วันพุธที่ 8 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2566

จิปาถะ เรื่องสั้น เหตุเกิดที่สารขัณฑ์  (We will try again and again.)

8

“The sun will rise and we will try again” “เดี๋ยวดวงอาทิตย์ก็ขึ้นแล้ว เรามาเริ่มต้นกันใหม่อีกครั้งนะ” ขอความนี้ได้มาจากหลังเบาะ ที่นั่งแถวหน้า สายการบินนกแอร์ ตอนที่ผมกลับมาจากเชียงใหม่ เมื่อ 2-3 วันมาแล้ว เอามาฝากชาว มหาลัยสารขัณฑ์ เพื่อจะบอกว่าไม่มีอะไรดำรงอยู่ได้ตลอดไป เมื่อถึงเวลาก็จะเสื่อมสลายไปในที่สุด  ฉะนั้น จงอดใจรอด้วงความหวังและอดทน รักษาสุขภาพ เพื่อเฉลิมฉลองกันให้เต็มที่ในวันที่ฟ้าเปิดหรือเมื่อดวงอาทิตย์ส่องสว่างอีกครั้ง

ที่นี้ ถ้าเราจะแบ่งสิ่งที่เกิดขึ้นที่มหาลับสารขัณฑ์ เป็นยุคๆ ช่วงนี้น่าจะเป็นยุคอุบาทว์ เพราะมีผู้บริหารที่อุบาทว์ อัปรีย์ จัญไร ที่เข้ามา กอบโกยอย่างหิวโหย ตะกละ ทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างผิดฝาผิดตัวกันไปหมด สิ่งที่ไม่เคยคิดว่าจะมีก็มี สิ่งที่ไม่เคยคิดว่าจะเห็นก็ได้เห็น สิ่งที่ไม่เคยเชื่อก็ต้องเชื่อ มหาอุบาทว์ อัปรีย์ จัญไร จริงๆ

ทำไมถึงได้ตั้งชื่อยุคให้ดูน่ากลัวอะไรปานนั้น ไม่เวอร์หรือมากไปหน่อยรึ? “ไม่หรอก” คือคำตอบ เพียงแค่การประลองยุทธ์ทางด้านกฏหมาย ระหว่างอธิการบดีกับ อาจารย์ พนักงาน นักศึกษา เพียงเรื่องเดียวก็เจ้งแล้ว สถาบันการศึกษาเพื่อการพัฒนาท้องถิ่น เป็นแบบนี้ได้ไง?

เรื่องนี้ ผศ.ดร. La Ph บอกว่า “นอกจากจะเป็นสนามประลองยุทธ์ทางกฎหมายแล้ว ยังเป็นสนามต่อรองผลประโยชน์ของฝ่ายบริหารอีกด้วย บุคลากรในสถาบันอยู่ยากและไร้ความสุขขึ้นทุกวัน “อยู่ยากมากขึ้น ถ้าไม่ยอมเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ ” ….คงเข้าสู่ยุคอวสานของสถาบันอุดมศึกษาแล้วจริงๆ” น่ากลัวจัง!

คำถามก็คือ สถาบันอุดมศึกษาเพื่อการพัฒนท้องถิ่น  หนึ่งเดียวของสารขัณฑ์ ถูกปล่อยปะละเลยแบบนี้ได้อย่างไร ช่างไม่มีใครใส่ใจเอาเสียเลยหรือ?  หรือเพราะธุระไม่ใช่ ขนาดคนดังที่สุดในพื้นที่ ยังเลี่ยงว่า “เรื่องภายใน มหาลัยฯ ผมไม่อยากยุ่ง” เท่านี้ก็เห็นกึ๋นแล้ว  เราจะหวังอะไรกันได้อีกนะ

ครับ..ก็ต้องสู้กันต่อไปครับผม “เดี๋ยวดวงอาทิตย์ก็ขึ้นแล้ว ยืนหยัดอยู่ที่ความถูกต้องเป็นธรรม”เหมือนคำพูดของ ภุชงค์ เลาหศิริวงศ์  ที่บอกว่า “…เตี่ยสอนไว้เสมอว่า”หากเรายืนตัวตรงก็ไม่ต้องกลัวว่าเงาจะคด”  ถูกต้อง 1000  เปอร์เซ็น ครับ  แต่นั่น มันเป็นอดีต  เดี๋ยวนี้ผลประโยชน์ทับซ้อน ซึ่งเป็นเสมือนแสงที่สลับซับซ้อนหักเห สามารถทำให้เงาของมนุษย์คดงอได้ง่ายๆ ครับผม

……