วันเสาร์ที่ 22 พฤษภาคม 2564
จิปาถะ เรื่องสั้น อีเถื่อน (วิบัติ)
22
ตอนนี้ บอกได้เลยว่า นางแต้ม ตัวละครของผม หรือผู้แอบอ้างเป็นรักษาการอธิการบดี มหาวิทยาลัยสารขัณฑ์ มีอาการตื่นตระหนก ร้อนรุ่มกลุ้มใจ อย่างเห็นได้ชัด เหมือนนกกระจอกที่บินหลงเข้าไปในห้อง ประตูหน้าต่างเป็นกระจก หาทางออกไม่ได้ บินชนกระจกครั้งแล้วครั้งเล่าจนเหนื่อยอ่อน แอบไปซุกข้างตู้ใจระทึกหอบแฮกๆอยู่ คิดแต่ว่าจะทำอย่างไรดี ถึงจะออกไปได้
นี้เป็นอาการของนางแต้ม นางทุรนทุราย กระวนกระวาย กระสับกระส่าย จนนั่งไม่ติดที่ กับปัญหาร้อยแปดที่ประดังกันเข้ามา โดยเฉพาะกรณีการแจ้งความดำเนินคดีกับนักศึกษาในข้อหาหมิ่นประมาท นางรำพึงในใจ “แจ้งความนักศึกษา ฉันคิดขึ้นเองหรือนี่ หรือ อีนางเสาหรี๋ มันแนะนำ” นางเอามือกุมกบาลท่าทางครุ่นคิด “ฉันว่าอีนางเสาหรี๋นั่นแหละมันบอก “อีอุบาทเอ้ย!” ทำไมมึงถึงโง่อย่างนั้น..
ที่นี้จะทำอย่างไรดีล่ะ” นางคิดในใจ “นักศึกษาก็กำลังรวมตัวกันจะขับไล่ ไอ้พวกอาจารย์ก็จะพลอยไปกับเด็กด้วย อ้างว่าตามไปสังเกตการณ์ ประชาชนที่เดินผ่านไปมา ไม่รู้ว่าเขามีอะไรกันก็จะพากันมามุงดู จากนักศึกษาเพียงไม่กี่คนก็จะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ “โอ้ย นางตะโกนลั่นห้อง “อกฉันก็จะแตกตายแล้ว!” เสียงตะโกนสั่นไหวจนกระจกช่องแสงแทบจะหลุดตกลงมาแตก
“ทำไมฉันโง่อย่างนี้ ลืมคำที่ คม หักศอก บอกไว้เสียสนิท “สิ่งเล็กน้อยมีสิ่งที่มากซ่อนอยู่เสมอ”
และบอกด้วยว่า “ผู้ที่แข็งแกร่ง คือ ผู้ที่รู้จุดอ่อนของตัวเอง แต่ผู้ที่แข็งแกร่งกว่า คือผู้ที่ควบคุมจุดอ่อนเหล่านั้นได้ มันว่า จุดอ่อนของฉันคือ “อำนาจ” เพราะอำนาจคือสิ่งที่เปราะบางที่สุด สำหรับคนที่มองเห็น ใช่เลย เพราะฉันมองไม่เห็น ฉันคุมมันไม่ได้ ฉันโง่ ที่ฉันไปแจ้งความดำเนินคดีกับนักศึกษา ซึ่งเท่ากับฉันจุดไฟเผาบ้านตัวเอง บ้าที่สุด แล้วทีนี้ฉันจะไปเป็นอธิการบดีที่ไหนได้อีกล่ะ นางซอยเท้ากระทืบพื้นอย่างเกรียวกราด….. เสียงกระจกช่องแสงตกกระทบพื้นแตกกระจาย วิบัติเกิดขึ้นแล้ว เจ้ากรรมนางเวรเพิ่งเดินทางมาถึง “check bill, please”
…