วันจันทร์ที่ 18  เมษายน 2565

เรื่องสั้น ซีซั่น 2 อย่าเอาไว้  1 (มันต้องเปลี่ยนแปลงได้)

18

“มีนา จัน บอกคม หักศอกว่า  ปัญหาของ ม.สารขัณฑ์และ ม.กำแพงมณีนั้น ไม่มีใครเขาเอาด้วยกับแกแล้ว จนแกต้องใช้วิธีสมมุติเอาว่าได้รับการแต่งตั้งจากอำนาจพิเศษ ให้เป็นอธิการบดีเพื่อแก้ปัญหา แสดงให้เห็นว่าแกหมดท่าจริงๆ บ่มิไก๊ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ใช้อำนาจพิเศษ เริ่มต้นก็ผิดแล้ว”

คม หักศอกแสดงอาการยอมรับ และบอกว่า “ทุกวันที่ฉันตื่นขึ้นในตอนเช้า ฉันอยากจะมีอะไรสักอย่างให้ฉันตั้งตารอ เพื่อย้ำเตือนว่า อะไรๆก็เปลี่ยนแปลงได้  และฉันมั่นใจว่า “มันต้องเปลี่ยนแปลงได้” พอพูดถึง “ต้องเปลี่ยนแปลงได้”  คม หักศอก ก็มีอาการสดใสกระฉับกระเฉงขึ้นมาทันที

มีนา จัน จึงพยายามชี้ให้เห็นว่า “ปัญหาของทั้ง 2 มหาวิทยาลัยเป็นปัญหาของระบบ คือ มีกลุ่มคนชั่ว กำลังใช้อำนาจที่ไม่เป็นธรรมเปลี่ยนระบบ จากระบบปกติไปสู่ระบบผูกขาด ซึ่งเป็นปัญหาของกลุ่มคนที่อยู่ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ หรือคนกลุ่มเก่า ซึ่งไม่สามารถยอมรับระบบใหม่หรือระบบผูกขาดได้ จึงพยายามต่อต้าน  แต่ปัญหานี้ไม่ใช่ปัญหาของคนกลุ่มใหม่ ที่เข้ามาสู่ระบบผูกขาด พวกเขายอมรับตั้งแต่เข้ามาแล้ว ถึงแม้ว่าจะได้รับเงินเดือนไม่เต็มตามสิทธิ์ แต่เขาก็พอใจ เพราะดีกว่าตกงาน อธิการบดีจึงเป็นบุคคลสำคัญที่มีบุญคุณต่อพวกเขาอย่างมาก  ฉะนั้น จะให้พวกเขามาร่วมต่อต้านอธิการบดีนั้น จึงเป็นเรื่องที่ทำได้ยาก  เห็นไหมล่ะ แกแพ้อยู่แล้ว ยิ่งตอนนี้อธิการบดี รับแต่กลุ่มเครือญาติเข้ามาทำงานเป็นจำนวนมาก  พวกกลุ่มใหม่จึงเติบโตใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ในขณะที่กลุ่มเก่าก็จะค่อยๆทยอยเกษียณและสูญหายไปในที่สุด..

ไม่ต้องเงียบคม หักศอก ฉันรู้ว่าแกก็เหมือนคนทั่วไป จะรับรู้เฉพาะเรื่องที่อยากรู้เท่านั้น”

“มีนา จัน แกอย่ามาชักใบให้เรือเสีย มันไม่ยุติธรรม  “เราต้องมีความเชื่อมั่นในหัวใจ ว่าเรากำลังทำสิ่งที่ถูกต้อง  การกด“ถูกใจ” จากเพื่อน fc ในจิปาถะ ทำให้ฉันมีความหวัง  เพราะตอนนี้ฉันรู้แล้วว่า ความสิ้นหวังคือศัตรูของความยุติธรรม ความหวังจะทำให้เราเดินไปข้างหน้า ความจริงทำให้เรายืนหยัดในเวลาที่เราถูกสั่งให้นั่งลง และเปิดปากเมื่อมีคนพูดว่า “เงียบซะ”  “ถ้าอยากให้เขาได้ยินก็ต้องร้อง”  “มันต้องเปลี่ยนแปลงได้”

…