จิปาถะ 5 ตุลาคม 2557
ยาแรง
เพื่อนๆพากันเป็นห่วงว่า ข้อเขียนของผมแรงขึ้นทุกวัน เกรงว่าตัวละคร “นางแต้ม” ที่ผมสมมุติขึ้นนั้นจะทนไม่ไหว ผมก็เลยเปรียบให้ฟังว่า เหมือนหมอที่ต้องให้ยาคนไข้แรงขึ้นทุกครั้งที่ไปพบ เนื่องจากคนไข้ยังไม่มีวี่แววที่จะทุเลาลง แต่มีอาการหนักขึ้นทุกวัน ขนาดใช้ยาแรงยังเอาไม่อยู่ และดูเหมือนจะมีอาการดื้อยาด้วย ต่อไปอาจต้องใช้วิธีผ่าตัด และไม่ควรวางยาสลบ เพราะเดี๋ยวแม่ไม่ฟื้น

ที่นี้ลองมาพิจารณาถึงเรื่องที่เขียน มันเป็นเพียงแค่จินตนาการ บางตอนเป็นเรื่องสั้น และสิ่งที่เขียนนั้นไม่เคยปรากฏขึ้นจริง เป็นนามธรรม ซึ่งเมื่อนำไปเปรียบเทียบกับ นางแต้ม ที่มีพฤติกรรมชั่วร้าย ซึ่งปรากฏข้อมูลอยู่จริง รับรู้กันได้ เป็นรูปธรรม ก็จะรู้สึกได้เลยว่า สิ่งที่ผมเขียนนั้นไม่แรงเลย เพราะถ้าใครไม่เคยได้รับเคราะห์กรรมเช่นนั้น ก็อาจะไม่เข้าใจว่าสิ่งที่ตัวละครที่ชื่อว่านางแต้มของผม ปฏิบัติต่อผู้คนนั้นเจ็บปวดมากน้อยขนาดไหน

ท่านลองคิดพิจารณาดูซิครับว่า พวกเราเป็นเพื่อนกันทั้งนั้น เริ่มต้นมาทำงานด้วยกัน บางคนสนิทสนมคุ้นเคยกันเหมือนญาติพี่น้อง ไปไหนมาไหนด้วยกัน แทบจะเรียกได้ว่าติดกันเหมือนปาท่องโก๋ แต่ถึงคราวเพื่อนมีอำนาจวาสนา และมากระทำกับพวกเพื่อนพ้องน้องพี่อย่างนี้ มองอย่างไรก็เห็นเป็นคนดีไปไม่ได้ ดังนั้น ที่ว่าจะแรงขึ้นทุกวันจึงเป็นสิ่งจริงแท้แน่นอน เพราะมันเป็นไปตามบัญชาของพระผู้เป็นเจ้า

แต่ในขณะนี้ สิ่งที่น่ากลัวจริงๆ อาจไม่ใช้ผม แต่เป็นผู้คนที่เริ่มจะรู้อะไรต่อมิอะไรมากยิ่งขึ้นทุกวัน ไม่นานก็จะตรงกับสุภาษิต จีนที่ว่า “พันคนชี้หน้าด่า ไม่ตายก็ป่วย”
……………