จิปาถะ
เรื่องสั้น หัวใจเปื้อนชอล์ก ตอน วิญญาณเข้าสิง (นางปากเบี้ยว 2)
86
“เมื่อ ซุนซิง อ่านคำตอบแล้ว เธอโกรธเป็นฟืนเป็นไฟขึ้นมาทันที ลุกขึ้นชี้หน้าท่านเหลียนเซิง และกล่าวว่า “นี่หรือคือผู้ที่มีวิชาความรู้ มีคุณธรรมสูงส่ง อวดอ้างว่ารู้ทุกสิ่งทุกอย่าง ที่แท้ก็คือนักต้มตุ๋นดีๆนี่เอง” และเมื่อซุนซิงสงบสติอารมณ์ลงได้แล้ว
ท่านเหลียนเซิง จึงกล่าวว่า ท่านอย่าเพิ่งตีโพยตีพาย อาตมาขอตรวจสอบเรื่องราวของท่านอีกครั้ง จากนั้น ซุนซิงก็จากไปอย่างไม่ค่อยพอใจ”
87
“คืนนั้น หลังจากท่านเหลียนเซิง ปฏิบัติธรรมแล้ว ได้สอบถามองค์อริยะเจ้าทั้งห้าทิศ แปดพระมหาโพธิสัตว์ ห้ามหาองค์วัชระ และเทพธรรมทั้งหลายว่า ใครคือผู้ชี้แนะอาตมาว่า “อย่ารักษาเขา” แต่ก็ได้รับการปฏิเสธ
คืนนั้น เมื่อท่านเหลียนเซิงเข้านอน ได้มีเงาดำทมึนของนางผีสาวมายืนอยู่ตรงหน้าท่าน และบอกว่า นางเป็นผู้พูดว่า “อย่ารักษาเขา”
ท่านเหลียนเซิงแปลกใจมากที่นางผีสาวผ่านเทพธรรมเข้ามาในห้องท่านได้อย่างไร เมื่อ จางหลินชูคำสั่งของท่านพญายม ท่านเหลียนเซิงจึงเข้าใจ
นางผีสาว เล่าว่า นางชื่อจางหลิน เป็นภรรยาของนายพลฟู่ แต่ต่อมานายพลฟู่ได้หญิงงาม คือ ซุนซิง มาเป็นภรรยา ซึ่งทั้งเธอและซุนเซิงต่างอิจฉาริษยากันอันเป็นเรื่องปกติธรรมดา
วันหนึ่งเธอตื่นขึ้นตอนเช้า กำลังเดินลงบันไดและลื่นไถลตกลงมาเสียชีวิต เทพประจำบ้านได้พาวิญญาณของเธอรักษาไว้ที่สระน้ำในสวน ต่อมาเธอได้ไปขอความเป็นธรรมจากพญายม และได้ป้ายคำสั่งพญายมมา จากนั้นซุนซินก็ปากเบี้ยว เพราะนางสิงสถิตอยู่ที่ปากของนางซุนซิง
นี่คือ “ใยรากบัวมัดเท้านกสุริยะ
อัคคีแห่งกรรมเผาดอกวงล้อเกวียน
ยังมีจำพวกชาวโลกทั่วๆไป
มือเท้ารักษายากเนื่องเพราะบาปกรรม”(เหลียนเซิง(2553:91)
88
จากนั้นท่านเหลียนเซิงได้ให้ศิษย์ไปตามซุนซิงมาเพื่อแจ้งถึงวิบากกรรมที่นางทำไว้
แต่นางปฏิเสธ ว่านางไม่ได้เป็นคนทำ เพราะขณะที่เกิดเหตุนั้น นางอยู่ในห้องนอนมีพยานหลักฐานชัดเจน จางหลินตกลงมาเสียชีวิตเอง
เมื่อนางปฏิเสธ ท่านเหลียนเซิง ก็ไม่สามารถตัดสินได้ ท่านจึงท่องมนตราศักดิ์สิทธิ์ “โอม มณี ปัทเม หุง” (ดวงแก้วมณีเกิดอยู่ในดอกบัวนั่นเอง) 1080 ครั้ง
“พระโพธิสัตว์กวนซืออิมก็มาปรากฏพระองค์ พระหัตถ์ทรงถือไข่มุกมณี เปล่งแสงรัศมีเป็นรัตนะสามารถสำแดงสรรพสิ่ง อาตมาจ้องมองเข้าไปก็ได้เห็นภาพที่นางซุนซิง นำน้ำมันหล่อลื่นทาที่บันใด เป็นเหตุให้จางหลินลื่นตกลงมาเสียชีวิต
ท่านเหลียนเซิงจึงไม่สามารถรักษาปากเบี้ยวของนางซุนซิงได้ เพราะเป็นวิบากกรรมที่เป็นไปตามคำทำนายว่า
“ไม่ใช่ป่วยไข้ จะรักษาได้อย่างไร
วิบากกรรมมัดตัวใครจะรู้
เพียงเพราะลมเป่าปากก็เบี้ยว
ต้องพบพญายมจึงจะหาย”
“เป็นอันว่าโรคปากเบี้ยวนี้ไม่มีทางรักษาให้หายได้ใช่ไหมครับ อาจารย์”
“คงทำนองนั้น”
“น่าสงสารคนที่ปากเบี้ยวนะ”
…..
พระพุทธาจารย์เหลียนเซิง หลูเซิ่งเยี่ยน.(2553).ปริญญา เอกภาพสากล แปล.การท่องเที่ยวอีกรูปแบบหนึ่ง (การแผ่รัศมีเพื่อโปรดกู้สรรพสัตว์ของมหาอิสระ). กรุงเทพฯ : บริษัทโบนัส พรีเพรส จำกัด.