จิปาถะ เรื่องสั้น หัวใจเปื้อนชอล์ก “ค้อน”
12
มีคนถามผมว่า : “นางแต้ม” ตัวเอกในเรื่องสั้น หัวใจเปื้อนชอล์ก ท่านไปเอาความโหดเหี้ยมมาจากไหน โหดผิดมนุษย์มนา ดื้อด้านไร้ยางอายสิ้นดี ในชีวิตจริงไม่นาจะมีนะ ?”
ผมตอบว่า : “ครับ ไม่น่าจะมี แต่นางแต้มนั้น ไม่มีตัวตน เป็นตัวละคร ที่ผมจินตนาการจากจิตใต้สำนึกของผม ให้นาง เกิดมาเหมือนถูก ผ้าสีดำปิดตาไว้ ดังนั้นสิ่งที่นางเห็นจึงดำมืดไปหมด ไม่เห็นแสงสว่าง เป็นประสบการณ์ชั่วร้ายที่สะสมมาตามสายเลือด เก็บกดมาตลอดชีวิตตั้งแต่เด็ก ดังนั้นเมื่อได้มีโอกาสขึ้นมามีอำนาจ จึงสำแดงจิตใจที่มืดบอดดังปีศาจ ทำลายทุกสิ่งทุกอย่าง เพื่อจะตอบสนองความโลภและกักขฬะดำมืดของนาง ซึ่งผู้ที่หลุดเข้าไปในวงจร และไม่ยอมสวามิภักดิ์ต่อนาง ก็จะถูกนางฟาดฟันโดยไม่ยั้งมือ พวกเขาเหล่านั้นจึงได้รับความเดือนร้อนรำเค็ญไปตามๆกัน และตอนนี้ ดูเหมือนว่า พวกเขาเหล่านั้นกำลังจะคิดบัญชีแค้นกับนาง ตอนต่อไปนี้น่าจะสนุกมาก ผมอยากเขียนต่อถ้าไม่ด่วนมรณังเพราะคนแช่งด่าไป เสียก่อน
คนถามผมต่อว่า : ทำไมผมถึงไม่ดึงผ้าปิดตาของเธอออก เพื่อให้นางได้เห็นความจริงว่า สรรพสิ่งทั้งหลายนั้น เกิดขึ้น ดำรงอยู่ และเสื่อมสลายไปในที่สุด ไม่มีอะไรดำรงอยู่ตลอดได้ ฉะนั้น เราควรจะอยู่อย่างเกื้อกูลกัน ไม่เบียดเบียนซึ่งกันและกัน อันเป็นการส่งเสริมคุณธรรมจริยธรรมอันดีงาม
ผู้ถามยังแสดงทัศนะอีกว่า “เรื่องสั้นของผมเข้าข่ายการทำลายศีลธรรม เพราะไม่ให้ตัวละครได้มีโอกาสทำสิ่งดีงามบ้างเลย เพื่อเป็นแบบอย่างการกลับตัวกลับใจเป็นคนดี อันเป็นประโยชน์ต่อสังคม แต่ท่านเขียนให้นางเลวไปเสียทุกอย่าง” และผู้ถามยังบริภาษ ผมว่า “ท่านก็โหดพอๆกับนางนั่นแหละ ”
ผมพยักหน้ายอมรับ และตอบผู้ที่ถามผมว่า “เพราะพฤติกรรมที่เลวร้ายของ “นางแต้ม” นั้น เป็นสิ่งที่ผมยอมรับไม่ได้จริงๆ”
“ใครที่ไม่เคยถูกทุบหัวแม่เท้าด้วยค้อน ย่อมไม่รู้สึกเจ็บ”
……