จุดยืน ที่ไม่เคยเปลี่ยน
บางครั้งผมก็สงสัยตัวเองอยู่เหมือนกันว่า สิ่งที่คิดที่ทำ คือ นำเสนอเรื่องราวที่ไม่ชอบมาพากลต่างๆต่อสาธารณะชนนั้น มันผิดหรือถูกกันแน่ ทั้งนี้เพราะมีบางคนจะตำหนิผมว่า เป็นพวกชอบสาวไส้ให้กากิน เอาเรื่องไม่ดีมาพูด ทำให้สถาบันเสื่อมเสียชื่อเสียง ไม่รักสถาบันของตัวเอง
เขาว่ากันอย่างนั้น แต่ผมคิดว่าสถาบันเป็นหน่วยงานของรัฐ ไม่รับรู้เรื่องดีเรื่องชั่วอะไร จะมีชื่อเสียงหรือเสื่อมเสียชื่อเสียง มิได้เกิดจากสถาบัน แต่เกิดจากบุคลากรที่ปฏิบัติหน้าที่อยู่ในสถาบันนั้นๆ หากบุคลากรปฏิบัติงานด้วยความซื่อสัตย์สุจริต ทำเพื่อประโยชน์ส่วนรวมเป็นสำคัญ สถาบันก็มีชื่อเสียง หากบุคลากรขาดความซื่อสัตย์สุจริต เห็นแก่ประโยชน์ส่วนตน สถาบันก็จะเสื่อมเสียชื่อเสียง
คำถามจึงมีอยู่ว่า ถ้าบุคคลในสถาบันทำให้สถาบันเสียหาย เราควรจะทำอย่างไรดี
นิ่งเฉย เพื่อรักษาชื่อเสียงของสถาบันไว้ หรือทักท้วงเพื่อกำจัดบุคคลที่ทำให้สถาบันเสียหายออกไป
คำตอบของผมก็คือ ต้องขจัดบุคคลที่ทำให้สถาบันเสียหายออกไปให้หมด ส่วนที่ใครจะตำหนิติเตียนอย่างไรก็ช่าง เพราะผมจะเป็นของผมอย่างนี้แหละ ความถูกต้อง ต้องมาก่อน
แล้วท่านละครับ คิดอย่างไร

เขียนถึงตรงนี้ ก็พอดีได้ยินเสียง สปอตวิทยุ โฆษณาของคณะกรรมการป้องกันและปราบปรามการทุจริตแห่งชาติ (ย่อ: คณะกรรมการ ป.ป.ช.) แว่วมาจับความคร่าวๆได้ว่า

“ใครโกงเงินประเทศไป….ขอให้
ใครเอาเงินงบประมาณแผ่นดินไปกินไปใช้ ข้อให้…….บ้า
ใครคอรัปชั่น ขอให้….
อย่าสาปแช่งคนเหล่านี้เลย มันไม่รู้สึกหรอก ขอให้แจ้ง ป.ป.ช.

สาปแช่งไว้บ้างก็ดีครับ ได้ผลนะจะบอกให้ ดังคำพังเพยที่คนจีนใช้กันมาแต่โบราณว่า “พันคนชี้นิ้วด่า ไม่ป่วยก็ตาย”(ส.สุวรรณ.170)
………..
ส.สุวรรณ.(2541).สำนวนจีน.พิมพ์ครั้งที่ 3 .กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์พิราบ.