกับเสียงฟ้าร้องขึ้นมาลั่นบ้าน ทำลายความวังเวงภายในบ้านให้กระเจิงไป
“แม่จ๋า ฟ้องแล้ว ฟ้องแล้วจ้าแม่ นิติกร บักหำน้อย มันบอกมาว่าศาลรับฟ้องแล้ว”
“ฟ้องอะไรลูก” เสียงแม่ร้องถาม
“ก็ฟ้องอีนางตัวดีที่ลาออกจากราชการไปและไม่ยอมใช้ทุนเงินเดือนที่ไปเรียนต่อนะซิแม่”
“เอ้า! แม่นึกว่าเลิกรากันไปแล้ว….ก็ไหนว่าเขาขอใช้ทุนเป็นเวลาที่หน่วยงานใหม่ตามสิทธิ์ของเขามิใช่รึ”
“ใช่ แม่ แต่ลูกไม่ยอม”
“แล้วที่บอกว่าหน่วยงานใหม่เขายินดีใช้ทุนเป็นเงินสดแทนให้ล่ะ จริงไหมลูก”
“จริงแม่ แต่ลูกก็ไม่ยอม”
“ทำไมถึงเป็นอย่างนั้นล่ะ”
“ก็มันเป็นสิทธิ์ของลูก”….เพราะลูกต้องการให้มันใช้ทุน มันก็ต้องใช้ทุน ไม่มีเป็นอย่างอื่น”
แม่ทำหน้างงๆ
“อย่างง แม่ จะยกตัวให้ฟัง……..โจรคนหนึ่งเข้าไปปล้นร้านทอง เมื่อถูกจับ ตำรวจถามว่า ตำรวจยืนเฝ้าอยู่หน้าร้านทองนะไม่เห็นหรืออย่างไร โจรตอบว่า ไม่เห็นอะไรเลยนอกจากทอง…ลูกก็เหมือนกัน เป้าหมายลูกชัดเจน ต้องให้มันใช้ทุนให้ได้”
“ลูกไม่ใช่โจรนี่ จะได้ทำอย่างโจร” แม่แสดงความเห็นแย้ง
“แม่ก็ นั่นเป็นตัวอย่าง หรือ แซมเปิล แม่อย่าไปเข้าข้างมัน”
“แต่ลูกก็ควรจะเห็นใจเขาบ้างนะ อกเขาอกเรา ข้าราชการเหมือนกัน”
“แม่ หยุด หยุด แม่อย่ามาทำเป็นคนดี ตามคำแนะนำของอ้าย ผศ.บางคน ลูกตัดสินใจไปแล้ว”
“แม่คิดดูซิ จะไม่ให้ฟ้องได้อย่างไร ตอนมันลาออก ลูกบอกว่าต้องใช้ทุนเป็นเงินสดก่อนถึงจะลาออกได้
มันบอกว่าเรื่องใช้ทุนกับเรื่องลาออกเป็นคนละเรื่อง…
อีกอย่างมันบอกว่าทุนเงินเดือนเป็นเงินค่าใช้จ่ายระหว่างไปศึกษาต่อซึ่งเป็นการไปปฏิบัติหน้าที่ราชการ
และรับเป็นเดือนๆซึ่งไม่มีใครเขาเรียกคืนหรอก ถ้าจะเรียกคืนก็ต้องใช้คืนเป็นเดือนๆเหมือนกัน จะเรียกเอาเป็นเงินสดทีเดียวไม่ได้
“แม่ ดูมัน แสบไหมล่ะ”
“แล้วเป็นอย่างไรลูก”
“ก็ต้องเซ็นอนุมัติให้มันลาออกไป เพราะเรื่องลาออกกับเรื่องการใช้ทุนมันคนละเรื่องจริงๆ”
“แต่เรื่องฟ้องนี่มันเสร็จลูกแน่ เพราะมันผิดสัญญาแน่นอน”
“ถูกต้อง แต่ลูกบีบคั้นให้เขาต้องผิดสัญญานี่”
“หยุด หยุด หยุดนะแม่ อย่าพูดเข้าข้างมันนะ”
แม่นั่งงกๆเงิ่นๆทำอะไรไม่ถูก เมื่อมีเสียงสัมทับว่า
“พอ พอ แม่ไปได้แล้วละ ลูกจะนอน” พูดจบนางแต้มก็หันหน้าเข้าข้างฝา พร้อมกับกล่าว
“กูดไนท์ แม่”
เมื่อผู้บังคับบัญชาค้าความกับผู้ใต้บังคับบัญชา ฟ้าดินก็วิปริตผิดทำนองไป อุบาทแดก
……..