วันศุกร์ที่ 17 มีนาคม พ.ศ. 2566
จิปาถะ เรื่องสั้น เหตุเกิดที่สารขัณฑ์ (ทอง)
17
“มีนา จัน สงสัยว่า นางแต้ม หรือ อีลากไส้ ซึ่งมีคดีความอยู่ในศาลมากมาย ไม่เห็นนางวิตกกังวล ทุกข์ร้อน หรือรู้สึกรู้สาอะไรเลย ยังเห็นนางกระฉับกระเฉงหน้าระรื่นชื่นบานอยู่ได้ทุกวัน แกคิดว่าอย่างไร?”
“มนุษย์นั้น มีเครื่องรับรู้และส่งต่อ คำพระเรียกว่าอายตะนะ แบ่งเป็น 2 คือ เครื่องรับรู้ภายในตัว หรือ อินทรีย์ 6 คือ ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ และมีเครื่องรับรู้ภายนอก หรืออารมณ์ 6 คือ รูป เสียง กลิ่น รส รับรู้ทางกาย(โผฏฐัพพะ) รับรู้ทางใจ (ธรรมารมณ์) ทั้งเครื่องรับรู้ภายนอกและภายในจะส่งผลต่อและประสานกันเป็นอัตโนมัติ คือ ตา เห็นรูป หู ได้ยินเสียง จมูกได้กลิ่น ลิ้นได้รับรส กาย รับรู้ด้วยการสัมผัส เช่น ร้อน/หนาว ใจ รับรู้ด้วยใจความรู้สึก เช่น ชอบ /ไม่ชอบ การรับรู้นั้นทำให้เกิดอารมณ์ความรู้สึก จะมากน้อยขึ้นอยู่กับประสบการณ์ เช่น หญิงที่ให้กำเนิดบุตรคนแรกย่อมวิตกกังวลมากกว่าหญิงที่ให้กำเนิดบุตรคนที่สองหรือสาม เป็นต้น ส่วนที่ท่านบอกว่านางแต้มไม่รู้สึกรู้สานั้น ไม่น่าจะเป็นไปได้ เข้าใจผิดไปเอง แต่พอดีตอนนี้คดียังมาไม่ถึงตัว นางจึงไม่สนใจ และเนื่องจากนางเป็นคนเห็นแก่ได้ จึงคิดแต่จะได้เท่านั้น ทั้งนี้เพราะนางมีกิเลสอย่างหนา คือ โลภ โกรธ หลง อยากได้อยากเลวไปเสียทุกอย่าง จนเพื่อน fc บอกว่า “ จากพฤติกรรมของตัวละครเรื่องนี้ “อีลากไส้” อาจบ้าและเสียสติในบางครั้งที่มีคนขัดใจ แต่ถ้ามีแต่คนประจบสอพลอเอาใจ ก็จะหลงตัวเอง และบ้ายอ บ้ารางวัล บ้าตำแหน่ง บ้าอำนาจ บ้าสมบัติ ฯลฯ อย่างไม่จบสิ้น”
พอดีช่วงนี้ราคาทองคำแท่งวิ่งขึ้นไปถึงบาทละ 31,250 บาท ทำให้นางแต้ม หรือ อีลากไส้ รู้สึกกังวลว่า ทองคำแท่งหลายพันบาท ที่ฝังไว้ริมรั้วภายในบ้านอย่างดีนั้น จะยังอยู่หรือเปล่าหรือมีมือดีขนเอาไปหมดแล้ว นั่งขุดไปก็ขำตัวเอง เพราะขุดแล้วฝั่งไว้ จากนั้นก็ขุดขึ้นมาดูใหม่ และเดี๋ยวก็จะฝังกลับเข้าไปอีก ทำแบบนี้มาแล้วกี่ครั้งนะ? เดี๋ยวไอ้คม หักศอก กับไอ้มีนา จัน เห็นเข้าจะเสร็จมัน นางหยุดนิดหนึ่งแล้วหัวเราะเมื่อคิดขึ้นได้
…