เรื่องสั้น หัวใจเปื้อนชอล์ก

no ars

จิปาถะ

เรื่องสั้น  หัวใจเปื้อนชอล์ก

182

เมื่อผมเล่าเรื่องนางแต้มมาถึงตอนที่นางคิดจะนำทฤษฏีลำดับขั้นของแรงจูงใจ ของ มาสโลว์ มาปรับใช้กับเจ้าหนูจอมแทะ

ถากถางก็โพล่งขึ้นมาอย่างไม่มีปีมีขลุ่ยว่า “อาจารย์เบื่อเล่าเรื่องนางแต้มแล้วหรือยังครับ”

ผมสะดุดนิดหนึ่งก่อนที่จะตอบว่า “ขึ้นอยู่กับพวกเธอ ถ้าพวกเธอต้องการฟังก็จะเล่าต่อ แต่ถ้าพวกเธอไม่อยากฟังก็จบ  แต่ไม่จบเรื่องหรอกนะ เพราะเรื่องนี้ยาวมาก”

“แล้วเรื่องราวมันจะเป็นอย่างไรต่อไปละครับ อาจารย์”

“ยังไม่รู้เหมือนกัน” ผมตอบ “ตอนนี้ยังคิดไม่ออก แค่การสนทนากันของตัวละคร ผมก็หืดขึ้นคอแล้ว เพราะผมสร้างตัวละครทั้งแมลงสาบ และแมงมุมขึ้นมาคุยกับนางแต้มเพื่อดำเนินเรื่องต่อไปเรื่อยๆ เสร็จแล้วผมก็ให้นางขจัดมันออกไป  ตอนนี้นางเลยไม่รู้จะคุยกับใคร ผมเลยให้นางคุยกับกล่องสีเทียนไปพลางๆก่อน”

“แล้วนางจะหนีออกไปได้ไหมครับ”

“ผมยังคิดอยู่ว่า จะให้นางหนีออกไปดี หรือจะให้นางอยู่ในยุ้งข้าวดี..

หากหนีออกไปได้  นางจะไปอยู่ที่ไหน อย่างไร และถ้าหนีออกไปไม่ได้ อยู่ในยุ้งข้าวจะให้นางทำอะไรต่อไป ตอนนี้ยังคิดไม่ออก”

“ผมว่า เดี๋ยวอาจารย์ก็คิดออกเอง แต่ถ้ายังคิดไม่ออกก็คุยเรื่องอื่นไปก่อนก็แล้วกัน เพราะมันเป็นจิปาถะ”

“ดีเหมือนกัน ถากถาง พูดถึงนางแต้มมากๆดูท่าทางเธอจะเบื่อ”

183

“อาจารย์ครับ ผมอยากเขียนหนังสือได้”   ถากถางโพล่งขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยอีก

“แก่เกินแกงไปแล้วละมั้ง ถากถาง”  จานจิน แซว

“ไม่มีสายหรือแก่เกินไปสำหรับการเริ่มต้น” ผมสนับสนุนถากถาง

“เห็นไหม จานจิน อาจารย์ยังสนับสนุนฉันเลย”  ถากถางยักไหล่

“แล้วต้องทำอย่างไรบ้างครับ อาจารย์”  ถากถางจ้องมาทางผมอย่างตั้งใจ

“เธอมีสิ่งแรกแล้ว คือ “อยาก” อยากเขียนหนังสือ อันดับต่อไปคือ “ลงมือเขียนหนังสือ”

“ไม่มีใครเขียนได้โดยที่ไม่เคยเขียนมาก่อน  เหมือนกับที่ไม่อาจว่ายน้ำได้ ถ้าไม่เคยว่ายน้ำมาก่อน”เป่าโล แฟรร์(2547:54)

“จะเขียนอะไรดีครับ”

“เขียนสิ่งที่เธอรู้ และเขียนตามที่เธอเขียนได้”

“อย่างไงครับ” ถากถางรุกเร้า

“เหมือนวาดรูปนั่นแหละ วาดรูปตามที่เธอวาดได้   ทำตามแบบของเธอเอง อย่าไปทำตามคนอื่น”

“ไม่มีทฤษฏีอะไรบ้างหรือครับ อาจารย์”

“มี แต่ทีหลัง ท่านศาสตราจารย์พิเศษอารี สุทธิพันธุ์ สอนผมนานแล้วว่า “อย่าสอนว่ายน้ำบนกระดานดำ ให้กระโดดลงไปเลย”

“แล้วไม่จมน้ำตายหรือครับ”

“ถ้าเธอโง่ ไปกระโดดน้ำที่หน้าผาสูง เธอก็สมควรตาย”

………

เปาโล แฟรร์. สดใส ขันติวรพงษ์ แปล.(2547).ครูในฐานะผู้ทำงานวัฒนธรรม.(Teachers as Cultural Workers).

กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์สวนเงินมีมา.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *