จิปาถะ
เรื่องสั้น หัวใจเปื้อนชอล์ก ตอน วิบากกรรม
180
“เรื่องการเขียนภาพจิตรกรรมฝาผนังแบบประเพณี บนผนังยุ้งข้าวด้วยสีเทียนนั้น ฉันเปลี่ยนใจไม่ทำแล้วละ เพราะเหตุว่ายุ้งข้าวนี้ไม่ใช่ของฉัน มันเป็นของพวกนั้น ทำเสร็จแล้วผลงานก็จะเป็นของพวกนั้นไป ส่วนฉันไม่ได้อะไรเลย เหนื่อยเปล่าๆ ดังนั้น มันเรื่องอะไรฉันจะทำ ถึงแม้ว่าสิ่งที่ทำจะเป็นสิ่งที่งดงามก็ตาม อีกอย่างหนึ่งถ้าฉันทำ มันจะเสียความเป็นตัวตนหรือลักษณะเฉพาะของฉันหมด เป็นไปไม่ได้ที่อยู่ดีๆฉันจะเลิกเป็นคนเห็นแก่ตัว ฉันสะสมมันมาตั้งแต่เด็ก เหมือนผ้าที่เปรอะเปื้อนไปด้วยความ รัก โลภ โกรธ หลง มันเข้าเนื้อฉันหมดแล้ว ถ้าเอาไปซักก็มีแต่จะขาดเท่านั้น ทางที่ดีปล่อยไว้เป็นผ้าขี้ริ้วดีกว่า “นางผ้าขี้ริ้ว” นางอมยิ้มอย่างขันๆ “ฉันตั้งชื่อตัวเอง…เป็นอันว่าฉันจะไม่เขียนภาพจิตรกรรมฝาผนังเด็ดขาด มันเรื่องอะไรฉันจะยอมเป็นเครื่องมือพวกนั้น ”
181
“พอ พอ ฉันเสียเวลาคิดเกี่ยวกับเรื่องบ้าๆบอๆนี้มามากแล้ว มาคิดเรื่องที่ฉันจะหนีออกไปจากที่นี่ดีกว่า”
นางนอนคิดอยู่นาน แล้วนางก็ผลุนผลันลุกขึ้น “ใช่แล้ว ทุกคืนฉันจะได้ยินเสียงหนูวิ่งไปมาใต้ถุนยุ้งข้าว และได้ยินเสียงมันแทะอะไรสักอย่างซึ่งเป็นลักษณะประจำตัวของมัน ดังนั้น ถ้าฉันใช้คุณสมบัติประจำตัวของมันมาเพื่อประโยชน์ของฉัน หลอกให้มันแทะบริเวณที่ฉันต้องการ ให้มีขนาดพอที่ฉันจะลอดออกไปได้ ถ้าฉันทำได้อย่างนั้นฉันก็จะลอดออกไปจากที่นี่ได้เช่นเดียวกับแมลงสาบ” นางรู้สึกพอใจกับความคิดอันแยบยลของนาง แต่ปัญหาอยู่ที่ “ฉันจะหลอกใช้เจ้าหนูจอมแทะนั่นให้ทำสิ่งที่ฉันต้องการได้อย่างไร”
“เรื่องนี้ไม่ยาก ฉันสอนจิตวิทยาการศึกษาอยู่แล้ว แบบนี้ “ต้องสร้างแรงจูงใจ” ฉันอาจนำทฤษฏีลำดับขั้นของแรงจูงใจ (Maslow’s hierarchical theory of motivation) ของ อับราฮัม มาสโลว์ (2451-2513) ซึ่งมี 5 ขั้นตอน มาปรับใช้กับเจ้าหนูจอมแทะนั่น แต่ไม่รู้ว่าจะได้ผลหรือเปล่า ก็ต้องลองดู แต่นั่นแหละ ถ้าไม่ได้ด้วยเล่ห์ ก็จะเอาด้วยกล ไม่ได้ด้วยมนต์ ก็จะเอาด้วยคาถา เรื่องอย่างนี้ฉันถนัดอยู่แล้ว” คืนนั้นนางแต้มนอนหลับอย่างเป็นสุข
….
ศรีเรือน แก้วกังวาล.(2531).รู้เขา รู้เรา ด้วยจิตวิทยาบุคลิกภาพ.กรุงเทพฯ : หมอชาวบ้าน.