จิปาถะ
นพแก้ว
วันนี้ขอเขียนเพื่อผ่อนคลายอารมณ์เล่นกับลูกศิษย์ครับ
เรื่องมีอยู่ว่า ท่านประกอบ หรือ นพแก้ว ประยูรเมธา ศิษย์เก่าเอกศิลปะบุรีรัมย์ ได้โพสต์ภาพผมรับมอบภาพ Drawing ภาพ Portrait รูปที่ 2 จาก ท่านประกอบ ที่หน้าภาควิชาศิลปะ มหาวิทยาลัยราชภัฏบุรีรัมย์ เมื่อปลายเดือนที่แล้ว ภาพเขียนทั้งสองภาพ ท่านประกอบเขียนให้ฟรีๆ โดยไม่เอาสตางค์
ผมถามประกอบว่า “กระดาษก็ดี กรอบภาพก็ดี เขาให้มาฟรี.. ท่านไม่ได้ซื้อมาหรือย่างไร ถึงได้ไม่เอาสตางค์”
ประกอบตอบว่า “ซื้อมาครับ”
ผมถามต่อว่า “แล้วค่าฝีมือที่ต้องใช้ความอุสาหะวิริยะเป็นเวลายาวนานมากๆ เขียนให้ฟรีมันไม่น่าจะถูกต้องนะ”
ประกอบตอบว่า “ผมอยากให้ครูครับ” คำตอบนี้ทำให้ครูน้ำตาซึมได้เลย

 

เท่านั้นยังไม่พอ เมื่อประกอบโพสต์ภาพลงใน FB แล้ว บรรดาเหล่าศิษย์ทั้งที่รักและอาจเคยเกลียด และเพื่อนๆได้พากันชื่นชนยินดีกันเยอะ ก็อยากจะกระเซ้าเย้าแหย่เล่นๆว่าพวกเราอาจทำอะไร ที่เรียกว่าผิดฝาผิดตัว เพราะการกล่าวถึงคุณงามความดีของใครต่อใครนั้น เขามักกล่าวถึงกันเมื่อตอนจะเผา ซึ่งตอนนั้น ถึงแม้จะเยินยอผู้ตายให้เลอเลิศหรือสาปแช่งอย่างไร คนตายก็ไม่รู้เรื่องอยู่แล้ว ส่วนคนที่มาเผาก็ไม่ได้สนใจฟังว่าเขากล่าวถึงคุณงามความดีของผู้ตายอย่างไรบ้าง รอแต่จะเอาดอกไม้จันทน์ไปวางแล้วจะได้รีบกลับบ้าน
ดังนั้น การรีบมากล่าวถึงคุณงามความดีกันในขณะที่ยังไม่ตายนี่รู้สึกเขินๆชอบกล

 

ประเด็นต่อมาก็คือ ได้มีการเยินยอกันจนออกนอกหน้านอกตาเรียกว่าเวอร์ หากเปรียบครูเหมือนขนมปัง
พวกเราช่วยกันใส่ผงฟูลงไปก็ทำท่าจะฟูฟ่อง(ฟุ้งกระจายไปด้วยความดี) ขึ้นมาทันตาเห็น แต่อย่างไรก็ตาม การใส่ผงฟูมากเกินไปจะทำให้ขนมปังมีรสชาติเผื่อนขม นะจะบอกให้