วันพุธที่ 17 สิงหาคม 2565
จิปาถะ เรื่องสั้น เหตุเกิดที่สารขัณฑ์ (ตราบาป)
ผมอยากให้เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่มหาวิทยาลัยสารขัณฑ์ เป็นเพียงแค่ฝันร้าย ที่พอดีฝันพร้อมกันหลายคน และเมื่อทุกคนตกใจตื่นอย่างตระหนก มีอาการเหนื่อยหอบไปกับเรื่องในฝัน เนื้อตัวเหนียวหนึบไปด้วยเหงื่อกาฬ และชั่วครู่ทุกคนต่างยิ้มออกแบบขำตัวเอง เมื่อรู้ว่ามันเป็นเพียงแค่ฝันร้าย ไม่ใช่เรื่องจริง เพราะเรื่องแบบนี้ไม่มีทางกิดขึ้นที่มหาวิทยาลัยสารขัณฑ์หรอก เขาผูกดวงไว้ดี
แต่ที่ไหนได้ มันไม่ใช่ความฝัน แต่มันเป็นเรื่องจริงแท้แน่นอน สิ่งที่เกิดขึ้นกับเหยื่อจำนวนหลายรายมาก ซึ่งทุกคนต่างต้องสูญเสีย เจ็บปวดและทุกข์ทรมาน ทุกครั้งที่ถูกกลั่นแกล้งหวังจะเอาตายจากคนใจดำอมหิต กักขฬะ และโหดร้อยทารุณ แต่ไม่รู้จะทำอย่างไร พึ่งใครก็ไม่ได้ ก็ได้แต่นอนร้องไห้สะอีกสะอื้นอย่างสิ้นหวัง น้อยเนื้อต่ำใจไปกับคัวเอง ร้องแล้วร้องอีก จนคราบ
น้ำตาเปื้อนเปรอะเป็นรอยด่างบนดวงใจที่ซ้อนทับเป็นชั้นๆ แบบเพ้นท์สีน้ำมัน แห้งแข็งจดติดแน่น ไม่สามารถจะลบออกไปจากใจได้
ทางเดียวที่คิดได้ก็คือ สิ่งที่เราได้รับนี้เกิดขึ้นจากวิบากกรรมของเรา เรากำลังชดใช้กรรม มันเป็นบททดสอบ เราต้องผ่านมันไปให้ได้ เดี๋ยวมันก็จะค่อยๆหมดไปเอง ส่วนผู้ที่ทำร้ายเรา เขาก็สร้างกรรมของเขาไป ตามใจเขา ห้ามเขาไม่ได้ และในที่สุดเขาก็จะต้องชดใช้กรรมที่เขาสร้างขึ้นเอง เรากำลังหมดแต่เขากำลังเพิ่มกรรม “เราเชื่อมั่นในเรื่องกรรม เราศัทธาในเรื่องกรรม ทำให้เราสามารถยืนหยัดอยู่ได้ “กรรมกำหนดทุกสิ่ง”
ผมน้ำตาซึมเมื่อถามตัวเองว่า เรื่องเหล่านี้มันเกิดขึ้นได้อย่างไร และมันจะจบลงเมื่อใด จริงอยู่ วันหนึ่งมันต้องจบจนได้ แต่ตอนนี้มันยังไม่จบ และไม่สามารถคาดการณ์ได้ว่าจะจบลงได้อย่างไร แต่ที่แน่ๆก็คือ สิ่งที่เกิดขึ้นนี้ มันคือตราบาป ที่ประทับแน่น ณ สถานที่แห่งนี้ มหาวิทยาลัยสารขัณฑ์ ที่ผมเคยอยู่ รู้สึกเสียใจจริงๆ ครับ เรามาสวดมนต์แผ่เมตตา ให้สรรพสัตว์ทั้งหลาย กันเถอะ
“สัพเพ สัตตา อะเวรา โหนตุ อัพพะยาปัชฌา โหนตุ อะนีฆา โหนตุ สุขี อัตตานัง ปะริหะรันตุ”
“สัตว์ทั้งหลายทั้งปวง ที่เป็นเพื่อนทุกข์ เกิด แก่ เจ็บ ตาย ด้วยกันทั้งสิ้น
จงเป็นสุขเป็นสุขเถิด อย่าได้มีเวรแก่กันและกันเลย
จงเป็นสุขเป็นสุขเถิด อย่าได้เบียดเบียนซึ่งกันและกันเลย
จงเป็นสุขเป็นสุขเถิด อย่าได้มีความทุกข์กายทุกข์ใจเลย
จงมีความสุขกาย สุขใจ รักษาตนให้พ้นจากทุกข์ภัยทั้งสิ้นเทอญ”
…..