วันเสาร์ที่ 19 ธันวาคม 2563
จิปาถะ เรื่องสัน โจรขโมยเงินเดือน (เงาร้าย)
19
ในความมืด นางแต้มงัวเงียตื่นขึ้นจากความฝัน นางมองตรงไปข้างหน้าอย่างเหม่อลอยจนสุดผนังกันตกด้านตรงข้ามกับที่นางนั่งอยู่ นางอุทานเบาๆ “มีคนนั่งอยู่นั่นนี่ ใครกัน?ขึ้นมาบนนี้ได้อย่างไร อ๋อ! ไอ้คม หักศอก นั่นเอง ไอ้ฉิบหา..ย แกขึ้นมาได้อย่างไรนะ”
“ก็ฉันเป็นเงาของเธอไง ไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ไหน ฉันก็จะอยู่ที่นั่น เป็นอีกเงาหนึ่งนอกจากเงาชั่วร้ายของเธอ” “เป็นไปได้ไง?”
“สรรพสิ่งมีหลายด้าน แสงก็เหมือนกันมาจากหลายทิศทาง เมื่อแสงผ่านเธอ จึงเกิดเงา มีทั้งเงาดีและเงาร้าย”
“แกน่าจะเป็นเงาร้ายของฉันมากกว่า แกคือตัวการร้าย เล่นไม่เลิก ทำให้ฉันตกอยู่ในสภาพกลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่อย่างนี้”
“จนอยากจะฆ่าตัวตายใช่ไหมล่ะ? ก็คงเพื่อชื่อเสียงจะได้ปรากฏและมีศาลเจ้าแม่สำหรับให้คนกราบไหว้นะซิ เอาชุดไทยไหมละ ฉันจะซื้อมาแขวนไว้ให้สักชุดสองชุด”
“ถ้าฉันจะทำอย่างที่คิด แล้วมันไปหนักหัวกบาลอะไรของแกล่ะ?”
“เอางี้ดีกว่า” คม หักศอก ตัดบท “ฉันจะเล่านิทานปรัญญาเต๋าเรื่อง “ตายแล้วยังให้คนยึดติด” ของท่านเสฐียรพงษ์ วรรณปก ให้ฟัง……
เรื่องมีอยู่ว่า “เมื่อเล่าตัน ปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่ตายลง ฉินชิสหายของเขาได้ไปเคารพศพ เมื่อไปถึง เขาร้องตะโกนหน้าศพสามครั้ง แล้วเดินออกไป
เหล่าศิษย์ของปรมาจารย์เล่าตันรู้สึกไม่พอใจ ถามฉินชิว่า “ท่านเป็นสหายของเล่าตัน ทำไมท่านถึงแสดงกิริยาเช่นนี้”
ฉินชิกตอบว่า “ฉันเคยเข้าใจว่า เล่าตันนั้นเป็นปรมาจารย์ที่ยิ่งใหญ่ แต่เมื่อมาเห็นตอนนี้ ก็เลิกคิด เพราะเขาเป็นเพียงคนแก่ที่ตายจากไปแล้วตามกาลอันควร เขาไม่ควรต้องทำให้ผู้คนอาลัยอาวรณ์เขามากมายถึงขนาดนี้ และกล่าวว่า “กองไฟที่ลุกไหม้ย่อมมอดดับเหลือแต่เถ้าถ่านเมื่อหมดเชื้อ ไม่มีเหตุปัจจัยใดที่จะให้ลุกไหม้ต่อไปอีก”
ปรมาจารย์ได้เกิดขึ้นในเวลาอันควร ดำรงอยู่ในเวลาอันควร และจากไปเมื่อสิ้นสุดภาระกิจ ในช่วงชีวิตของเขาไม่มีอะไรเหลือไว้สำหรับให้ยินดีและเศร้าโศก ทำไมจะต้องมาทิ้งอารมณ์เศร้าโศกหรือยินดีไว้ให้คนยึดติดอีกเล่า”
“ทีนี้พอเข้าใจหรือยังว่า ได้เวลาที่เธอจะต้องไปแล้ว อีเวรตะไลเอ้ย!”