จิปาถ
คนพิษ
ใครก็ตามที่ต้องทำงานอยู่กับผู้บริหารที่มุ่งร้ายต่อเขา แทนที่จะเมตตาเขาในฐานะที่เป็นผู้ใต้บังคับบัญชา ก็ต้องถือว่าโชคร้ายสุดๆ ซึ่งถ้าหากมีโอกาสดีก็อาจลาออกไป แต่ถ้าไม่รู้จะทำอย่างไรเพราะได้ลงทุนไปมากแล้วก็จะทนทู่ซี้อยู่จนกว่าจะเกษียณ หรือไม่ก็รอให้ผู้บริหารหมดวาระไปเอง และเริ่มต้นชีวิตใหม่ เพราะเป็นที่ทราบกันอยู่ว่า จะหาความเมตตาจากผู้ที่ไม่มีความเมตตาไม่ได้ แน่นอน

ความจริงแล้วผู้บริหารในสถาบันอุดมศึกษานั้น ควรจะมาจากการเลือกตั้งโดยตรง แต่เนื่องจากกติกานั้นมาจากข้างบน ไม่ได้มาจากข้างล่าง เราจึงมักจะใช้วิธีเลือกผู้บริหารทางอ้อมหรือเรียกกันว่าการสรรหา

แต่อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าผู้บริหารที่ได้มาจะโดยวิธีใด หากเป็นผู้ที่มีคุณธรรมจริยธรรม มีความเมตตาเอื้ออาทรต่อผู้ใต้บังคับบัญชาแล้ว ก็จะสามารถทำงานกันได้ด้วยดี แต่ถ้าหากได้ผู้บริหารที่ขาดคุณสมบัติข้อนี้ หลังการสรรหาก็จะมีการเปิดบัญชีแค้นเกิดขึ้นกับฝ่ายตรงข้ามอย่างดุเด็ดเผ็ดมัน โดยเฉพาะผู้ที่ประกาศตัวเป็นฝ่ายตรงข้ามตั้งแต่เริ่มกระบวนการสรรหา ก็เป็นอันว่าไม่มีโอกาสได้ผุดได้เกิดกันละ อะไรนิดอะไรหน่อยก็จะเอาถึงให้ออกกันที่เดียว ส่วนพวกที่สนับสนุนมาตั้งแต่ต้น และเสริมเข้ามาเพื่อประโยชน์ในภายหลัง ก็จะได้รับประโยชน์ตามนโยบายประชานิยมกันทั่วหน้า กล่าวได้ว่า “มันเป็นเช่นนั้นเอง”

ส่วนพวกฝ่ายตรงข้ามก็อย่าได้ไปหวังลมๆแล้งๆเลยว่าเขาจะเมตตา เชื่อเถอะ “ อย่าได้หวังความเมตตาจากผู้ที่ไม่มีความเมตตาเลย” เสีย self เปล่าๆ มาฟังนิทานจีนโบราณโบราณกันดีกว่า

นกเจิ้นกับงูพิษ เป็นนิทานอุปมาจีนโบราณ แต่งโดยหลินเซิ่นซือ คนในสมัยศตวรรษที่ 8 มีความโดยย่อ ดังนี้
นกเจิ้น เป็นนกที่ขนมีพิษ หากคนไปถูกขนมันอาจทำให้ตายได้ เป็นนกที่ชอบกินงู วันหนึ่งเมื่อนกเจิ้นเจองูพิษตัวหนึ่งก็จะเข้าไปจิกกิน
ฝ่ายงูเมื่อเห็นจวนตัวก็ร้องขึ้นด้วยคำหวานว่า “ท่านอย่ากินข้าฯเลย ใครๆก็เรียกท่านว่าเป็นนกที่มีพิษร้ายแรงที่สุดและพากันเกลียดเจ้า ที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะว่าท่านได้พิษเหล่านั้นมาจากการกินพวกเรา ถ้าท่านไม่กินพวกเรา ท่านก็จะไม่มีพิษ ผู้คนก็จะพากันรักเจ้า”
นกเจิ้นหัวเราะเบาๆ พร้อมกับพูดว่า “หยุดพูดพล่ามเสียทีเถอะ ! สิ่งที่คนเกลียดชังไม่ใช่เรา แต่เป็นพวกเจ้าที่ชอบกัดคน ส่วนพวกเราไม่เคยทำร้ายคน มีแต่ช่วยกำจัดศัตรูของคน จริงไหมล่ะ บางคนยังนำเราไปเลี้ยงเสียด้วยซิ”
งูเงียบไม่โต้ตอบอะไร
นกเจิ้นพูดแก้ตัวต่อไปว่า “ที่กล่าวว่าขนพิษของเราทำร้ายคนนั้น ก็ไม่ได้เกิดจากพวกเรา แต่เกิดจากคนด้วยกันเองเอาขนของเราไปใช้ทำลายกัน”
นี่ “ข้าขอบอกเอ็งว่า ข้าจะไม่ยอมปล่อยเอ็งแน่นอน คำพูดอันไพเราะเพราะพริ้งใดๆของเอ็ง จะไม่ทำให้ข้าปล่อยเอ็งไปได้อย่างเด็ดขาด”(เว่ย จินจือ.78)
ว่าแล้วนกเจิ้นก็จิกกินงูพิษนั้นไปตามระเบียบ
ผมบอกท่านแต่แรกแล้วไงว่า “อย่าได้หวังความเมตตาจากผู้ที่ไม่มีความเมตตา” เขาไม่รู้จักด้วยซ้ำ”
………
อ้างอิง
เว่ย จินจือ (ม.ป.ป.)นิทานอุปมาอุปไมยจีน.สำนักพิมพ์ยินหยาง.