จิปาถะ
เรื่องสั้นหัวใจเปื้อนชอล์ก ตอน ท่องยมโลก (เพื่อน 7)
13
“เมื่อไรเราจะได้ไปเที่ยวกันสักทีละจ้ะ ตู้อบ” นางแต้มเริ่มหงุดหงิด
“ไปกันวันนี้แหละ” ตู้อบตอบ
“ดีใจจังเลย” นางแต้มปรบมือดีใจ
“ต้องทำอย่างไรบ้างจ้ะ ตู้อบ”
“ก่อนจะไปเธอต้องฝึกหัดให้มีความสามารถเพื่อเป็นพื้นฐานก่อน”
“ฝึกหัดอะไรอีกล่ะ เดี๋ยวให้ท่อง เดี๋ยวให้ฝึกหัด เบื่อจังเลย” นางแต้มบ่น
“ก็ตามใจเธอนะ ถ้าเธอไม่อยากไปเที่ยวก็ไม่ต้องไป” ตู้อบขู่
“อยากไปจะตายอยู่แล้ว แต่ไม่อยากฝึก ไหนให้ฝึกอะไรว่ามาซิ”
14
“ 1) ต้องฝึกให้ไม่มีความกลัว 2) ต้องฝึกให้มีอำนาจบังคับ และ3) ต้องฝึกใจให้มีสมาธิ” ตู้อบ บอกหัวข้อ
“โอ้โฮ ทำไมถึงมากอย่างนั้น” นางแต้มบ่นอีก
“แล้วฝึกอย่างไรไม่ให้กลัวล่ะ ไม่เห็นเข้าใจเลย”
“ความกลัวเป็นเครื่องบั่นทอนความเจริ¬ญของคนเรา ซึ่งหลวงวิจิตรวาทการ(2553 : 79-80 )บอกว่าเป็นเรื่องของใจที่วิตกกังวลไปก่อนล่วงหน้า คือ คิดกลัวในสิ่งที่ยังมาไม่ถึง แต่เมื่อสิ่งที่กลัวนั้นมาถึงก็จะเลิกกลัว เช่น เมื่อเราทำความผิด เราก็กลัวว่าจะถูกทำโทษ วิตกกังวลไปต่างๆนานา คือ กลัวก่อนที่จะถูกทำโทษ แต่พอถึงเวลาถูกทำโทษเข้าจริงๆ ก็ไม่กลัว และรับโทษไปได้ ฉะนั้น วิธีที่จะขจัดความกลัวให้พ้นไปได้ ก็ต้องฝึกไม่ให้มีความกลัว การฝึกไม่ให้กลัวก็คือต้องคิดแต่เรื่องที่เป็นปัจจุบัน อย่าไปคิดถึงเรื่องอนาคตที่ยังมาไม่ถึง เช่น ถ้าเรากลัวตาย ให้นึกดูว่าเดี๋ยวนี้เราตายหรือยัง เมื่อเรายังไม่ตาย แล้วเราจะไปกลัวความตายทำไม”
“เข้าใจไหมจ้ะ” ตู้อบถาม
“เข้าใจจ้ะ”
“เข้าใจว่าอย่างไร”
“เข้าใจว่า เรายังไม่ตาย” นางแต้มตอบแบบมั่นใจ
ตู้อบถอนใจนดๆก่อนที่จะพูดว่า “วันนี้เอาข้อเดียวก่อนแล้วกัน อีก 2 ข้อ ค่อยว่าทีหลัง”
“แต่แต้มอยากรู้วิธีฝึกให้มีอำนาจบังคับตอนนี้เลยจะได้ไหมจ้ะ ตู้อบ” นางแต้มออเซาะ
“ถ้าไม่ได้จะว่าอย่างไร จะโกรธไหม” ตู้อบถาม
“ไม่จ้ะ กลัวหมดแล้วจ้ะ นางแต้มฝืนใจตอบ
“กลัวน่ะหมดไปแล้ว เหลือแต่ไม่กลัวใช่ไหม” ตู้อบเค้น
“จ้ะ เหลือแต่ไม่กลัวจ้ะ” นางแต้มทำตาปริบๆ
………..
วิจิตรวาทการ,หลวง. (2553.) ลัทธิโยคีและมายาศาสตร์. พิมพ์ครั้งที่ 2 . กรุงเทพฯ : บริษัท
สร้างสรรค์บุ๊คส์ จำกัด.