วันพุธที่ 11 สิงหาคม พ.ศ. 2564 (กรอบเช้า)
จิปาถะ เรื่องสั้น อีเถื่อน (ปาฐกถา)
11
วันนี้ มีผู้แสดงปาฐกถา 3 ท่านครับ กรอบเช้าเป็นเวลาของ ผศ.ดร. ชลิดา ภัทรศรีจิรากุล และ ผศ.ดร. La Ph ส่วนกรอบบ่ายเป็นเวลาของผู้สันทัดกรณี ครับผม
ชลิดา : ขอปรบมือให้ผู้เขียน ที่มีความวิริยะ อุตสาหะ ในการเขียนเรื่องราวของมหาวิทยาลัยสารขัณฑ์ปัจจุบัน ก็มีมหาวิทยาลัยกำแพงมณี อีกแห่ง ซึ่งนับวันจะเลียนแบบ นับว่าผู้เขียนอดทนต่อพฤติกรรของผู้บริหารและคณะกกรมการของมหาวิทยาลัย( กลุ่มบุคคลเหล่านี้ มีหน้าที่เข้ามาช่วยพัฒนา ไม่ใช่เข้ามาทำลายองค์กร) ที่ผิดแผกไปจากธรรมเนียมปฏิบัติอันดีงาม เลยต้องช่วยร้องแรกแหกกะเฌอใหัสังคมโลกรู้ ในฐานะผู้เคยเป็นครู สมัยนี้เขาเรียกอาจารย์ และได้ช่วยสร้าง พัฒนาองค์กรให้เจริญงอกงามและมีชื่อเสียงดี แต่เมื่อการณ์กลับเป็นเช่นนี้ ก็ไม่ทราบจะโทษใครดี ระเบียบปฏิบัติช่วยอะไรไม่ได้ เมื่ออาศัยกฎหมาย ก็ยังบังคับให้อยู่ในกรอบไม่ได้ ซ้ำใช้เวลายาวนาน จึงทำให้เกิดความเสียหายลุกลามจากอาจารย์ พนักงาน เจ้าหน้าที่ ไปถึงนักศึกษาขององค์กร ไม่อยากเชื่อ แต่ก็ต้องเชื่อ ระวังหายนะ เวลามาเยือนจะมาเป็นชุด เมื่อถึงเวลานั้น ใครก็ช่วยอะไรไม่ได้ จะย้อนกลับไป รู้ออย่างนี้ไม่ทำดีกว่า ก็สายไปเสียแล้ว เตือนหลายครั้งแล้วแต่ไม่ฟัง
La Ph : มีตัวอย่างที่ดีๆให้ดู ผู้คนเขายกย่องสรรเสริญอยู่หลายที่ พอท่านบริหารครบ 1 วาระ ท่านเหล่านั้นก็กลับมาสอนหนังสือเหมือนเดิม ส่วนอธิการใหม่ก็ให้เกียรติ และยกย่องท่านเพราะถือว่าเป็นปูชนียบุคลที่น่าเคารพนับถือ แต่ที่ ม.สารขัณฑ์ ทำตรงกันขัามทุกอย่างไม่ว่าจะกีดกันเรื่องการเป็นผู้สอน
กรรมการฯลฯ หรือแม้แต่วันครูที่ได้เชิญครูอาจารย์ ผู้บริหารเก่าขึ้นบนเวที เพื่อให้ตัวแทนนักศึกษาและอาจารย์ใหม่ที่เคยเป็นศิษย์ไปมอบพวงมาลัยกรเป็นการขอบพระคุณ นางแต้มผู้ทรงอิทธิพลก็ยังกีดกัน นึกๆแล้วก็น่าสงสารว่านางช่างมีความอิจฉาริษยาไม่ต่างจากเด็กมีปํญหาที่ยังขาดวุฒิภาวะทางอารมณ์
….