วันพฤหัสบดีที่ 9 ธันวาคม พ.ศ. 2564  (กรอบบ่าย)

จิปาถะ เรื่องสั้น อีเปรต (เลวถาวร)

9

ต่อไปนี้เป็นความเห็นของใครของมัน ซึ่งไม่จำเป็นต้องเป็นเรื่องเดียวกัน เป็นวิธีการเขียนเรื่องแบบขนมชั้น แต่ละชั้นหรือแต่ละเรื่อง จึงไม่ติดกันเหมือนขนมชั้น  ครับผม

นายสาธิต ผลเจริญ : ทีมวิจัยชุดใหญ่อยู่ในคุก  จะลำบากหรือสนุกน่าค้นหา   

หลายตัวแปรทั้งผลกรรมจึงนำพา เชิญเถิดหนาข้ารออ่านงานวิจัย   

ก่อนจบเล่มพรีเซนต์เป็นเปเปอร์  ควรให้แต้มนำเสนอผลดีใหม   

เธอแถเก่งสร้างเรื่องไร้ยางอาย  รับรองได้ไม่ผิดหวังดังแน่นอน”

ผศ.ดร.ชลิดา ภัทรศรีจิรากุล : องค์กรที่มีผู้บริหารและกลุ่มผู้สนับสนุน เป็นพวกหลงในอำนาจ ก็ยากที่จะทำให้ธรรมาภิบาลเกิดขึ้น แต่อยากให้สำเหนียกว่า องค์กรหลวงใช้เงินภาษี ปชช. ที่มีรายได้มาบริหารกิจการ ไม่ใช่เงินของโคตรใดมาก่อตั้ง  ดังนั้นผลประโยชน์ควรจะตกแก่ชุมชน และคนในสังคมรอบข้าง ไม่ใช่ตกกับ ผู้มีจริตไม่งดงามเพียงบางคน บางกลุ่มเข้ามาจัดการกอบโกย รอกรรมจัดการละกัน  #ไม่มีใครอยู่ค้ำฟ้านะเออ

ผศ.ดร. ชลิดา ภัทรศรีจิรากุล : และแล้วมหาลัย… ได้เปรียบเสมือน เป็นสมบัติส่วนตัว และโคตรเหง้าแฝงไปเรียบร้อยโรงเรียนจีนแล้ว ตามที่คาดการณ์ไว้ไม่ผิด เอ เราก็ไม่เสียชาติเกิด ที่เรียนคณิตศาสตร์มา

ได้ใช้สถิติมาประยุกต์ คาดการณ์อนาคต ได้ถูกต้องก็วันนี้แหละ จะโชคดีอะไรขนาดนี้ ไม่ต้องลงทุนซักบาท แต่ได้มาเต็มๆ ทั้งทรัพย์สินที่เคลื่อนที่ได้ และเคลื่อนที่ไม่ได้ ทั้งใช้ ทั้งกินกันเปรมปรีดิ์ ซะจนน่าอิจฉา #หรือเราอิจฉาจริงๆขักสงสัยตัวเองเหมือนกัน #สงสัยเราก็อินกับการได้ผลประโยช์ทุกทิศทางช่างหอมหวลเสียนี่กระไร

ผศ.ดร.La Ph  : สภาเกาหลังและนางแต้ม ณ สารขัณฑ์ คือ ผู้สร้างมหากาพย์แห่งความโหดร้ายให้กับผู้คนจำนวนมาก ยิ่งสาวยิ่งเห็นระบบอุปถัมภ์ และขับเคลื่อนการทำงานด้วยเงินและเส้นสายเป็นหลัก ใครที่งมงายได้ปลื้มกับระบบนี้ก็จะอยู่รอดปลอดภัยและได้ดิบได้ดี แต่ถ้าใครคิดต่างก็จะถูกสต๊าฟไม่ให้มีโอกาสเจริญก้าวหน้า แถมถูกยัดเยียดข้อหา “เป็นพวกทำร้ายมหาวิทยาลัย”…การพูดเอาดีใส่ตัว เอาชั่วใส่คนอื่นคือนิสัยถาวรที่แก้ยากจริงๆ…

…..