จิปาถะ เรื่องสั้น โจรขโมยเงินเดือน (รู้ไปหมด)
2
นางแต้มในชุดเขียวเก่งยืนหมุนตัวอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ โดยมีแม่นั่งรถเข็น ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ สดชื่น อยู่ใกล้ๆ “สวยมากลูก 67 ยังแจ๋ว” นางแต้มหันมาสบตาแม่อย่างเอียงอาย
แม่ถามว่า “พร้อมไหมลูก” “พร้อมจ้ะแม่ วันนี้จะเดินผ่านพวก หมู หมา กา ไก่ ไปตึก 15 ตั้งแต่หน้าประตูด้านโรงแรมเลย ดูซิว่าใครจะกล้าแหยม” แล้วโล่รางวัลองค์กรดีเด่น พัฒนาท้องถิ่น ปี 63 เขาส่งมาให้หรือยังล่ะ คราวนี้ขึ้นป้ายอย่างเดียวไม่พอนะลูก ต้องโรดโชว์ รอบเมืองด้วย ทำสัก สองสามวัน” แม่นางแต้มเสนอแนะ
“แล้วตอนนี้ไอ้จิปาถะ มันหยุดเขียนถึงลูกหรือยังล่ะ” แม่ถาม
“ยังจ้ะ แต่ลูกกำชับให้ คุณติ่มซำ ท้ามันไปแล้วว่า “เรื่องแต่งที่ผู้เขียนได้แต่งมานั้น ผู้เขียนรู้ทุกอย่างเก่งทุกอย่างรู้หมด ดังนั้น fc อยากให้ผู้เขียนเพิ่มตัวละครอีกหนึ่งคน คือผู้เขียนเองในเรื่องที่แต่งมายุยงส่งเสริมให้ใครทำอะไรก็ไม่ทันใจข้อเสนอที่ผู้เขียนเสนอมา fc ขอเสนอว่า ก็ลงมาเล่นเองเลยค่ะจะได้รู้ว่าไม่ต้องบอกใครทำๆเองเลย ถึงจะได้ชื่อว่าพระเอกตัวจริง ไม่ต้องแอบยุยงอยู่ข้างหลัง อยากเห็นจังว่าจะสนุกแค่ไหน เก่งจริงลงมาเล่นเองเลย จะได้รู้ว่าแน่จริงหรือเก่งเฉพาะตัวหนังสือ”
“แล้วมันมีปฏิกริยาอะไรบ้างล่ะ” แม่ถาม “ก็เห็นมันเฉยๆอยู่ ไม่ตอบโต้อะไร ไอ้บ้านี่มันนิ่งสนิทเหมือนน้ำในโอ่งอยู่แล้ว แถมเย็นหวานยังกับจ้ำบ๊ะ(น้ำแข็งไสใส่น้ำหวาน) แต่มีคนอื่นออกมาโต้ว่า…
“อ้าวตัวจริง เสียงจริงมาเอง กล้ามากๆนะ ตำแหน่งอะไรไม่ทราบ ถ้ายังอยู่ในราชการ ป่านนี้ กระโดดลงไปแล้วไม่ต้องรอ ให้เรียกหรอก”
“คงถูกใจมันซิ” “ช่างแม่งมันเถอะ ไปแล้วแม่ “เดี๋ยว! แม่นางแต้มร้อง “ เอ้า! นี่ น้ำหวาน”
แม่ส่งน้ำหวานให้ เพราะรู้ว่านางแต้มชอบหวาน
….