จิปาถะ
เรื่องสั้น หัวใจเปื้อนชอล์ก
211
สายวันนั้น นางแต้มรู้สึกกระวนกระวายใจ เพราะไม่เห็นคุณชวดโผล่มาสักที่ นางไม่รู้จะทำอะไรดีจึงใช้ฟันกัดเล็บเล่น สักครู่ใหญ่คุณชวดก็โผล่ออกมาจากซอกยุ้งข้าว นางแต้มดีใจจนเนื้อเต้น รีบทักทาย “สวัสดีจ้ะ คุณชวด นึกว่าวันนี้จะไม่ขึ้นมาหาเสียแล้ว รอตั้งนานสองนาน”
“มีอะไรรึ คุณแต้ม”
“ก็ไม่มีอะไรหรอกอยากจะคุยด้วย เหงา” พูดจบนางแต้มก็กระเถิบเข้าไปใกล้คุณชวด
คุณชวดเห็นนางแต้มบุกรุกเข้ามาก็ถอยกรูด
“เอ้า ! คุณชวด กลัวอะไรรึ เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรือ”
“ก็คงอย่างนั้น”
“แล้วเธอถอยหนีฉันทำไมล่ะ”
“ฉันมีอาณาเขตของฉัน”
“อาณาเขตอะไรฉันไม่เข้าใจ”
“ถึงว่านะซิ เธอไม่เข้าใจ เรื่องอาณาเขต เธอถึงได้เที่ยวบุกรุกอาณาเขตคนอื่นเขาไปทั่ว”
“หมายความว่าอย่างไร”
“เธอไม่รู้จริงๆหรือ หรือทำแกล้งไม่รู้”
“ไม่รู้จริงๆ คุณชวด”
“ฉันไม่เชื่อหรอก เธอเรียนจิตวิทยามานี่นา”
“แต่ช่างเถอะ พวกไม่รู้เรื่องนี่แสดงว่าขาดปัญญาญาณ”
นางแต้มนิ่งเงียบ มีทีท่าไม่สบอารมณ์
212
“คุณแต้ม” คุณชวดเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นนางแต้มเงียบไป “เธอรู้ไหมว่า ทั้งมนุษย์หรือสัตว์นั้นมีสัญชาตญาณในการกำหนดอาณาเขตของตนเอง ในสังคมมนุษย์ คนที่มีมารยาทจะเข้าใจเรื่องเหล่านี้ดี ส่วนคนที่ไม่มีมารยาทก็เป็นอีกพวกหนึ่ง จัดอยู่ในประเภทคนน่ารังเกียจ ตัวอย่างเช่น เวลาเราเข้าไปในสวนสาธารณะที่มีม้านั่งเล่น ตั้งเรียงอยู่หลายตัว คนปกติก็จะเลือกนั่งตัวที่ว่าง ใกล้ไกลตามอาณาเขตของตนเองกับคนอื่น เราจะไม่เข้าไปนั่งร่วมม้านั่งตัวเดียวกับคนที่เราไม่รู้จักที่นั่งอยู่ก่อนแล้ว สิ่งนี้ถือเป็นปกติของมารยาทสังคม แต่มีบางคนไม่เคยสนใจอะไรเลย ไม่รู้เต่ารู้แลน ถือวิสาสะ เข้าไปนั่งร่วมกับเขาอย่างน่าตาเฉย โดยไม่สนใจว่าเขาจะรู้สึกอย่างไร ซึ่งคงจะทำให้ผู้ที่นั่งอยู่ก่อนแล้รู้สึกอึดอัดพอสมควร ซึ่งถ้าไม่โดนด่าในใจหรือโดนต่อว่าต่อขานจนเกิดเรื่องเกิดราวกันเสียก่อน เขาอาจจะลุกหนีไปนั่งที่ม้านั่งตัวอื่น หรือไม่ก็เดินออกไปจากสวนสาธารณะให้ห่างไกลจากคนที่น่ารังเกียจนั้นเสียเลยให้รู้แล้วรู้รอดไป
213
อีกตัวอย่างหนึ่ง ถ้าเราจำเป็นต้องเข้าไปกินอาหารในร้านที่เน้นการกินลูกเดียว ไม่ได้คำนึงถึงสุนทรียะในการกินแต่อย่างใด และจัดที่นั่งสำหรับลูกค้านั่งรวมกันในโต๊ะยาว ตามปกติเมื่อเราจำเป็นต้องกินอาหารร้านประเภทนี้ เราก็จะดูว่ามีเก้าอี้ว่างไหม ถ้ามีเราก็จะถามคนที่นั่งอยู่ใกล้เก้าอี้ที่ว่างก่อนว่า มีใครนั่งอยู่หรือเปล่า ถ้าไม่มี เขาจะบอกว่า เชิญ หรือแสดงอาการเชื้อเชิญ เราจึงนั่ง สิ่งนี้เป็นมารยาททางสังคมของเราเช่นกัน”
“นี่คุณชวด วันนี้เธอขึ้นมาเพื่อจะด่าว่าฉันโดยเฉพาะหรืออย่างไร” นางแต้มเริ่มมีอารมณ์บูด
“เธออยากบุกรุกอาณาเขตฉันทำไมล่ะ และโปรดอย่าใช้คำว่า “ด่าว่า” อันเป็นคำรุนแรงอย่างนั้น
เพราะฉันไม่ได้ด่าว่าเธอ ฉันเพียงแต่อธิบายให้เธอฟังเท่านั้น”
“เอาเลย คุณชวด ว่าต่อไป ฉันจะทนฟังให้ได้”
……………….