เรื่องสั้น เหตุเกิดที่มหาวิทยาลัยสารขัณฑ์ (พูดกับหมาดีกว่า)

23
สรุปไว้ตรงนี้เลยครับว่า เหล่าตัวหยึกหยึยทั้งหลาย จะต้องลาออกทั้งหมดโดยทันที ไม่ว่าจะเป็นนางแต้ม ตัวละครของผม หรือรักษาการอธิการบดี นายกสภาฯ กรรมการสภาจากผู้ทรงคุณวุฒิ กรรมการสภาที่มาจากตัวแทนฝ่ายบริหาร กรรมกาสภาที่มาจากตัวแทนคณาจารย์ และหัวหน้าหน่วยงานที่ได้รับการแต่งตั้ง หลังวันที่ 18 มีนาคม 2560 เพราะท่านคือตัวหยึกหยึย ที่เกิดจากอีตัวหยึกหยึย ซึ่งเป็นโมฆะสตรี ดังนั้นท่านทั้งหลายจึงเป็นโมฆะบุคคลไปด้วย
แต่ถ้าท่านไม่ยอมลาออก ก็ไม่รู้จะทำอย่างไรได้ อยู่ได้ก็อยู่ไป เพราะไม่มีใครทำอะไรพวกท่านให้ลาออกไปได้ จะมีบุคลลเพียง 2 ท่านเท่านั้น ที่จะทำให้ท่านออกไปได้ คือ ผู้พิพากษา และตำรวจ แต่ก็ต้องรอ
ระยะนี้ถ้าพวกท่านไม่ยอมลาออก ก็เตรียมรับคำสั่งศาลอาญาคดีทุจริตประพพฤติมิชอบก็แล้วกัน
ขอบอกก่อนนะว่า การเป็นจำเลยในคดีอาญานั้นไม่สนุกแน่นอน ผมเคยเป็นมาแล้ว 2 คดี เข็ดขี้อ่อนขี้แก่ไปเลย แต่ถ้าพวกท่านอยากลองก็ไม่ว่ากัน เพราะมนุษย์นั้น ใครบอกก็ไม่ฟังหรอก เพราะต้องการเรียนรู้ด้วยตนเอง

เพื่อให้รู้เรื่องนี้ให้ชัดเจน ผมเลยโทรไปถามนางแต้มว่า “เธอ ว่าไง ตอนนี้เรื่องแดงขึ้นมาแล้ว เธอควรจะลาออกไปซะ อย่างน้อยศาลก็จะได้เห็นเจตนาดีของเธอ อาจได้ลดหย่อนโทษลงบ้าง”
“จะบ้ารึ! ท่านคม หักศอหก” นางมีอารมณ์ฉุนเฉียว “ฉันไม่มีทางลาออกหรอก ฉันจะอยู่ของฉันแบบนี้แหละ อยู่มาตั้งนมนานแล้ว ไม่เห็นใครทำอะไรฉันได้ เห็นรูปไหมล่ะ ฉันไปงานศพ มีลิ่วล้อตามเป็นพรวนเลย โก้ออก”
“แต่คราวนี้หลักฐานมันชัดเจนนะ ถ้าเธอไม่ลาออกเขาฟ้องเธอแน่”
“ฉันไม่กลัวหรอก อยากฟ้องก็ฟ้องไป กว่าเรื่องจะถึงศาลฯ กว่าศาลฯจะตัดสิน ยังยืดไปยืดมาได้อีกนาน ฉันก็อยู่อย่างสุขสบาย เรียกว่า “กินแซบ” ได้อีกนาน เชื่อเถอะ ใครๆเขาก็ทำกันแบบฉันนี้แหละ ไม่มีใครโง่ลาออกหรอก”
ผมตอบว่า “ก็ดี” แล้วก็วางหู อุทานเบาๆว่า “พูดกับคนโง่ พูดกับหมาดีกว่า อย่างน้อยมันก็ยังทำท่ารู้เรื่องบ้าง”
…