วันพฤหัสบดีที่ 25 พฤศจิกายน พ.ศ. 2564 

จิปาถะ เรื่องสั้น อีเปรต (ทำไมไม่ตายวะ)

25

มีเสียงถามว่า “ตอนนางแต้มหมดแรง จะเป็นแบบไหนนะ?”

“ไม่รู้ซิ แต่จะจินตนาการให้ฟัง นี่ไม่ใช่เรื่องจริงนะ จึงไม่น่าเชื่อถือหรือนำไปใช้อ้างอิงได้”

“มีคำกล่าวว่า คนเรานั้นสามารถทำอะไรที่ไม่คากคิดได้เสมอเมื่อจนตรอก” พอดีขณะนี้นางแต้ม อธิการบดีมหาวิทยาลัยสารขัณฑ์ กำลังตกอยู่ในสภาพ “จนตรอก” นางจึงอาจทำบางอย่างที่ไม่คาดคิด ดังนี้

นางแต้มเริ่มมีอาการซึมเศร้า รู้สึกอยากตาย จิตใจหดหู่ เดินเหม่อลอย อย่างไร้วิญญาณจากห้องทำงานของนาง ชั้น2 อาคาร 15 ชั้น นางเดินช้าๆขึ้นไปบนชั้นดาดฟ้า ไร้ผู้ติดตาม (ไม่รู้ว่าติ่มซำและเฮลบลูบอย ไปไหน) นางปีนข้ามไปยืนที่ขอบกันสาด มองขึ้นไปบนท้องฟ้าแล้วพุ่งหลาวลอยละลิ่วลงมา

ทุกคนที่เห็นเหตุการณ์ต่างตกตะลึง อ้าปากค้าง จ้องดูนางตกลงมาตาไม่กระพริบ พอใกล้ถึงพื้นดินกระโปรงของนางบานออกแบบสุ่มไก่ ช่วยชลอความเร็ว และตกลงมาค้างอยู่บนยอดไม้

เจ้าหน้าที่หน่วยกู้ภัยของมูลนิธิฯคงจะคาดการณ์ไว้ก่อนล่วงหน้าแล้ว จึงได้เตรียมรถและเครื่องไม้เครื่องมือไว้พร้อมปฏิบัติการ

เมื่อเจ้าหน้าที่หน่วยกู้ภัยนำนางแต้มลงมาจากยอดไม้  ปรากฏว่านางแต้มไม่ได้รับบาดเจ็บแต่อย่างใด กิ่งไม้ไม่ได้ทิ่มแทงนางอย่างที่หลายคนคิดลามก  และแทนที่นางจะมีอาการเศร้าสร้อย นางยิ้มร่าเดินหน้าเชิดขึ้นอาคารไป

มีเสียงตะโกนจากกลุ่มคนที่มามุงดู “ทำไมไม่ตายวะ อีเปรต”

….