วันศุกรที่  13  มกราคม พ.ศ. 2566

จิปาถะ เรื่องสั้น เหตุเกิดที่สารขัณฑ์  (สารขัณฑ์) (ฉายซ้ำ) โพสต์เมื่อ 4  ตุลาคม  2561

1.เมื่อวานนี้ เพื่อนบ้านมาหาและถามว่า “ รู้จักประเทศสารขัณฑ์ไหม?”  ผมขมวดคิ้วสงสัย ย้อนถามกลับไปว่า “ประเทศที่เขาชอบอ้างเวลาเกิดวิกกฤใช่หรือเปล่า” เพื่อนบ้านพยักหน้า ผมจึงตอบว่า “รู้จักซิ เคยไปมาแล้วด้วย อยู่ที่นั่นเป็นเดือน”

“วาว!” เพื่อนบ้านอุทาน “ประเทศนี้อยู่ที่ไหนนะ” 

“มา มา นั่งลงก่อน ผมจะเล่าให้ฟัง”

เมื่อนั่งลงเรียบร้อยแล้ว ผมเริ่มต้นว่า “ตอนที่ผมไปเรียนที่มหาวิทยาลัยปัญจาบ รัฐจันดิการ์ ประเทศอินเดีย เมื่อนมนานมาแล้วนั้น  ผมมีเพื่อนสนิทคนหนึ่ง ชื่อ มีนา จัน  เป็นชาวมอริเชียส (Mauritius)”

เมื่อผมกับจันรู้จักกันนานพอสมควร  เขาถามผมว่า “ยูมาจากประเทศอะไร” ผมตอบว่า “Thailand”  จันพยัคหน้ารับรู้  และบอกว่า เขามาจากประเทศมอริเชียสโดยผมไม่ต้องถาม และอธิบายต่อไปเลย เมื่อเห็นสีหน้าผมแสดงว่าไม่รู้จักประเทศของเขา ว่า ประเทศของเขาเป็นเกาะเล็กๆอยู่ในมหาสมุทรอินเดีย ทางตะวันออกของทวีปอัฟริกาใต้ พร้อมทั้งชี้มือให้ดูในแผนที่ สิ่งที่เห็นคือจุดเล็กๆที่ปรากฏในแผนที่โลก

“ไกลมากซินะ” ผมเปรย

“พอสมควรครับ” จัน ตอบ และถามผมว่า “ปลายปีการศึกษานี้ไปเที่ยวบ้านผมไหม พอดีผมจะไปเก็บข้อมูลเกี่ยวกับการการบริหารของมหาวิทยาลัยสารขัณฑ์ ประเทศสารขัณฑ์”

“ไปซิ” ผมตอบโดยไม่ต้องคิด เพราะเพียงได้ยินชื่อประเทศเท่านั้นผมก็ตาลุกแล้ว “จะอยู่นานสักเท่าไรละ”  “ก็ประมาณเดือนกว่าๆ” จัน ตอบ

ผมถามจันว่า “ประเทศสารขัณฑ์อยู่ที่ไหนละ”  จันบอกว่า”ประเทศนี้เป็นเกาะเล็กๆที่ไม่ปรากฏในแผนที่ อยู่หางจากประเทศผมไปทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ เดินทาง 3 วันโดยทางเรือ ไม่สามารถหาพิกัสที่ชัดเจนได้ บางครั้งก็ปรากฏ บางครั้งก็ไม่ปรากฏ เป็นประเทศลึกลับ ช่วงปลายปีการศึกษานี้ น่าจะโอเค แต่ก็ไม่แน่นะ ถ้าไม่พบ ก็อยู่เที่ยวประเทศผมก็ได้  มีชายหาดที่สวยงาม ไม่แพ้เกาะภูเก็ตของประเทศท่านสักเท่าไร”   ผมรังเรนนิดหน่อย แต่เมื่อตัดสินใจแล้ว “ไปแน่ครับ”

2.“ประเทศสารขัณฑ์มีอะไรน่าสนใจบ้างละ” เพื่อนบ้านถามผม  “เยอะเลยครับ โดยเฉพาะในมหาวิทยาลัย  ที่มีอธิการบดีเป็นผู้หญิง แถมชื่อ “นางแต้ม” เสียด้วย ผมยังงงเลย เป็นไปได้ไง”  ผมอธิบายให้เพื่อนบ้านฟังว่า “เรื่องอธิการบดีนี้ จัน สนใจเป็นพิเศษ  ติดตามข่าวคราวและอินบล็อกถึงผมเสมอๆ เมื่อเช้าก็ อินบล็อกมาว่า “ที่มหาวิทยาลัยสารขัณฑ์ ประเทศสารขัณฑ์ที่เราเคยเข้าไปหาข้อมูลทางการบริหารด้วยกันนั้น สถานการณ์ ไม่ค่อยดีนัก ข้าราชการและพนักงานที่นั่นกลืนไม่เข้า คลายไม่ออก กล้าๆ กลัวๆ จัน บอกว่าเขาไม่เข้าใจเลยว่า  ที่มหาวิทยาลัยสารขัณฑ์นั้น ทำไมคนที่ไม่ได้เป็นอธิการบดี เนื่องจากศาลปกครองพิพากษาแล้วว่าอายุเกิน 60 ปีเป็นอธิการบดีไม่ได้ และต่อมาศาลปกครองสุดสุด ได้พิพากษาเป็นบรรทัดฐานแล้วว่าคนอายุเกิน 60 ปี เป็นอธิการบดีของรัฐไม่ได้  อีกทั้งตอนนี้ก็ไม่ได้ทำหน้าที่รักษาการอธิการบดีแต่อย่างใด เนื่องจากระยะเวลารักษาการได้สิ้นสุดลงแล้ว   ทำไมจึงเข้าไปทำอะไรต่อมิอะไรในมหาวิทยาลัยได้ แถมยังสั่งการโน่นสั่งการนี่ เรียกคนโน้นเข้าพบ เรียกคนนี้เข้าพบ ทั้งๆที่ไม่มีอำนาจ  คนที่ถูกสั่งการก็กลัวลานกันไปหมด นี่มันอะไรกันวะ  มันจะบ้ากันไปหมดแล้ว กลัวในสิ่งที่ไม่ควรกลัว” ท่านจัน ยังโม้ต่อไปอีกว่า “ถ้าผมรับราชการอยู่ที่นั่นละก็ จะเฉดหัวหรือไม่ก็จิกหัวนางบ้านั่นโยนออกไปนอกมหาวิทยาลัยนานแล้ว…ส่วนไอ้พวกหมานาย หมาเนย นั้น อย่ามาแหยม ไม่กลัว แมมม..มันทั้งนั้น”  จัน จบเรื่องของเขาแค่นั้น 

ผมไลท์ ยกนิ้งโป้งให้พร้อมกับข้อความ “สุดยอดเพื่อน”

……