วันพฤหัสบดีที่ 29 ธันวาคม พ.ศ. 2565
จิปาถะ เรื่องสั้น เหตุเกิดที่สารขัณฑ์ (อย่าสนุก)
29
วันนี้คณาจารย์และพนักงานฝ่ายตรงข้ามกับนางแต้ม อธิการบดี ม.สารขัณฑ์ ตัวละครของคม หักศอก สนุกสนานเพลิดเพลินเจริญใจกันทั่วหน้า หัวเราะต่อกระซิกกันอย่างมีความสุข ก็เรื่องที่นางแต้มส่องกระจกถามว่า “กระจกวิเศษ บอกข้าเถิด ใครสวยเลิศในสารขัณฑ์”…. และเจ้ากระจกจอมสอพลอเหมือนพวกหมานาย ตอบว่า “ก็นางแต้มนะซิ ทั่วเมืองสารขัณฑ์นี้ไม่มีใครสวยเกิน”
เป็นเหตุให้ เพื่อน fc ท่านหนึ่ง แสดงความเห็นว่า “โอ้ย ขำจนน้ำหมากกระเด็นค่ะ.. สวยม๊าก ลิเกหลงโรงค่ะ”
ส่วน นงนภัส ฮมภิรมย์ บอกว่า “แบบนี้หนูก็ตกกระป๋องสิคะ เฮ้อ! ครองตำแหน่งหญิงงามประจำ ม.มาตลอด ต้องมาเสียตำแหน่งให้กับ”ผู้ชราภาพ” และแจ้งข่าวว่า “ม.ทวงของขวัญปีใหม่มาแล้วค่ะ ฐานะที่นั่งอยู่ใน”ตำแหน่งผู้บริหาร”คนหนึ่ง อู๊ยๆๆ ตอนนี้หนูใหญ่โตจัง ต้องเอาของขวัญปีใหม่มาแจกอาจารย์พนักงานเจ้าหน้าที่ ถึงกับส่งหนังสือมาขอเลยนะคะ อืม!ใหญ่จริงๆ งานพรุ่งนี้ ขอวันนี้เอาดินสอไปก็แล้วกันนะ”
ผศ.ดร. La Ph บอกว่า “ถึงของขวัญจะเป็นดินสอ คิดว่าผู้รับก็คงสุขใจและสามารถนำไปให้เด็กๆใช้ได้ เพราะเป็นของขวัญจากเงินบริสุทธิ์ในกระเป๋าของเราเอง ไม่ได้ยักยอกหรือซื้อใบเสร็จนำเงินมาซื้อของขวัญเพื่อเอาหน้า (แล้วอ้างว่าเป็นเงินตนเองอย่างไม่กระดากอาย) ของขวัญที่ซื้อด้วยเงินไม่บริสุทธิ์คนได้รับก็พลอยรับบาปที่ไม่ได้ก่อไปด้วย…การบริหารในยุคโจราธิปไตยทำได้ทุกอย่างแบบพิลึกพิลั่นเกินพรรณนา”
และ นงนภัส ฮมภิรมย์ เสริมว่า “ นี่คือการทำงานแบบครอบครัวพี่น้องที่อบอุ่นม๊ากมาก วันคล้ายวันเกิดหัวหน้าสนง.วันที่ 22 ธ.ค. บรรยากาศยิ่งกว่านั่งอยู่ในป่าช้า”
ทั้งหมดนี้ใครอย่าได้นำไปพูดให้นางแต้มได้ยินนะ นางอาจโกรธถึงช็อคและเดี้ยงไปก็ได้ เพราะนางเป็นคนขี้อิจฉาตาร้อน เห็นใครมีความสุขไม่ได้ ยิ่งพวกต่อต้านนางด้วยแล้ว นางทนไม่ได้ อาจจะร้องกรี๊ดจนหน้าเขียว หายใจไม่ทัน ต้องรีบส่งโรงพยาบาลไปก็ได้
“พวกแกรู้เปล่าว่า กว่าฉันจะสวยได้ ฉันจะต้องทำอะไรบ้าง กลับจากทำงานกว่าจะได้นอนก็เกือบเที่ยงคืน เพราะต้องลอกแป้งที่โปะไว้หนาเตอะ ออกให้หมด กลัวเป็นมะเร็งผิวหนัง ต้องเอาน้ำหวานเฮลบลูบอยนวดหน้าลบลอยย่น ล้าง 3 น้ำ กลัวมดขึ้น ตอนเช้าก็ต้องรีบตื่นแต่ตีสี่ ลุกขึ้นมาย้อมลากผมหงอกขาวที่ขึ้นแซมผมดำที่ย้อมไว้ทุกวัน เพื่ออำพลางความชราภาพ ว่า ผมฉันไม่หงอกนะยังดำสนิท เห็นหรือยังว่าฉันลำบากขนาดไหน อย่างนี้แล้วยังมาทำหัวเราะดีใจ ทำให้ฉันเครียดอีก “ฉะนั้น อย่าสนุกนะ ฉันไม่ชอบ”
….