วันพฤหัสบดีที่ 14 เมษายน 2565
เรื่องสั้น ซีซั่น 1 อย่าเอาไว้ 7 (จงพินาศไป)
14
ความเกลียดชังไม่สามารถแทนที่ความรักได้ ไม่รู้ใครพูดไว้ ความหมายน่าจะเป็นว่า เมื่อรักเสียแล้ว ยากนักที่จะเกลียดได้ แต่ก็ไม่แน่ เพราะเห็นอยู่บ่อยๆที่รักกันแทบจะกลืนกิน กลายเป็นเกลียดชังกันถึงขนาดทำร้ายชีวิตกันก็มี ความรักก็เหมือนกันไม่สามารถแทนที่ความเกลียดชังได้” แต่ก็ไม่แน่เหมือนกัน แต่สำหรับนางแต้ม ตัวละครของผม หรืออธิการบดีมหาวิทยาลัยสารขัณฑ์ นางล่ามโซ่ตัวเองไว้กับความหลงในตำแหน่งอธิการบดีนั้น “ยาก” นางเกลียดทุกคนที่พยายามจะถอดโซ่ที่ล่ามนางออก ไม่ว่าจะเป็นอาจารย์และพนักงานทั้ง 9 คนที่เขียนป้ายประชาสัมพันธ์ว่า พวกเขาไม่ต้องการอธิการบดีที่ขาดธรรมาภิบาล นางก็จะเอาให้ถึงตาย หรืออาจารย์และพนักงานทั้ง 7 คน ที่ทำบันทึกเพื่อตรวจสอบสถานภาพของนางว่าเป็นอธิการบดีที่ชอบด้วยกฏหมายหรือไม่ นางก็จะเอาตาย ด้วยการฟ้องถึง 2 ศาล หรือหญิงผู้กล้าที่บังอาจฟ้องนางตามมาตรา 157 ละเว้นการปฏิบัติหน้าที่ โดยตั้งกรรมการสอบสวนวินัยร้ายแรงเพื่อจะให้กรรมการกล่าวโทษ นางจะได้ไล่ออกไปให้พ้น หรือ ฟ้องนักศึกษาที่เขียนป้ายโฆษณาว่าไม่ต้องการอธิการ แต่รายนี้หนักหน่อย เพราะฟ้อง นศ.ที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง และนักศึกจะฟ้องกลับแน่นอน เพื่อยืนยันความบริสุทธิ์
จะเห็นได้ว่า จิตใจของนางนั้นเต็มไปด้วยความเกลียดชัง เหมือนสนิมที่เกาะกินเหล็กจนสลายไปพร้อมกัน ฉะนั้น การที่ยังมีเพื่อนที่เคยร่วมงาน พยายาม โน้มน้าว เปลี่ยนใจให้นางกลับมารักและเมตตาอาจารย์และพนักงานโดยเฉพาะหญิงผู้กล้า ซึ่งเป็นเรื่องดี เมตตาไว้ไม่เสียหลาย แต่บางทีก็เสียเวลาเปล่า
เอาเป็นว่า ตั้งแต่สงกรานต์ปีนี้ ก่อนนอนทุกคืน เราสวดมนต์อยู่แล้ว เรามาเพิ่มบทสวด “อภัยปริตร” หรือบทสวด ยันทุน ที่ตอนท้ายบทสรุปความว่า “ขอให้สิ่งไม่พึงปรารถนาจงถึงความพินาศไป
“ยันทุนนิมิตตัง อะวะมังคะลัญจะ โย จามะนาโป สะกุณัสสะ สัทโท
ปาปัคคะโห ทุสสุปินัง อะกันตัง พุทธา นุภาเวนะ วินาสะเมนตุฯ”
นิมิตอันเป็นลางชั่วร้ายอันใด สิ่งอวมงคลอันใด เสียงนกที่ไม่ชอบใจอันใด สิ่งที่น่าตกใจอันใด บาปร้าย เคราะห์ร้ายอันใด ฝันร้ายอันใด สิ่งไม่พึงปรารถนาอันใด ที่มีอยู่ ขอสิ่งเหล่านั้นจงถึงความพินาศไป ด้วยอานุภาพแห่ง พระพุทธเจ้าฯ
“สวดให้มันพินาศไป”