วันจันทร์ที่ 16 พฤษภาคม 2565
จิปาถะ เหตุเกิดที่สารขัณฑ์ (อีกาก:เรื่องสั้นหลายตอนจบ)
1
คม หักศอก บอก มีนา จันว่า “ตอนนี้ฉันเซ็งมาก เซ็งกับอีบ้า! หน้าด้าน ก็อีแต้ม อีกาก ตัวละครของฉัน หรืออธิการบดี มหาวิทยาลัยสารขัณฑ์ นั้นแหละ เซ็ง เพราะมันแต่งตั้งกรรมการจากบุคคลภายนอก ที่ระยำพอกับมัน สอบสวนวินัยร้ายแรงหญิงกล้า สอบแล้วสอบอีกเป็นปี ตั้งแต่ต้นปี 64 จนถึงปัจจุบันไม่รู้ว่าแม่ง..มันจะสอบไปถึงไหน นอกจากนั้น แม่ง..มันยังให้ทำบันทึกคำชี้แจงข้อกล่าวหา ทำแล้วก็ไม่พอใจ ให้ทำเพิ่มใหม่อีก แต่ละครั้งก็ให้เวลาจำกัด เพื่อจะหาข้อผิดพลาดจากคำชี้แจงให้ได้ อีสันดานเอ้ย !
ดังนั้น การทำบันทึกคำชี้แจงแต่ละครั้ง จึงต้องให้ทั้งทนายช่วยและเพื่อนๆช่วย เพราะเกรงว่าจะพลาดพลั้ง ซึ่งต้องใช้เวลาและมีค่าใช้จ่าย การชี้แจงก็ต้องใช้เอกสารเป็นจำนวนมาก เช่น บันทึกคำชี้แจงข้อกล่าวหาครั้งล่าสุด เฉพาะคำชี้แจง 10 หน้ากระดาษ เอ 4 รวมกับเอกสารแนบท้ายหนังสือชี้แจงแก้ข้อกล่าวหา อีก 11 รายการ รวม 143 แผ่น นี่มันอะไรกันนักกันหนา ไอ้พวกชั่วช้ามหาเลวทั้งหลายเอ้ย! แม่งมึง! จะเอาอย่างไรกันแน่วะ”
คม หักศอก ยกมือทำท่าขอโทษมีนา จัน และบอกว่า “ฉันต้องขออภัยแกนะ ที่ใช้คำอุทาน! เยอะมาก แต่ไม่รู้จะทำอย่างไรได้ เพราะมัน เซ็งจริงๆ อีสันดานเอ้ย!”
“เรื่องมันเป็นอย่างไรละ?” มีนา จัน ตั้งคำถาม “สรุปให้ฟังใหม่ซิ ฉันงงไปหมด ไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร?”
ความเดิม – เมื่อนางแต้ม ได้รับการสรรหาแบบไม่ค่อยโปรงใสให้ดำรงตำแหน่งอธิการบดีมหาวิทยาลัยสารขัณฑ์ โดยมีไอ้เวรตะไล Kovid อดีตอธิการบดี ให้การสนับสนุนเพื่อหวังประโยชน์ ด้วยข้อต่อรองที่ไม่อาจเปิดเผยได้ แต่เมื่อนางแต้มได้ตำแหน่งแล้ว นางก็ทำแบบที่เพื่อนฉันเคยเล่าให้ฟัง เมื่อฉันถามว่า “อธิการบดีมึงเป็นอย่างไรบ้าง?” “เลวชาติ! เวลาจะใช้งานกู มันเดินโอบหน้าโอบหลัง เสร็งงานแล้ว กูเดินกับหมา แม่ง..มันมองเห็นแต่หมา”
ไอ้เวรตะไล Kovid ก็โดนเหมือนกัน เมื่อนางแต้มได้ตำแหน่งอธิการบดีแล้ว นางแต้มก็มองหมา ไม่มองไอ้เวรตะไล อีกต่อไป หรือมองเห็นไอ้เวรตะไลเป็นหมาก็ไม่รู้ได้ แต่นั่นแหละ โชคดีที่ไอ้เวรตะไล Kovid ไม่กระอักเลือดตายเสียก่อน ไอ้เหี้ยเอ้ย!
….
ยังมีต่อ